Elton John @ Sportpaleis: Meesterlijk afscheid van Rocketman

De concerten die voor het eerst werden uitgesteld in de coronaperiode lopen stilaan op zijn einde. Toch waren er nog enkele concerten waar we al sinds 2020 op zaten te wachten en dat zijn de concerten van Sir Elton John in het Sportpaleis. Dat de Britse singer-songwriter nog altijd immens populair is, was ruim op voorhand al duidelijk, want hij verkocht de zaal – met zitplekken op het middenplein – niet één, maar twee keer volledig uit.

Exact om half acht verschenen Elton en zijn band onder luid applaus en gejoel op het podium, dat nogal speciaal was ingedeeld voor de gelegenheid. Door een hellend vlak dat van de achterkant naar de voorkant van het podium liep konden we elke muzikant even goed zien, wat natuurlijk altijd fijn is. Dat ze er allemaal zin in hadden, werd al snel duidelijk tijdens openingsnummer “Bennie and the Jets”. Echter moesten heel wat mensen door het vroege aanvangsuur nog hun plekje zoeken en vinden, waardoor de muziek nog niet bij iedereen volledig binnen leek te komen. Gelukkig duurde dat niet zeer lang, want wanneer de Brit besliste om zijn keelgat open te zetten tijdens “I Guess That’s Why They Call It the Blues” konden we alleen maar vol bewondering en met rechtopstaande haren op de armen toekijken. Dat de zanger uitstekend bij stem was droeg daar uiteraard ook aan bij, al klonk zijn stem wat dieper dan pakweg veertig jaar geleden, wat ook normaal is. Dit was duidelijk hoorbaar toen Elton John de hoge noten bij “Rocket Man (I Think It’s Going to Be a Long, Long Time)” gewoon niet meer probeerde te halen.

Elton wist de kippenvelmomenten al snel aan elkaar te rijgen, want mede door de visuals groeide ook “Border Song”, opgedragen aan Aretha Franklin, uit tot zo’n gebeuren. De antiracistische boodschap – die helaas nog altijd brandend relevant is – werd nog wat verstevigd door de geprojecteerde foto’s van allerlei activisten. De visuals bewezen even later wederom hun nut, want de rode gloed en de geanimeerde gevangenen tilden het rockende “Have Mercy on the Criminal” naar een nog hoger niveau. Ook de elektronische marimba van een van Eltons drie – jawel, drie – percussionisten droeg daar sterk aan bij.

Je zou haast denken dat drie percussionisten wel wat te veel van het goede was, maar niets bleek minder waar. Ieders spel was van toegevoegde waarde en ook zijn overige muzikanten speelden op hoogstaand niveau. Helaas ging de fantastische gitaar van Davey Johnson hier en daar wat verloren in de mix, zo ook tijdens “Levon”, toen hij zijn zwarte gitaar inruilde voor een glimmend goude. Dat hij ermee vlak voor het publiek ging staan, hielp wel om de fans, die ook door Elton zelf al werden opgejut tijdens het voorgaande “Rocket Man (I Think It’s Going to Be a Long, Long Time)”, wat meer op te peppen.

Op het middenplein was hier en daar wel wat animo, en af en toe liep iemand naar voor om een foto te nemen of een dansje te placeren, maar zij werden door de beveiliging ook snel weer terug naar hun plaats gestuurd. Ook het feit dat de allergrootste hits pas richting het einde kwamen zal daar wel mee te maken hebben gehad. ‘Als het publiek nog niet tot bij mij mag komen, dan kom ik wel tot bij hen’, moet Elton gedacht hebben, want tijdens het wederom ontroerende “Candle in the Wind” verplaatsten hij en zijn piano zich door middel van een rijdend platform van de ene kant van het podium naar de andere. Alweer speelden de projecties een grote rol, met deze keer korte filmfragmenten van Marilyn Monroe waarover het nummer natuurlijk gaat.

