‘I drive fast cars and I eat fast foods. I contain multitudes.’ De Bandcamp-introductie van GracieHorse is een illustratieve binnenkomer van een artieste die decennia-oude country combineert met frisse ironie. In een ver verleden was de Amerikaanse nog stichtend lid van fuzzband Fat Creeps, maar het was te midden de pandemie dat een arbeidsongeluk als verpleegster het startschot gaf van een album onder haar eigen artiestennaam. Thuiszittend met een vervelende nekblessure begon Gracie Jackson te schrijven aan L.A. Shit. Het album zou uiteindelijk zowel een ode als een aanklacht worden aan het bijwijlen dystopische Los Angeles met haar wannabe cowboys en overvloed aan fastfoodketens.
Wat maakt goede countrymuziek? Het is muziek voor mensen die eeuwig de baan op zijn, te wagen of te paard. De ene keer mijmert het op de achtergrond terwijl je de prairie melancholisch afspeurt, de andere keer laat het de cowboylaarzen stevig klakken terwijl een pedal steel gitaar een eind weg schuurt. Ook die laatste categorie bedient GracieHorse zonder compromissen. “Backup Slowly” hinkt vrolijk in het rond, maar vooral “By The Light of His White Stetson” combineert de onhoudbare drang om te linedancen met de dreiging van een klassieke westernfilm. Het is op dat laatste nummer dat Gracie Jackson als een countryversie van Widowspeak-helft Molly Hamilton klinkt. Eenzelfde fluisterende desolaatheid vermengt zich met de schaduwen van een ruw landschap.
GracieHorse toont echter veel meer in petto te hebben. “Run Ricky Run” combineert een dreigende banjo, wat sowieso als een paradox aanvoelt, met samenzang en een zwervende zangeres. Halverwege het nummer voegt een elektrische gitaar de nodige noise toe, terwijl GracieHorse elke strofe ontwaakt en knipoogt dat ze zich nog steeds sinister voelt. Het daaropvolgende “If You’re Gonna Walk That Straight Line Son, It’s Only Gonna Hurt” eert dan weer het slackerverleden van de zangeres.
“What I’m Missing” is nog zo’n hoogtepunt op L.A. Shit. Het countrynummer schetst een troosteloos beeld vol motelseks en chicken wings. De strofes zitten slim in elkaar terwijl de zangeres in de refreinen meer in klanken dan in woorden huilt. Gracie Jackson noemt het ‘cosmic country’ en misschien is dat inderdaad nog een goede samenvatting voor de absurde mix die we soms voorgeschoteld krijgen. Afsluiter “Words of the New West” laat zo typisch, galopperende westernritmes horen onder een bombastische songstructuur.
L.A. Shit telt maar acht nummers en een ingetogen reprise, maar overspant wel een bonte verzameling aan indrukken. Het geheel zit clever in elkaar en blijft elk moment boeien. Het is een aangename kennismaking met een artieste die jarenlang geen werk meer uitbracht. Countrymuziek is hoegenaamd niet dood.
Ontdek “What I’m Missing”, ons favoriete nummer van L.A. Shit, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
