©CPU – Karen Van Lierde
Vorig jaar kwamen de punkrockers van Lagwagon al twee keer op bezoek in ons Belgenland. Aan het begin van de zomer mochten ze tussen al het metalgeweld op Graspop het beste van zichzelf geven en begin augustus stonden ze bovenaan de affiche van Brakrock tussen iets meer gelijkgestemde muzikale zielen. Je mag er gif op innemen; wanneer het vijftal uit Santa Barbara afzakt naar Europa slaan ze België zelden over. Dat die liefde wederzijds was leek uit de grote opkomst voor hun eerste stop in Trix sinds 2015.
©CPU – Karen Van Lierde
Begeleid op de tonen van “Girls Just Want to Have Fun” verscheen de Nederlandse vijfkoppige band Two and a Half Girl stipt om 20u op de planken aan de Noordersingel. Het geluid dat uit de versterkers gepompt werd, deed allerminst denken aan Cyndi Lauper. Met hun mix van rock, metal en punkrock bliezen ze direct het stof uit de oren en deden ze wat denken aan een punkrock versie van Airbourne. De Lagwagon-fans die het zekere voor het onzekere genomen hadden en op tijd van thuis vertrokken waren, stonden er een beetje verdwaasd naar te kijken. Zangeres Juul had namelijk een strot waar toch menig hardcorezangers jaloers op zouden zijn. Toch werd ze gedurende bijna de hele set naar de achtergrond gemixt door de geluidsman en de riffs die beide gitaristen afvuurden, overstemden het geheel iets te veel. Jammer want onder die luide gitaarsound zaten melodieuze songs bij momenten. Juul smeet zich volledig ondanks dat de voorste rijen amper gevuld waren. En de wall of death met zes personen, waaronder de zangeres zelf, moet zowat de zieligste wall of death geweest zijn die Trix heeft mogen aanschouwen. Muzikaal zat het wel goed met Two and a Half Girl, alleen liep het publiek niet warm voor.
©CPU – Karen Van Lierde
Al dansend kwamen dan weer de vijf heren uit Santa Barbara rond de klok van negen één voor één het podium opgewandeld. Na enkele grapjes gooiden Lagwagon er direct enkele hits tegenaan en “Island of Shame”, “Violins” en “After You My Friend” volgenden elkaar in snel tempo op. De moshpits waren niet meer zo groot als in de hoogdagen, maar de teksten zaten nog woord voor klaar bij het grootste deel van het publiek. Luidkeels werden ze meegezongen al was het 1997. Veel nieuw werk zat er overigens niet in de set, gezien het grootste deel van de set bestond uit songs die minstens twintig jaar oud zijn. Eén voordeel hiervan was dat de band de nummers perfect in de vingers had waardoor er hier en daar al eens een tierlantijntje bij kon. Zo versierde bassist Joe Raposo “Never Stops” met bassolootje aan het einde. Gitaristen Chris Flippin en Chris Rest hielden het meestal iets soberder, maar speelden zo strak dat je zonder problemen je uurwerk op hen kon juist zetten. Al mochten ze af en toe een snedige solo uit hun gitaar laten knallen. Drummer Dave Raun was ook na al die jaren een creatieve metronoom die het geheel in de pas laat lopen. Neen, er viel absoluut niks af te dingen op de punkrock die Lagwagon bracht gisteren in Antwerpen.
©CPU – Karen Van Lierde
Ook zanger Joey Cape was zijne oude vertrouwde zelve. Na een kleine aarzelende start bleek hoe goed bij stem hij was. Hij blijft de lijm die het kwintet bindt en met zijn domme mopjes die als bindteksten dienden, entertainde hij de fans. Ook zijn eeuwige gespeelde rivaliteit met Chris Flippin heeft na gisterenavond zijn hoogtepunt nog niet bereikt. Ondertussen werd de ene hit na de andere te berde gebracht. Zo was er ook plaats voor ‘nieuw’ materiaal en “Surviving California” was het meest recente nummer dat de set sierde. Ook al is het nummer ondertussen bijna vijf jaar oud, het klonk alsof het recht uit de jaren negentig kwam. Wie niet vertrouwd was met het repertoire van Lagwagon had je simpelweg kunnen wijsmaken dat het deel uitmaakte van hun debuutplaat.
Lagwagon speelde de hele avond op veilig en grabbelde gretig uit het vat met topnummers. Zelfs de Van Morrison cover van “Brown Eyed Girl” mocht de revue nog eens passeren. De echte hits werden echter voor de encores opgespaard. Cape en Flippin voerden een variant op van het gekende toneeltje dat “Alien 8” inluidde. De longen mochten nog één keer alle lucht eruit persen op “Making Friends” en dan werd de avond in schoonheid afgesloten met Tony Hawk klassieker “May 16”. Een week na datum, maar geen haan die ernaar kraaide. Het werd allemaal als zoete pap naar binnen gelepeld. Lagwagon liet nog eens zien in Antwerpen waarom ze na al die jaren nog steeds tot het kruim van de gouden skatepunk generatie behoren.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Facebook / Instagram / Website
Setlist
Island of Shame
Violins
After You My Friend
Falling Apart
Weak
Sleep
Never Stops
E-Dagger
Wind In Your Sail
Smile
Sick
Give It Back
Know It All
Coffee and Cigarettes
Surviving California
Heartbreaking Music
Cog In The Machine
Mr. Coffee
Brown Eyed Girl (Van Morrison cover)
Razor Burn
Alien 8
Making Friends
May 16
