Thrice @ Trix (Zaal): Grote onderscheiding op het twintigjarige feestje van The Artist In The Ambulance

©CPU – Nathan Dobbelaere

2003 was een doorslaggevend jaar voor het screamo genre. Voor wie toen nog te jong was; emotioneel geladen liedjes met schreeuwende vocalen ondersteund. Thursday bracht War All the Time uit, Story Of The Year kwam op de proppen met Page Avenue, From Autumn To Ashes bracht ons The Fiction We Live en aan Europese kant liet Funeral For A Friend ons genieten van Casually Dressed & Deep in Conversation. De bijhorende zwarte bles die voor de, met zwarte mascara opgemaakte, ogen hing ging hand in hand met dit tijdperk. Voor wie zich hierin herkende, werd het gisteren in Trix een ritje naar het verleden. Al biedt de eerlijkheid ons te zeggen dat Thrice het screamo-wereldje al snel oversteeg. The Artist In The Ambulance doorstond de tand des tijds en werd een regelrechte klassieker. Voor de twintigste verjaardag werd het album in een nieuw jasje gestoken, met gastzangers zoals Andy Hull (Manchester Orchestra), Sam Carter (Architects) en Chuck Ragan (Hot Water Music). Om de festiviteiten nog meer kracht bij te zetten ging Thrice de baan op om het album intergraal te spelen. Het is een understatement dat The Artist In The Ambulance veel fanfavorieten bevat, en enkele minder gekende deep cuts. Maar we zouden op onze wenken bediend worden, want ze werden één voor één gespeeld.

Voor het zover was, mocht het Deense trio Town Portal de avond openen. Na een onderbreking van vijf jaar is de aanknop sinds kort weer ingedrukt. Het halfuurtje dat ze kreeg om de al goedgevulde zaal op te warmen, werd volgemaakt met postrock in de stijl van Mogwai. Zonder zang moet een band op een creatieve manier reliëf in de songs brengen. Die songs gingen op en af, maar slaagden er zelden in om te blijven hangen. Town Portal zou zo het lot ondergaan dat vele bands voor hen ondergingen: leuk voor even, maar vraag ons morgen niet meer wie het voorprogramma verzorgde.

Het hoofdgerecht van de avond liet gelukkig niet lang op zich wachten. Stipt om 21 u. betrad het viertal uit Irvine, Californië het podium. Geheel verrassend was de openingstrack niet. Ondanks dat “Cold Cash and Colder Hearts” op plaat een straf openingsnummer is, was het in Trix toch een beetje aftasten. Na The Artist In The Ambulance is Thrice een ietwat andere richting ingeslagen. Een richting die weliswaar nog steeds gitaartechnisch is, maar waar de echte snelle snedige songs achterwege werden gelaten. Zanger Dustin Kensrue is ook zijn stem anders gaan gebruiken. Zo liet hij de screams geregeld over aan bassist Riley Breckenridge. Om songs die allen twintig jaar oud zijn te spelen zoals ze oorspronkelijk klonken, was niet vanzelfsprekend.

Lang duurde de aftastende fase gelukkig niet. De hardcoreriffs van “Under A Killing Moon” en “Silhouette” maakten de eerste beweging los bij de fans. “Stare At The Sun” werd dan weer luidkeels meegezongen. De voorspelbaarheid van de set gaf een vertrouwd gevoel; je kon de klassieker meebrullen zoals je ze al jaren meezingt. Thrice was ondertussen volledig onder stoom gekomen. Het trio “Paper Tigers”, “Hoods on Peregrine” en “The Melting Point of Wax” blies het stof uit de oren. Het viel op dat het album zich leende tot veel meezingmomenten. Er werd dan ook duchtig meegezongen, veelal vergezeld met naar de hemel wijzende vingers en vuisten.

Een integrale versie van The Artist In The Ambulance was natuurlijk een opportuniteit om voor het eerst een aantal minder bekende songs live te horen. “The Abolition of Man” en “Blood Clots and Black Holes” haalden zelden de set in het verleden. Toch bleken ook deze songs zich live moeiteloos recht te houden en zorgden ze niet voor een dipje. “Blood Clots and Black Holes” trok de moshpit open en mag wat ons betreft in de toekomst geregeld de set sieren. “Don’t Tell and We Won’t Ask” sloot het eerste deel van de set af. Of toch niet helemaal. Met “Motion Isn’t Meaning” werd er een b-kantje uit de hoed getoverd. Eentje dat verschroeiend en supersnel Trix in vuur en vlam zette.

Thrice gunde niemand de tijd om op adem te komen. Fanfavoriet “Deadbolt” volgende als eerste na het The Artist In The Ambulance-deel. Gitarist Teppei Teranishi toonde zich heer en meester van de aartsmoeilijke riffs die deze klassieker herbergt. Ook op “Of Dust and Nations” mocht de gitarist in de spotlights staan. Een echte best-of set werd het niet, maar er was voldoende ruimte voor enkele hits. Het minder gekende “The Dreamer” uit de laatste plaat Horizons/East zorgde dan toch voor een rustpuntje. De rust was van korte duur, want “Yellow Belly” en “Firebreather” zetten Trix voor de zoveelste keer in lichterlaaie. De hardcore uit de beginjaren werd ingewisseld voor posthardcore, maar aan intensiteit verloor de band nooit.

Afsluiter “The Long Defeat” staat zover af van de hardcore die Thrice groot maakte. Toch werd de song begeleid door luide gezangen tot de laatste noot toe. Ondanks dat er songs uit de meeste periodes gespeeld werden, klonk de set heel homogeen. De bisronde zorgde voor nog enkele aardverschuivingen. Banger “Black Honey” liet de hoofden simultaan meewiegen met de slepende riff. Vaste afsluiter “The Earth Will Shake” bracht alles samen wat iedereen door de avond heen had gedaan: meezingen, dansen en vooral genieten van een heel straffe show. Thrice besefte maar al te goed wat The Artist In The Ambulance voor hen betekend heeft. En niet alleen voor hen, ook voor de fans. Het cadeautje werd mooi verpakt door de band en met dank aangenomen door de fans.

Facebook / Instagram

Setlist Thrice:

Cold Cash and Colder Hearts
Under a Killing Moon
All That’s Left
Silhouette
Stare at the Sun
Paper Tigers
Hoods on Peregrine
The Melting Point of Wax
Blood Clots and Black Holes
The Artist in the Ambulance
The Abolition of Man
Don’t Tell and We Won’t Ask
Motion Isn’t Meaning
Deadbolt
The Dreamer
The Weight
Yellow Belly
Firebreather
The Long Defeat