Het is ondertussen alweer van 2018 geleden dat er nieuwe muziek uit het kamp van Uncle Acid & the Deadbeats kwam. Een nieuwe tour deed de hoop op nieuwe muziek hoog oplopen, maar helaas blijft het voorlopig wachten op nieuwe muziek. Gelukkig heeft de band genoeg aan de backcatalogue om een fenomenale set neer te zetten en zo was de show van het viertal in Cactus helemaal uitverkocht. We kregen dus een heuse best of-set te horen zonder maar één nieuw nummer, maar wel met alle intensiteit die we van een Uncle Acid-show verwachten.
Het is niet altijd gemakkelijk om op een maandag meteen vroeg je klaar te stomen voor een concert, maar om 19.30 u. stond Cactus Club toch al mooi vol voor Gaupa. Eind vorig jaar verscheen hun tweede album en met dat op zak mochten ze mee op tour met de twee volgende acts. Waarin onderscheidt Gaupa zich? Wel, er staat een felle frontvrouw die een heel sixties stembereik heeft, denk Jefferson Airplane, en dat sterkt de muziek ook. Die bestaat uit veel gitaarsolo’s en de nodige riffs waarbij het muzikale zoals verwacht wel centraal stond. Het was de frontvrouw die alle aandacht naar zich toezoog door de energie en klasse waarmee ze zong en daarmee klonk Gaupa veelbelovend goed.
Blood Ceremony mocht niet veel later bewijzen dat dwarsfluiten in metal nog steeds hip zijn. Nieuwste plaat The Old Ways Remain is nog maar heel vers (vorige vrijdag) uit en daaruit werd dan ook wel wat muziek gepuurd. In een groot halfuur kregen we ook hier duidelijke invloeden van de seventies met een orgel en natuurlijk die opvallende dwarsfluit. Het tempo lag niet altijd even hoog, maar dat hoefde niet direct. Doordat de songs zo opbouwden, werd er altijd naar een climax gewerkt die heel snel was. Toch viel op dat het oudere werk opmerkelijk strakker klonk dan het nieuw, het moet duidelijk nog wat in de vingers geraken. Frontvrouw Alia O’Brien viel ook op door haar voorkomen met betoverende outfit waarmee ze iedereen meekreeg. Eens ze dan haar dwarsfluit bovenhaalde, leek het soms alsof we in een sprookjesbos waren, maar wel eentje met de slechteriken van het verhaal eens de riffs en gitaren erin knalden. Zo was het einde ook furieus en zagen we zelfs al een bescheiden moshpit, Blood Ceremony bezorgde niemand gelukkig bloed, maar klonk wel ceremonieel genoeg om ons helemaal in te pakken.
Het publiek was tijdens beide voorprogramma’s al redelijk talrijk, maar voor de hoofdact was het toch helemaal op de koppen lopen. Tien minuten te vroeg begonnen ze er al aan, aan goesting geen gebrek dus. De set van de Amerikanen duurde ook een goed anderhalf uur en als je wilt dat iedereen zijn laatste trein nog haalt en toch een deftige set krijgt, dan begin je gewoon wat vroeger. Met “Mt. Abraxas” werd meteen de toon gezet van de avond. Tijdens de opkomst begroette een computerstem ons waarna hij ons verzekerde dat het allemaal hetzelfde zou klinken. Echt ongelijk had hij niet, maar dat betekende niet dat de band geen straffe set serveerde.
Kort samengevat bevatte iedere song nameijk riffs, gitaarsolo’s en dreigende vocals. Als we dan echt op de details gaan letten, dan kruipt er hier en daar wel iets extra in. Zo monden sommige songs volledig uit in jams, zoals bij “Death’s Door” of “13 Candles” en zijn andere korte snedige songs die zelfs een klein beetje catchy klinken. Denk maar aan de bescheiden hit “Shockwave City”. Ook daar zijn natuurlijk de elementen te horen die Uncle Acid & The Deadbeats uniek maken, maar er is altijd wel iets extra’s te vinden.
Naast het muzikale, was ook het visuele weer tot in de puntjes uitgewerkt. Soms met archaïsch beeldmateriaal, maar vooral met psychedelische herwerkingen van hun gefilmde gedragingen. Als we ons echt volledig in het beeldmateriaal lieten gaan, waren we plots weg in een absurde droom, maar Uncle Acid hield ons muzikaal wel altijd met de voetjes op de grond. Zeker als ze bij sommige songs nog eens een soort van gitaarsabelwedstrijd tegen elkaar hielden. Elkaar neersabelen deden ze niet, maar wel het versterken van ieders kunnen om zo tot epische stukken muziek te komen.
Een ander hoogtepunt in de set was ongetwijfeld “Slow Death”, waarbij de band de eerste vijf minuten rust leek te nemen. Een rustig, psychedelisch gitaartje was het eerste deel te horen, waarna alles sneller, harder en intenser werd. Zo was het publiek ook helemaal klaar om bij bekendste nummer “I’ll Cut You Down” volledig wild te gaan, zoals vriendelijk gevraagd door de frontman. Wat crowdsurfers en een kleine moshpit, maar vooral heel wat wilde haren die heen en weer gingen waren hetgeen hij als dank kreeg. Uiteindelijk werd “No Return” een episch einde waarbij nog eens alles uit de kast werd gehaald en de gitaren heel wild in het rond vlogen.
Op die manier leverde Uncle Acid & The Deadbeats alweer een stevig uitgewerkte show af waarbij alles tot in de puntjes uitgewerkt was en niets op af te dingen viel. Nu blijft het gewoon geduldig wachten op nieuwe muziek om ze dan weer met open armen te ontvangen in ons land. Of niet en gewoon terug met de oude muziek langskomen, want als het altijd zo strak blijft klinken, zal je ons ook blijven zien daar.
Setlist:
Mt. Abraxas
Mind Crawler
Shockwave City
Death’s Door
Pusher Man
13 Candles
Ritual Knife
Slow Death
Crystal Spiders
Melody Lane
I’ll Cut You Down
No Return
