InstagramLiveRecensies

Depeche Mode @ Sportpaleis: Meesterlijk met een grote M

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het was gisteren een stralende dag, maar in plaats van te genieten van een zonnig terrasje verkozen zo’n twintigduizend mensen toch om plaats te nemen in de betonnen sarcofaag die het Sportpaleis is. Reden? De komst van het Brits eightiesfenomeen Depeche Mode natuurlijk! Al doet de referentie naar de jaren tachtig de band oneer aan, want de laatste langspeler Memento Mori rekenen wij tot een van de betere platen van 2023. Na een periode van een relatief gebrek aan inspiratie was deze plaat weer eens een schot in de roos voor Depeche Mode. Veel heeft te maken met de droevige omstandigheden waarin de langspeler tot stand kwam. Zo schemert het overlijden van stichtend lid en synthspeler Andy Fletcher doorheen alle nummers. Sinds zijn dood in mei 2022 gaan Dave Gahan en Martin Gore officieel als duo door het leven, maar met Memento Mori bewezen ze toch maar dat ze nog steeds creatief en relevant uit de hoek kunnen komen. Reden te meer dus om als fan af te zakken naar het Antwerps Sportpaleis.

Om de arena op te warmen was Cold Cave ingeschakeld als voorprogramma. Deze band is het soloproject van de Amerikaanse muzikant Wesley Eisold (de voormalige frontman van hardcoregroepen Give Up the Ghost en Some Girls) en houdt het midden tussen darkwave, noise en synthpop. Het perfecte voorprogramma voor Depeche Mode dus. De verwachtingen werden waargemaakt, want vanaf opener “Prayer from Nowhere” kregen we ruim een half uur pompende beats, jengelende riffs en brommende synths over ons heen alsof het 1983 was. En dat ondanks het feit dat Cold Cave gewoon een hedendaagse groep is die pas in 2007 debuteerde.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Cold Cave trakteerde het Sportpaleis dus meteen op een duistere dosis synthrock. Het poppy “Love Comes Close” leunde erg dicht aan bij The Cure en New Order en overtuigde met een combinatie van strakke ritmes en knappe melodieën. Het kunstje werd in “Glory” nogmaals herhaald, en daarmee was een beetje de toon gezet voor de rest van het optreden. “Confetti” kreeg de handen van het Sportpaleis nadien nog eens op elkaar, maar daarna verzwakte de aandacht van het publiek duidelijk wat. De muzikale brei waarin “Underworld USA” werd ondergedompeld deed natuurlijk ook geen goed. Na de laatste noten van afsluiter “Promised Land” kwamen we dan ook tot de conclusie dat we een degelijk en bezield voorprogramma hadden gezien maar dat het Cold Cave aan variatie ontbrak om echt te blijven beklijven.

Om kwart voor negen was het de tijd aan Dave Gahan, Martin Gore, drummer Christian Eigner en pianist/bassist Peter Gordeno om onder luid applaus het podium te beklimmen. Het rustige en duistere “My Cosmos Is Mine” (de albumopener van Memento Mori) opende de set met veel sfeer en joeg het publiek prompt uit haar stoeltjes. Gahan voelde zich meteen in z’n sas in het nokvolle Sportpaleis en preekte de tekst als een stijlvolle pastoor die z’n tempel toesprak. Het publiek was helemaal mee en reageerde enthousiast op zijn elegante danspasjes. De euforie zou alleen maar verder toenemen want met het poppy “Wagging Tongue”, de coole fanfavoriet “Walking in My Shoes” en de melodieuze synths van “It’s No Good” greep Depeche Mode de zaal stevig bij het nekvel. Gahan was van in het begin bijzonder goed bij stem en de mix tussen drums, gitaar en synths was van bij de start optimaal.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het ingetogen “Sister of Night” vormde het eerste rustpunt en zorgde ervoor dat een deel van het publiek haar zitje weer opzocht. De mensen waren er duidelijk om te dansen en te zingen en ze hadden dus niet al te veel nood aan rustige intermezzo’s. Gelukkig voor hen zou die droom in vervulling gaan, want Depeche Mode had een setlist samengesteld met voornamelijk uptemponummers en heel wat klassiekers. Memento Mori woog het meeste door op de avond, maar ook Violator, Playing the Angel en Songs of Faith and Devotion werden aardig vertegenwoordigd. Spek naar de bek van de fans, want al die platen behoren tot het klassieke repertoire van de band.