Daarna verdween Elton ook even van het podium, waarna we een tweetal minuten werden entertaind door ruimte-achtige visuals en dondergeluiden. Het werd door de fans voornamelijk aangegrepen om kort wat te vertellen en kwalijk konden we hen dat niet nemen. Eens het podium vol rook was, verschenen Elton – met een andere outfit – en de band weer op het podium, waarna een uiterst snedig “Funeral for a Friend/Love Lies Bleeding” volgde. Het leek de fans op het middenplein ook aan te steken, want even later liepen er tijdens “Burn Down the Mission” heel wat gelijktijdig naar de gangpaden en het gedeelte voor het podium. De sfeer zat er vanaf dat moment ook volledig in, al was het even later alweer gedaan met dansen. Dat lag niet aan de fans, maar wel aan de muziek, want een ingetogen versie van “Sorry Seems to Be the Hardest Word” vroeg natuurlijk niet om dansjes, maar wel om lichtjes en zwaaiende armen. Elton was nog niet klaar met ontroeren, want “Don’t Let The Sun Go Down on Me” borduurde verder op dat kwetsbaardere gevoel. Dat er op de achtergrond scènes van de Rocketman-film afspeelden, leek het op een bepaalde manier alleen maar intiemer te maken.

Eens Elton zijn rondje tranentrekkers gedaan had, koos hij resoluut voor de liedjes met wat meer schwung en panache. Vanaf “I’m Still Standing” stond het publiek in de gehele zaal recht, terwijl de gangpaden op het middenplein nog wat drukker bezet werden. Het was ook de eerste keer dat het meezingen van het publiek echt goed te horen was en dat was maar goed ook, want tijdens “Crocodile Rock” moest het ‘lalalalala’-gedeelte door het publiek gezongen worden. “Saturday Night’s Alright for Fighting” nodigde uit om nog wat meer aan het dansen te gaan en dat deden de fans ook. Ze werden beloond met een pak confetti, die vervolgens ook met bladblazers van het podium werden verwijderd. Sir Elton en de zijnen verdwenen van het podium, waarna een wisselvallige toegift volgde.

Voor “Cold Heart” kwam hij helemaal alleen terug het podium op, maar zelf speelde hij ook geen piano. Er werd dus simpelweg een bandje afgespeeld waar Elton zijn teksten over zong, om het gedeelte dat Dua Lipa op dat nummer zingt over te laten aan het publiek. De toeschouwers waren er wat verward door en de keuze voor die song was de enige slechte keuze in zijn anders uitstekende set. Gelukkig wist hij daarna weer te imponeren met “Your Song”, waarbij de lichtjes en smartphones nog een laatste keer massaal de lucht in gingen. Dat het optreden van de Farewell Yellow Brick Road-tour werd afgesloten met “Goodbye Yellow Brick Road” stond in de sterren geschreven en daar mochten zijn medemuzikanten ook nog eens hun vocale kunnen illustreren in de vorm van harmonieën. Diezelfde band verdween daarna onder luid applaus van het podium, waarna Elton John ons een laatste keer entertainde. Deze keer was dat met zijn exit die hij maakte door met een soort lift naar de hogere achterkant van het podium gebracht te worden, waarna een luikje van het projectiescherm opende en hij daarin verdween. Het was tevens ook een pientere manier om wat te camoufleren dat hij slecht te been is, want de keren dat we hem toch zagen wandelen ging dat allesbehalve soepel.

Elton John bewees dat hij ondanks zijn fysieke toestand, hij muzikaal wel ‘still standing’ is, en hoe! De Brit was uitstekend bij stem, had een voortreffelijke begeleidingsband mee en voorzag de fans van zijn grootste hits en ontroerendste ballades. Het publiek was tijdens de eerste helft niet zo sterk aanwezig, wat we wel voor een groot deel konden wijten aan het feit dat het middenplein van stoelen voorzien was. Gelukkig duurde dat niet het hele concert en konden we ook de energie tussen Elton en zijn fans waarnemen. Het karaokegedeelte met “Cold Heart” had gerust achterwege gelaten mogen worden, maar dat was dan ook de enige miskleun van de avond. Gezien zijn fysieke toestand lijkt het niet vanzelfsprekend, maar we hopen uit de grond van ons hart dat dit geen afscheid, maar wel een ’tot ziens’ was.

Setlist:

Bennie and the Jets
Philadelphia Freedom
I Guess That’s Why They Call It The Blues
Border Song
Tiny Dancer
Have Mercy on the Criminal
Rocket Man (I Think It’s Going to Be a Long, Long Time)
Take Me to the Pilot
Someone Saved My Life Tonight
Levon
Candle In The Wind
Funeral for a Friend/Love Lies Bleeding
Burn Down the Mission
Sad Songs (Say So Much)
Sorry Seems to Be the Hardest Word
Don’t Let the Sun Go Down on Me
The Bitch Is Back
I’m Still Standing
Crocodile Rock
Saturday Night’s Alright for Fighting