© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Alles om ons heen is vergankelijk en toch het vieren waard. Die boodschap bracht indierocktrio Amber Run gisteren met zich mee naar Het Depot. Vier jaar en drie albums later kwamen ze ons eindelijk nog eens bezoeken in Leuven. De band brak door in 2015 met het nummer “I Found”, waarna ze officieel de stempel der melancholie op hen gedrukt kregen. Nu gaan ze Europa rond met hun nieuwe album How To Be Human, waarvan België de laatste halte was. Er wordt wel eens gezegd dat gezien hun zachte nummers Amber Run een band is die live een wat andere performance neerzet dan je zou verwachten, en wij stonden dan ook versteld van de bruisende dynamiek die de hele avond door de zaal zweefde.
De avond begon rustig met songwriter Myles Smith. Smith is vooral bekend onder de TikTok-generatie, waar hij met zijn cover van “Sweater Weather” viraal ging. De jonge Brit speelde me-and-my-guitar-gewijs een volledig akoestische set, waarbij zijn emotionele en eenvoudige songs mooi tentoongesteld werden. Na een wat onzekere start met een nochtans prachtige stem vroeg hij het publiek dichterbij te komen, waarna de set pas echt leek te beginnen. Smith ging de interactie met het timide publiek aan, wat aan het gelach en het geglimlach te zien op prijs werd gesteld. Dat hij zich al meer op zijn gemak voelde, werd bij het voorlaatste nummer helemaal duidelijk wanneer bij zijn autobiografische “Memories (I Don’t Have)” de tranen even niet kon bedwingen. Zichtbaar ontroerd maakte hij na zijn bijna dertig minuten durende intermezzo plaats voor de hoofdrolspelers van de avond.
Toen frontman Keogh bij het binnenkomen onmiddellijk naar de rand van het podium liep en luid begon mee te roepen met het publiek, werd het al snel duidelijk dat de avond veel te snel voorbij zou gaan. Al bij de opener “The Beautiful Victorious” zorgde Amber Run voor een aantrekkingskracht die het publiek tijdens het volledige anderhalf uur durende concert in zijn ban hield. Op het podium bracht Amber Run een dynamisch, energiek en vooral charismatisch optreden. Ze ploegden goed gehumeurd en aanvankelijk nogal zwijgzaam door titels als “Stranger” en “5AM”. “Fickle Game” was de eerste meezinger van de avond en hierna werd de set dan ook het eeuwige leven ingeblazen.
Aan podiumpresence hadden de frontzanger en zijn bandleden geen gebrek. Zanger Joshua Keogh vierde zijn vak op de microfoon tot in de perfectie. Hij ijsbeerde en danste over het podium, genietend van de feedback van de instrumenten, en sierde de microfoon met een uitzonderlijke vocale uitvoering die hij zowel luid als stil kon gebruiken. Ook het contact met het publiek droeg positief bij aan de sfeer in de zaal en die nabijheid had ook effect op Keogh. Als soloartiest performde hij akoestische nummers als “Amen” of “The Last Dance”, maar niet zonder eerst het respectievelijke verhaal over de titel te vertellen. Hij vertelde hier telkens de bijhorende pakkende verhalen bij, waardoor deze autobiografische nummers enkel nog harder binnenkwamen.
De sfeer in de zaal werd ook mooi gecomplimenteerd door de opstelling van de band. Het podium bestond niet uit creatieve decorstukken of grote hangende doeken, maar was eerder sober simpel opgesteld waardoor Amber Run vrij spel kreeg. Het vijftal kleedde het podium aan met hun oneindig enthousiasme en passie voor hun muziek, die de volledige ruimte kleurde. Ieder lid van de indieband kreeg wel eens een moment om te schitteren en daar maakten ze allemaal vol overgave gebruik van. Ook de belichting was een sterke toevoeging aan nummers zoals “Hurt”, waarbij het de zotte uithalen en de instrumenten uitstekend versterkte.
Amber Run slaagde erin om ook oudere nummers als “Carousel” of “Neon Circus” in hun setlist te verwerken en liet deze melancholische titels voortvarend imploderen op het podium. Als we tijdens de voorstelling door de menigte keken, konden we de kracht van de vibratie van de gitaren voelen, net zoals de energie en het geluk van de band. De gitaren lieten de dynamiek hun gang gaan en pompten het uitstekende geluid door de mooi gevulde zaal. Ondanks alle instrumentale kracht wist de band de door Henry Wyeth ingebrachte geluidseffecten zo goed mogelijk op het keyboard te plaatsen.
Zoals een goeie encore betaamt, worden de grootste hits hier pas gespeeld. Daarom was het na “Last Dance” eindelijk de beurt aan de song waar ze mee doorbraken. De band koos bij “I Found” voor een liveversie die door timing en kleine muzikale details niet identiek was aan de albumversie en dat kon het publiek enkel maar smaken. Eindigen deden ze met “Spark”, een nummer vol hoop waarin Amber Run het publiek als ultieme mantra van de avond ‘Let the light in’ liet meeroepen.
De heren Keogh, Sperring en Wyeth, samen met de steun van een drummer en een extra gitarist, zetten een mooi staaltje indierock neer. Dat frontman Keogh er toch keer op keer in slaagde om met zijn melancholische stem boven de geluidsgolven van gitaren en drums te komen, kunnen we enkel maar bewonderen. Die ijzersterke stem met een ijzersterke band zorgden ervoor dat het publiek zich gezien voelde, waardoor ongeremd dansen en zingen de norm kon zijn. We mogen ons gelukkig prijzen dat Amber Run How To Be Human uitbracht waardoor ze nog eens halt hielden in ons landje. Ze hebben de lat voor hun volgende komst alleszins zeer hoog gelegd.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Beautiful Victorious
Just My Soul
Stranger
Fickle Game
Carousel
5AM
Honeylight
Wastelands
Amen
Flowers
Hurt
Neon Circus
See You Soon
How to be Human
What Could Be As Lonely As Love
Noah
No Answers
Last Dance
I Found
Spark
Echt geweldige groep die niet zou misstaan op eender welk festival. 2 kleine opmerkingen naar playlist en klank. Klein beetje een gemiste kans dat ze niet meer nummers van hun laatste cd gespeeld hebben want die is echt goed. O.a. “funeral” is een must. Dat had een hoop extra fans opgeleverd. De stem van de zanger kwam een stuk te luid door waardoor de sfeer van enkele nummers verloren ging. Dat had de klankman iets beter kunnen doen. Voor de rest, wie er niet bij was, heeft het gemist want het was het laatste optreden van hun tour.