Doorheen de show presenteerde Dave Gahan zichzelf als een stijlvolle rasentertainer; strak in het pak paradeerde hij over het podium als een trotse pauw, plaatste hij danspasjes en maande hij het publiek aan om mee te zingen of in de handen te klappen. Ondanks de 61 kaarsjes op zijn verjaardagstaart, beschikte hij in Antwerpen nog steeds over tonnen charisma en sexappeal. Martin Gore bleef niet in de schaduw staan, maar zorgde naast zijn berekend gitaarspel ook voor sterke backings en toetsen. Op enkele songs nam hij ook de lead voor zijn rekening. In “A Question of Lust” was dat een stuk minder toonvast dan Gahan, maar hij kwijtte zich in elk geval met veel cool van zijn taak.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het viertal maakte in Antwerpen niet alleen muzikaal een stevige indruk. Ook de sterke lichtshow en de doeltreffende podiumversiering droegen bij tot de totaalervaring. Zo stond achter de band een gigantische, doorzichtige ‘M’ opgesteld voor een immens LED-scherm waarop regelmatig mooie begeleidende beelden werden getoond. Zo ging “A Pain That I’m Used To” gepaard met beelden van een koppel dat perfect synchroon danste op het nummer dat live werd gespeeld. Extra kippenvel kregen we dan weer toen tijdens “World in my Eyes” enkele kunstige afbeeldingen van de betreurde Andy Fletcher voorbij kwamen.

Depeche Mode bracht in het Sportpaleis een set die nagenoeg foutloos was. Een beperkt aantal rustige nummers haalde af en toe het tempo uit het optreden, maar dit zorgde evengoed voor een welkom rustmoment. Het is moeilijk om enkele hoogtepunten uit de meer dan twee uur durende show te selecteren, maar wij rekenen de meezingmomenten van “Walking in My Shoes”, de gierende solo van “In Your Room”, de extatische versie van “Everything Counts”, de strakke beats van “A Pain That I’m Used To” en de industrial van “I Feel You” tot onze favorieten. Ook de recente single “Ghosts Again” stond als een huis tussen de vele klassiekers.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Doorheen de show zetten Gahan en co de zaal voortdurend in beweging met hun strakke ritmes en catchy melodieën. Hierdoor veranderde het kille Sportpaleis in geen tijd in een zwetende danstempel. De grootste explosie volgde natuurlijk naar het einde toe, wanneer onder luid applaus de tijdloze riff van “Enjoy The Silence” werd ingezet. Twintigduizend kelen brulden de uitgesponnen versie luidkeels mee en schreeuwden nadien hopeloos om meer. En dat kwam er gelukkig nog; na een sobere uitvoering van “Waiting for the Night” kon iedereen nog eens lekker gek doen op een heerlijk springerige versie van “Just Can’t Get Enough” en de rock van “Never Let Me Down Again”. Met een indrukwekkende opvoering van de klassieker “Personal Jesus” stuurde Depeche Mode tenslotte iedereen bezweet maar voldaan de nacht in.

Depeche Mode zette het Antwerps Sportpaleis in vuur en vlam met een indrukwekkende set, knappe visuals en vooral tonnen charisma van Dave Gahan en Martin Gore. Het publiek genoot met volle teugen en zette het al gauw op een dansen en meezingen. Na een carrière van meer dan veertig jaar weet de band dus nog perfect hoe ze een arena moeten entertainen. Op deze manier mogen ze wat ons betreft gerust nog veertig jaar blijven doorgaan.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

My Cosmos Is Mine
Wagging Tongue
Walking in My Shoes
It’s No Good
Sister of Night
In Your Room
Everything Counts
Precious
Speak to Me
A Question of Lust
Soul With Me
Ghosts Again
I Feel You
A Pain That I’m Used To
World in My Eyes
Wrong
Stripped
John the Revelator
Enjoy the Silence

Waiting for the Night
Just Can’t Get Enough
Never Let Me Down Again
Personal Jesus

166 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Editors @ Sportpaleis: Sluipt de sleur in het droomhuwelijk?

Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten…
LiveRecensies

Niall Horan @ Sportpaleis: Vloedgolf aan gesmolten tienerharten

Boybands staan bekend als ware wereldsterfabrieken. Take That bracht ons Robbie Williams, *NSYNC had Justin Timberlake en Ricky Martin zette zijn eerste…
LiveRecensies

Rampage 2024 (Dag 1): Vijftien kaarsen, blazen maar!

Na het Total Takeover-experiment vorig jaar, waarbij drum-‘n-bass- en dubstepfestival Rampage naast het Sportpaleis zowat elke club in Antwerpen voor een nacht…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.