© CPU – Joost Van Hoey
Met Horst Arts & Music Festival ging vrijdag weer een van de uniekste Belgische festivals van start. Meer dan 130 artiesten geven er samen een uiteenzetting van de elektronische muziekwereld, verspreid over drie dagen en zeven podia. Door de jaren heen onderging Horst wat metamorfoses, van locatie- tot seizoenswijzigingen. Opnieuw neemt het festival de ambitieuze taak op zich om midden in de lente de festivalzomer mee op gang te trekken. In diezelfde zomer wil Horst nog twee dagevenementen neerzetten, om ‘s winters af te ronden met ‘iets groots’. Wat dat allemaal inhoudt is nog onbekend, wél zeker is dat deze jaargang gisteren met overtuiging gelanceerd werd.
Voor de vierde keer al strijkt Horst neer in het post-apocalyptische Asiat Park in Vilvoorde. Toch zijn ook trouwe bezoekers nooit zeker hoe het festival er deze keer zal uitzien; het blijft naast een muziekfestival ook een kunst- en architectuurfestival. Wat we al wisten was dat de oude dreigende huisstijl met zwarte- en fluokleuren moest plaatsmaken voor een verbazend vrolijk Comic Sans-achtig lettertype in de primaire kleuren geel, blauw en rood. Toch konden we snel besluiten dat het festival een meer donkere look dan ooit heeft. Dat lag aan de vele podia die dankzij verschillende architectencollectieven een nieuw en voornamelijk industriëler ontwerp kregen.
In sommige gevallen was dat wel even wennen. Ten eerste kregen vele stages een nieuwe naam, maar die leek soms wat uit de lucht gegrepen. Zo hebben we niemand horen vragen of ze meekomen naar ‘roll pitch yaw surge heave sway’ en konden we ons bij ‘EYES. EYES. baby’ niet meteen iets voorstellen. Le Soleil Rouge sprak dan wel weer voor zich: waar de voorbije twee jaar het feeërieke Bodies in Alliance-podium stond, vinden we nu een enorme rode metalen cirkel die dreigend over het publiek hangt en licht en schaduw weerspiegelt. Verder voelt de plek wel akelig leeg aan: het is in se gewoon een dj-booth op een plein met her en der wat podiumelementen. Gelukkig staan daar nog die twee iconische koeltorens in de achtergrond om op een goede manier de apocalyptische sfeer te versterken.
Een plensbui kort na de middag was een jammer startsignaal, maar toen meteen erna de eerste blauwe lucht van de dag verscheen, kroop de nattigheid snel uit de kleren. Via een door onkruid omgeven pad tussen de Zenne en de oude pakhuizen van het militaire domein trokken we naar Le Soleil Rouge. De potentiële zitplekjes op de podiumelementen waren natgeregend, maar de aanwezigen leken het niet erg te vinden om alvast voorzichtig een hieltje op te lichten. Gelukkig liep de stage snel voller, waardoor het ons hier niet meer deed denken aan een verloren gelopen speelplaats. De zon haalde de zonnebrillen naar boven, al voldeden de zomerse housebeats van Mab’Ish ook al om die knijpende frons op ons voorhoofd te ontspannen.
De sfeer was alvast ongewoon gemoedelijk, maar toch was ook duidelijk dat er in deze fase van het festival vooral nog veel bijgebabbeld moest worden. Zoals wel vaker op festivals is de mainstage op die momenten nog niet de gezelligste hotspot: Ampe en Livwutang gaven in State Of Play – bestaande uit zuilen van rechtopstaande betonnen rioolbuizen – wel gewoon degelijke techno, maar met de zon nog op de bol lieten we ons liever leiden naar de Vesshcell-tent, de ‘put’ waar het er standaard wat speelser aan toegaat. Na avondmaaluur werd ook duidelijk dat het publiek zich steeds meer op de muziek ging concentreren en er zo ook uitbundiger gedanst werd. Op die Vesshcell-stage gebeurde dat tijdens de set van Lefto Early Bird, Brusselliefhebber en -geliefde die zich met gemak ook wel een Horstresident mag noemen. Dat maakte zijn taak er niet gemakkelijker op, maar toch wist Lefto zichzelf te overtreffen. Hij begon gewoonlijk funky, maar durfde dan met steeds meer pulserende beats een vettige richting op te gaan – passend op een locatie als Horst, en daar zal over nagedacht zijn.
Nadien was het tijd voor ander Belgisch toptalent, zowaar in de vorm van een verrassingsact. Om acht uur ‘s avonds rezen achter de decks van Le Soleil Rouge plots de gebroeders Dewaele van Soulwax op, in de line-up vermomd als DJ FamilyMart. Je kan er wel geld op inzetten dat zij het Horstpubliek exact zouden geven wat ze wouden, in dit geval een snedige houseset. Toch kan je op Horst nooit zomaar claimen dat jij op de plek bent waar het ‘nu aan het gebeuren’ is, want wanneer we terug richting Vesshcell trokken, zagen we de put stomen van energie. Half Queen verhulde er dance- en popanthems – van Fred again.. tot aan eighties Talk Talk – in verschillende elektronische jasjes, tot aan liquid toe. Toch bleek ook dat Half Queen zichzelf iets te veel labels wilde opkleven toen er tegen het einde van de set steeds vaker geluidsproblemen optraden.
Wat dat betreft, begaf opvolgster Rosa Pistola zich op veiliger terrein door het beste van latin onder een extra laag opzwepende beats te smijten. Als dat niet meteen je genre is, heb je het ook snel weer gezien, maar nummers als “Gasolina” van Daddy Yankee en “Temperature” van Sean Paul kregen de keet wel tot ver vanachter mee. Zo begaven we ons langzaam richting de afsluiters van de nacht. Onder hen pronkte tot twee dagen geleden nog Skin On Skin, die momenteel streams scoort met zijn clubtune “Burn Dem Bridges“, maar die moest last minute afhaken. We trokken dan maar (evenwel zonder fomo) richting de tempelzuilen van State of Play voor de set van de Amsterdamse KI/KI.
Vooraleer zij haar trancebeats afvuurde, waren we tevreden om eerst nog een dosis positieve energie te krijgen uit de set van Dj Fuckoff & Narciss. Hun techno bevatte een gedoseerde commerciële toets dankzij samples uit onder andere “Maneater” van Nelly Furtado en Kendrick Lamars “HUMBLE.” Op KI/KI’s set viel vervolgens weinig aan te merken. Ze ging van subtiel dansbare techno over naar compleet opzwepende trance. In indrukwekkend sfeerlicht van blauw en rood brachten haar doordringende beats de volledig gevulde tempel definitief in hogere sferen en zo konden we zonder de minste twijfel zeggen dat Horst 2023 gelanceerd was.
Er vallen nog heel wat artiesten, podia en andere installaties te ontdekken tijdens de rest van het weekend. Ook dan staan we op Horst om alles neer te pennen. Wil je het zelf meemaken, dan zijn er nog tickets voor zondag. De kunstinstallaties van Horst Expo kan je na het festival bezoeken van 18 mei tot 30 juli.
