In de muziekwereld geldt de theorie dat de split van een band niet noodzakelijk het einde van een muzikale carrière hoeft te betekenen. Of die carrière daarna even succesvol is, is een ander verhaal. Voor Pa Sheehy, die tien jaar lang de leadzanger van de Ierse rockgroep Walking on Cars was, moet dat laatste nog blijken. Nadat de band in 2020 uit elkaar ging, besloot Sheehy om solo verder te gaan als singer-songwriter. Zijn eerste ep uit 2021 bleek een hele verandering van het rockwerk van Walking on Cars. Op Lost In A ‘90s Arcade, zijn tweede ep, gaat de Ier verder op hetzelfde elan en brengt hij uitgepuurde, akoestische popnummers.
Sheehy is nog zoekende als soloartiest, zoveel is duidelijk. Nadat de band waarvan hij tien jaar lang lid was ermee ophield, voelde hij zich verloren en ging hij op zoek naar zijn muzikale roots. Dat gevoel beschrijft hij in zijn nieuwe ep, die dan ook een toepasselijke naam draagt. In het nummer “Meet Me at the Record Store” creëert hij een nostalgische sfeer door te zingen over bezoekjes als tiener aan de lokale platenwinkel. Daar leerde hij de muziek van David Bowie kennen en kreeg hij een muzikale openbaring. Op de rustige tonen van een gitaar zingt hij op een kwetsbare manier over teruggaan in de tijd en reflecteren over je jongere zelf. Zoekende, we zeiden het al. Het nummer “These Days” begint en eindigt dan weer met het geluid van de zee, waarmee Sheehy letterlijk terugkeert naar zijn roots, die in het Ierse schiereiland Dingle liggen.
Als frontman van Walking on Cars gebruikte Pa Sheehy een stevige rockstem die karakteristiek werd voor het geluid van de band. Op zijn solowerk is dat helemaal anders: hij klinkt zachter en emotioneler. Ook dat bleek een proces van reflecteren, zoeken en teruggaan naar zijn pure stem. Met die nieuwe stem zingt Sheehy rustige, emotionele nummers die wel de akoestische versie van bombastische popsongs lijken te zijn. “Stutter” en “Guided” zijn twee liedjes die langzaam en zorgvuldig opbouwen naar een dramatische ontknoping, geholpen door respectievelijk een mooie, instrumentale finale en goed gelaagde harmonieën.
Eenvoud en traagheid lijken de sleutelwoorden te zijn voor het werk dat Sheehy wil brengen als soloartiest. Op “Calling” vertrouwt hij op zijn stem en zijn gitaar om het nummer te dragen. Het traag opgebouwde lied wordt echter iets te lang uitgesponnen, wat resulteert in een nogal vergetelijke song. Het blijkt niet makkelijk om als artiest een simpele en eenvoudige muzikale sfeer te creëren, die dan ook nog eens genoeg blijft hangen. Sheehy lijkt op Lost In A ‘90s Arcade het commerciële aspect achter zich te laten en kiest resoluut voor de eenvoud waar hij zelf achter staat.
Lost In A ‘90s Arcade bevat vijf simpele, akoestische nummers waarop Pa Sheehy zijn nieuwe, zachte stemgeluid op de voorgrond zet. Kwalitatieve eenvoud is als muzikant niet makkelijk te bekomen, want less is more zit niet bij iedereen even goed in de vingers. Dat blijkt ook bij Pa Sheehy: de nummers op de ep zijn net té eenvoudig en niet divers genoeg. Na enkele luisterbeurten lijkt het nog steeds alsof we naar één langgerekt roadtriplied aan het luisteren zijn. Leuk voor onderweg of als soundtrack voor de seizoensfinale van je favoriete romantische serie, maar niet meteen voor veel herhaling vatbaar.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Guided”, ons favoriete nummer van Lost In A ’90s Arcade, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Hoe smaken kunnen verschillen Ik houd van Pa Sheehy’s melancholiek en zuiver stemgeluid en vind deze EP dan ook geslaagd.