AlbumsFeatured albumsRecensies

Extreme – Six (★★★★): Bochtenwerk op hoog niveau

Wat heeft Extreme al een hobbelig parcours afgelegd. Gitarist (en soms zanger) Nuno Bettencourt, zanger Gary Cherone, bassist Pat Badger en toen nog drummer Paul Geary kenden interplanetair succes met “More Than Words” in 1991. Een jaar later veroverden ze nog meer stukjes van het universum dankzij hun passage op het Freddy Mercury Tribute Concert. Maar in 1996 viel de groep doodleuk uit elkaar na het overwegend uitstekende, maar nogal duistere Waiting For The Punchline. Het was wachten op nieuw werk tot 2008. Maar Saudades de Rock, nochtans wel lekker, betekende geen terugkeer naar het succes van weleer.

En nu is er Six, het eerste nieuwe album van Extreme in 15 jaar tijd. Bettencourt verkondigde op voorhand dat je met een Extreme-album altijd ‘het onverwachte moet verwachten’. Dat een album na twee, drie nummers misschien in een bepaalde richting gaat, maar dat het daarna links en rechts zijpadjes inslaat. Daar was geen woord van gelogen.

Opener “Rise” was tegelijk de eerste single. Die zette meteen de hele gitaarwereld op z’n kop. Over de solo van Nuno Bettencourt werden net geen thesissen geschreven en de teller van de videoclip raasde in drie maanden tijd naar drie miljoen views. We vermoeden sterk dat dit niet alleen te danken is aan het gitaargeweld, maar ook aan de look: een soort donkere, gevaarlijke glamrock die we in deze wat brave tijden allemaal kunnen gebruiken.

“#Rebel” en “Banshee” zijn niet alleen de volgende twee nummers op het album, maar waren ook de twee singles na “Rise”. Niet toevallig, want ze tappen duidelijk uit hetzelfde geniale vaatje. “#Rebel” heeft ook een agressieve, groovy riff en een stampend ritme, maar drapeert er nog een uitdagende attitude over (‘Hey, you got something to say? You talking to me as you’re walking away’). Geen rechtse hoek, maar een hele goederentrein tegen ons bakkes.

“Banshee” is simpeler, maar daarom niet minder efficiënt. Integendeel. Dit beestje swingt met een vettige grijns, de miraculeuze versmelting van het beste uit de jaren ’70 en ’80. Een ontketende Bettencourt drukt daar dan nog eens zijn stempel op. Kortom, deze eerste drie nummers noemen we zonder verpinken instantklassiekers die bij wet in hun setlist gebeiteld dienen te worden. Waarna het tijd is voor de eerste bocht, al is het een voorspelbare: “Other Side of the Rainbow” ligt in het verlengde van “Hole Hearted”, “Tragic Comic” en “Unconditionally”, en brengt fijne akoestische pop. Daarna volgt “Small Town Beautiful”, meer een slow, maar minder interessant, want iets te zeemzoeterig.

Gelukkig is er dan bocht nummer twee. “The Mask” (met een vage echo van “I” van KISS in de intro) begint met pompende bas, drums en een grommende parlando van Bettencourt. Pas na een minuutje komt de gitaar erbij om er een soort boogiewoogie-70’s-rocknummer van te maken, maar dan uit 2023. “Thicker Than Blood” neemt een minibochtje met duistere dance-electro-keyboards (ja, dance-electro-keyboards), terwijl “Save Me” een tong draait met grungemetal en begint met een geweldige mindfuck als intro (spoiler alert: de riff begint niet waar je denkt dat hij begint).

Ben je al duizelig? Wij anders wel. En dan moet “Hurricane” nog komen. Een titel die een loodzware rocker doet vermoeden, maar een wondermooie, Beatles-achtige akoestische slow blijkt te zijn, inclusief harmonieuze samenzang tussen Cherone en Bettencourt en een streepje strijkers. De distortion en keyboards van “X-Out” sturen ons dan weer richting het mid-tempo gebeuk van Muse in hun beste dagen.

 

Op het einde – en dat is jammer – gaat het gruwelijk fout. Om het met een flauwe woordspeling te zeggen: ze vliegen uit de bocht. “Beautiful Girls” is Caraïbische reggaepop die werkelijk niets om het lijf heeft en afsluiter “Here’s to the Losers” lijkt wel verdwaald uit een musical. En we hebben het niet voor musicals.

Hoe we dit album dan toch vier sterren kunnen geven? We stoppen gewoon met luisteren na tien nummers. Ja, gelukkig zijn is soms gewoon een kwestie van keuzes maken. Los daarvan vormen tien nummers ook de ideale lengte voor een album. En de kwaliteit is onmiskenbaar: Gary Cherone blijkt opnieuw een onverwoestbare brulboei, de ritmesectie van bassist Pat Badger en huidig drummer Kevin Figueiredo speelt retestrak en dan is er natuurlijk nog Nuno Bettencourt, meer dan ooit het bastaardkind van Eddie Van Halen en Brian May, met soms zelfs een snuifje Joe Satriani. Laat Extreme maar bochten pakken. We volgen wel.

Extreme treedt op dinsdag 12 december op in de Melkweg in Amsterdam en op donderdag 14 december in Trix.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek “Banshee”, ons favoriete nummer van Six, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ace Frehley – 10,000 Volts (★★½): Te hooggespannen verwachtingen

Is Ace Frehley, de originele Space Man van KISS, de ultieme rock-‘n-roller? Eind 1972 deed hij auditie bij Paul Stanley, Gene Simmons…
LiveRecensies

Dirty Honey @ Kavka Oudaan: Alle remmen los

Dirty Honey was opnieuw in het land. Na eerdere passages op Graspop en de Trix hield de groep deze keer halt in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Philip Sayce - “Backstabber”

‘Voor vette bluesrock mag je ons altijd wakker maken,’ lieten wij ons ooit ontvallen. Zodoende werden wij uit onze winterslaap geschud voor…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.