Het zou ons ergens bijzonder straf lijken mocht de naam Mike Dean een belletje doen rinkelen bij de gemiddelde muziekliefhebber, gezien de ondertussen al 58-jarige Amerikaan het liefst vanuit de schaduw werkt. En toch, toch is de kans dat je al eens een nummer hoorde waar hij een vinger in de pap had gigantisch groot. Als producer, mixer en onder leiding van de mastering werkte hij namelijk mee aan de allergrootste successen van Kanye West, Beyoncé, Travis Scott, The Weeknd, 2Pac, Lana Del Rey, Kid Cudi, Madonna, Frank Ocean en ga zo nog maar even door. Nummers als “Ni**as In Paris“, “SICKO MODE“, “goosebumps“, “Drunk In Love“, “Pink + White“… ze kwamen allemaal deels tot stand in de studio van de Texaan. Een levende legende dus, die Mike Dean, die zich tegenwoordig toespitst op zijn vriendschap met Abel Tesfaye, alias The Weeknd.
Hoe die vriendschap tot stand kwam, heeft natuurlijk als voornaamste reden dat de man als producer meewerkte aan Beauty Behind The Madness, maar nu is er een vervolgstuk. De Amerikaan speelt namelijk mee in The Idol, de nog te verschijnen HBO-serie bedacht en geschreven door The Weeknd. Het is dan ook vanzelfsprekend dat de soundtrack door die twee zal worden gecreëerd – “Double Fantasy” verscheen onlangs al – maar nu is er al meer. Dean brengt namelijk ook op eigen houtje muziek uit en heeft op die manier al drie studioalbums op zijn palmares staan. Daar komt vandaag met 4:23 een vierde soloplaat bij, al laat hij zich ook voor dat album bijstaan door The Weeknd.
Tesfaye nam de executive productie voor zijn rekening, maar leende ook zijn stem aan een aantal nummers op 4:23, niet voor de streams gezien zijn naam nergens vermeld wordt – maar gewoon omdat het kan. Het helpt in elk geval bij het verhaal dat Dean wil vertellen doorheen zijn album; namelijk de strijd tegen (lees de spot drijven met) AI, artificiële intelligentie. Dat wordt al duidelijk vanaf opener “Once Upon a Time”, waarin het net een artificiële stem is die uitlegt dat ze het, als het er echt op aankomt, nooit zal winnen van een menselijke liedjesschrijver. Dat komt door ’the human touch’, die gevoelens kan opwekken; iets wat AI nooit zal kunnen. Des te ironischer is het dat 4:23 haast uitsluitend bestaat uit computergestuurde synths. Het tegengestelde bewijzen, heet dat dan.
Gelukkig is er in die hoekigheid nog altijd de herkenbare stem van The Weeknd, die aan de hand van synths en bassen die elke vezel in je lichaam doen trillen, ten oorlog trekt tegen die artificiële intelligentie in “Artificial Intelligence”. Het brengt meteen een soort vertrouwd gevoel met zich mee, want het is net dankzij dat stemgeluid van Tesfaye, dat ook synths heel zwoel kunnen klinken. Dat bewijst hij bijvoorbeeld in het daaropvolgende “Defame Moi”, al is het allercoolste aan dat nummer toch de vlekkeloze overgang in “More Coke!!”. Een pompende beat zorgt voor een strak en trippy universum waar je in meegezogen wordt; of je dat nu wilt of niet. Stilstaan is geen optie meer.
Helaas hebben we het allerbeste dan wel achter de kiezen, want na een reeksje nummers met The Weeknd, trekt Mike Dean haast uitsluitende de instrumentale kaart. Dat is voor alle duidelijkheid niet slecht, maar na een tijdje wordt dat redelijk eentonig. Hoe dan ook toont de Amerikaan dat hij je met zijn muziek richting spacey oorden kan brengen, te beginnen met “Music for the Future”. Waar het begin nog iets wegheeft van “Ochtendgymnastiek” van Samson & Gert, bloeit het nummer al snel open in een gigantisch coole, onheilspellende filmsoundtrack. Erg Daft Punk, maar tegelijkertijd ook totaal niet. Van dan af volgen de trippy synthnummers elkaar in sneltempo op.
“Rewind Life” speelt zeven minuten lang met supersonische geluiden die al dan niet achterstevoren voorbijflitsen, “Goodbye Earth” wordt zowaar nog futuristischer en met “Hello Space” landen we op een andere planeet. Bij momenten is dat aan de hand van een spectaculair, Star Wars-achtig synthspel, maar na verloop van tijd heb je het ook wel gehoord. De nummers ontwikkelen zich heel organisch – het overgrote deel van het album kwam tot stand in een tijdspanne tussen Coachella en nu – en het geheel zit productioneel ook gewoon gigantisch sterk in elkaar, maar bij het beluisteren van een album in z’n geheel is een vorm van variatie of vernieuwing toch altijd wel een fijne meerwaarde.
Hoe dan ook toont Mike Dean wel aan dat het menselijke het hier dus wel haalt van het artificiële; toch nog altijd het opzet van 4:23. Want als The Weeknd er tegen “Emotionless” terug bijkomt, komen we terug met beide voetjes op de grond, om dan met een dikke twee minuten terug tot rust te komen met “Electric Sheep” wat quasi white noise en zeegeluiden moet voorstellen. Experimenteel is dus misschien wel het beste woord om de vierde langspeler van de Amerikaan te omschrijven. Een experiment dat bij momenten heel cool binnenkomt, maar op andere momenten ook ietsje te veel klinkt als zichzelf. 4:23 is cool, maar ook niet heel veel meer dan dat.
Op dinsdag 11 en woensdag 12 augustus zal Mike Dean het voorprogramma verzorgen van The Weeknd in het Koning Boudewijnstadion.
Ontdek “More Coke!!”, ons favoriete nummer van 4:23 in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.