The Cult @ Ancienne Belgique (AB): Net zoals een echte cult

Het was al meer dan tien jaar geleden dat The Cult in België optrad. De Britse rockband bracht vorig jaar met Under the Midnight Sun nog een hele fijne plaat uit en dat was reden genoeg om deze zomer op een grote Europese tournee te gaan. Daarmee had de Ancienne Belgique, net zoals met de comeback van Siouxsie vorige maand, weer een primeur, want het was de eerste keer sinds de coronapandemie dat de Britse rockers op het Europese vasteland optraden.

De AB moest daar echter wel wat langer op wachten dan ze gehoopt had. Hoewel de lichten al om halfnegen dimden, moesten we nog een kwartiertje wachten tot ze volledig uitgingen. Niet veel later zette Bill Duffy de machtige gitaarriff van “Rise” op strakke wijze in. Het publiek was door het wachten al wat opgejut en daardoor was ze ook meteen opgewarmd voor de stevige rockshow die The Cult vanaf de start neerzette.

Frontman Ian Astbury hield zich gedurende het openingsnummer nog kalm, maar tijdens “Sun King” ging hij al het publiek entertainen door op het podium te bewegen en zich pal voor de fans te begeven. Ook Duffy liet zich alweer gelden, deze keer met zijn eerste uitmuntende gitaarsolo van de avond. Het enige wat nog ontbrak was een bepaald meebrulgehalte dat we met “Sweet Soul Sister” dan wel kregen en dat leverde natuurlijk meeschreeuwende en -klappende fans op tijdens het refrein. Astbury gooide er ook een stukje “L.A. Woman” van The Doors tussenin, al was dat niet zo vergezocht als je misschien zou denken. De Brit nam namelijk een periode de zang voor zich in The Doors of the 21st Century waarin hij samen met de resterende leden van de iconische Amerikaanse band optrad.

Die opdracht kreeg hij toen ook niet zomaar, want hij kon en kan natuurlijk fantastisch zingen. Vanavond had hij nog steeds dat ietwat donkere stemtimbre dat hem kenmerkt. Zijn stem is door de jaren heen wel lager geworden, waardoor hij bepaalde hoge noten niet haalde, maar daar wist hij zich gemakkelijk om heen te zingen. Ook werd hij in decibels geregeld overmeesterd door het publiek, dat dusdanig enthousiast was voor zijn eerste Belgische optreden in meer dan tien jaar tijd. Toch was het niet altijd even goed. Zo voelde “The Witch” te langdradig aan en dat viel natuurlijk ook nog meer op doordat het na het wervelende “Sweet Soul Sister” kwam.

Gelukkig werden we al snel weer achterover gerockt met een snedige versie van “Lil’ Devil”. Astbury kon zich al snel weer ten volle uitleven en zijn keelgat weer wat meer openzetten tijdens “Vendetta X”, waarop hij vocaal enkele straffe uithalen deed. Wederom werd het meegeschreeuwd door het publiek, dat hoe langer het optreden duurde wilder en wilder werd. Dat was alvast veelbelovend voor de grootste klassiekers die er nog zaten aan te komen, maar eerst charmeerde Astbury het publiek door Brussel te bedanken voor Jacques Brel en het aanleren van hoe de wereld zich hoort te kleden. Vanzelfsprekend werd zijn korte, en tevens ook enige uitgebreide, stukje interactie beantwoord door het nodige gejoel en applaus.

Met een publiek dat al langer volledig in zwijm was gevallen voor de band, was het dan ook tijd voor de langverwachte klassiekers, die de band – rebels zoals ze zijn – niet opspaarden voor hun toegift. Bij het horen van de intro van “Rain” gingen er massaal smartphones in de lucht en werd er nogmaals meegezongen met het refrein. De eerste keer had Astbury er zelf wat moeite mee, maar dat leek veroorzaakt door een probleempje met zijn in-ear monitor, die hij met een kort tikje weer goed stak. Het betekende volle gas vooruit voor het tweede refrein, dat foutloos verliep. De allergrootste hit volgde meteen daarop, in de vorm van “She Sells Sanctuary”, dat in de lange versie werd gespeeld en ondanks dat allesbehalve verveelde. De animo in het publiek had daar zeker ook wat mee te maken, want in het midden van de zaal werd in een cirkel rondgesprongen van de ene naar de andere kant.

Na een uurtje verdween The Cult van het podium, maar natuurlijk kwam de band ook heel snel weer terug. “Peace Dog” ging verder op het sfeervolle elan van voor de toegift en zo wisselden Astbury en het publiek in een soort vraag-en-antwoordspel steeds de woorden ‘peace’ en ‘dog’ af. De vermoeidheid op zijn stem viel deze keer wel te horen, maar stoorde geen moment. “Love Removal Machine” mocht fungeren als absolute afsluiter en zoals op ieder concert het geval is verlieten enkele mensen toen al de zaal, vermoedelijk om de files en wachtrijen voor te zijn. Zij kregen echter ongelijk, want Duffy trakteerde ons op nog een laatste, lang uitgespannen en heerlijke gitaarsolo. Na de show deelde hij nog wat plectrums uit aan de fans op de eerste rijen, terwijl Astbury de band voorstelde, vlak voor ze finaal achter de coulissen verdwenen.

Met een uur en een kwartier was het optreden van The Cult niet bijster lang, maar de tijd dat de Britten op het podium stonden deden ze dat wel met tonnen energie. Diezelfde energie was ook merkbaar in het publiek, dat duidelijk uitgelaten was na zo lang hun helden te hebben moeten missen. Het leverde gebrul, gejoel, getrek en geduw en alles daartussenin op, zoals het een echte cult beaamt. Veel nummers van het jongste album kregen we helaas niet, maar dat The Cult voor een vrij korte show opteert voor de hits en de lievelingsnummers van de fans begrijpen we volkomen.

Setlist:

Rise
Sun King
King Contrary Man
Sweet Soul Sister / L.A. Woman (The Doors cover) / Sweet Soul Sister
The Witch
Lil’ Devil
Aphrodisiac Jacket
Vendetta X
Phoenix
Wild Flower
Mirror
Spiritwalker
Rain
She Sells Sanctuary

Peace Dog
Love Removal Machine