Rod Stewart @ Sportpaleis: Nog steeds vol charme en passie

Sir Rod Stewart werd dit jaar 79 en op die leeftijd is hij bezig met zijn ‘One Last Time’-tour. Het zou dus zomaar eens kunnen zijn dat hij voor het laatst op een podium stond en dus moesten de Belgische fans zich naar het Antwerpse Sportpaleis begeven waar hij op 11 mei 2024 het Europese luik van die tour op gang schoot. Het was van 2016 geleden dat Rod the Mod nog eens in België speelde en dus was de zaal volledig gevuld, al bleek de bovenste ring wel afgesloten. De dure tickets zullen hier wel een reden voor geweest zijn, maar de mensen die er wel eentje konden bemachtigen zagen bijna twee uur aan klassiekers passeren met een straffe productie en een kranige zeventiger die er nog steeds staat.

Iets na half negen begon plots “Just Can’t Get Enough” van Depeche Mode door de luidsprekers te knallen en het publiek wist meteen hoe laat het was. Het doek dat zich over het podium hulde, ging omhoog en met “Addicted To Love”, origineel van Robert Palmer, werd meteen stevig in gang geschoten. Het publiek stond al snel recht en begon mee te shaken met Rod Stewart die werd ondersteund door vijf muzikantes. Dat bleek nog niet zijn volledige band te zijn uiteindelijk, want bij “You Wear It Well” kwamen er nog een aantal bij. Uiteindelijk zouden we aan elf geraken en zo kregen de songst live natuurlijk veel meer kracht en panache.

Toch is het natuurlijk altijd Rod Stewart zelf die de show steelt. Zelfs op zijn gezegende leeftijd weet hij nog steeds zwoele danspasjes boven te halen en de fans te bespelen. Ook het verleiden is hij nog altijd niet verleerd, zo charmeerde hij een negentigjarige vrouw in het publiek met de vraag of ze niet ooit gedatet hadden: Je moet hem natuurlijk de kneepjes van het vak niet meer leren. De man liep constant alle kanten uit op het podium om het publiek enthousiast te krijgen, maar ook door af en toe pauzes te laten in nummers zodat er kon meegezongen worden.

Waar Stewart in het begin nog in een glinsterend kostuum op het podium stond, werd er gedurende show verschillende keren gewisseld van kledij. Zo zagen we hem in tijgerprint, een strak wit pak en uiteindelijk in een rood hemd met gele kostuumvest. Dat hij tijdens de show die kledijwissels moest doen, gaf de band ruimte om af en toe zelf eens naar de voorgrond te treden. De vijf jongedames die hem begeleidden bijvoorbeeld namen hun kans op “I’m So Excited” en “Lady Marmelade” om te tonen wat voor een straffe stemmen ze wel niet hebben. Verder voelde dat niet echt als een meerwaarde, maar leuk was het dan weer wel. Ook zij waren constant in dezelfde kleuren gekleed als Rod Stewart, waardoor we merkten dat er over alles wel was nagedacht.

Muzikaal liet zijn band ook wel een blijvende indruk na. Bij “Forever Young” werd er bijvoorbeeld een sterk instrumentaal stuk tussen gebreid. De traditie van het Schotse lied werd hierin naar voor gebracht met extra drums, een gitaarsolo en zelfs wat tapdansen. Verder waren er veel solo’s te horen in de set; vioolsolo’s bij “The First Cut Is the Deepest”, een harpsolo en heel wat saxofoonsolo’s. In de twee uur dat de show duurde konden we dus altijd wel iets beleven en de tijd vloog dan ook voorbij waardoor het geheel van deze performance zeker goed in elkaar zat.

Natuurlijk kan Rod Stewart niet altijd nog de hoge noten halen, maar de kwiekheid waarmee hij op het podium stond, compenseerde dat allemaal. Ook zijn liefde voor Celtic Glasgow konden we als opvallend aanschouwen. Zo was de basdrum gehuld in het logo en wist hij ons te vertellen dat hij de afgelopen dag speciaal naar Glasgow was gevlogen om de match tegen de Rangers te zien. Ze wonnen de wedstrijd en dus stond hij er met een gigantisch goed gevoel. Dat werd nog eens benadrukt bij “You’re in My Heart (The Final Acclaim)”, waar we beelden van de match zagen en hij ook al aangaf dat Celtic de kampioen van Schotland is (al is dat nog niet 100% zeker). Naast zijn passie voor liefde heeft hij er dus duidelijk ook één voor voetbal.

De afwisseling tussen ballads en meer uptempo dansbare nummers gaven iedereen ruimte om tot rust te komen of zich volledig te smijten. Het gelikte “Some Guys Have All the Luck” bleek het einde van de reguliere set te zijn waarna het doek viel. Er kwam wat tekst op het scherm om het publiek aan te moedigen enthousiaster te zijn om hem terug te krijgen en met “Da Ya Think I’m Sexy?” werd meteen een grote hit als eerste bis gegeven. De herkenbare groove moest ook door het publiek luidkeels worden meegezongen en niet veel later was “Sailing” de mooie afsluiter. Het Sportpaleis zette nog een laatste keer volledig zijn keel open en toonde de liefde van België aan Rod.

Rod Stewart zeilde uiteindelijk weg van het podium en wie weet was dit wel zijn laatste keer ooit op Belgische grond als artiest. Dat zou alvast een afscheid in schoonheid geweest zijn, want de man bracht ons in het Sportpaleis een totaalspektakel. We zagen een verrassend verfrissende band die de songs van de Brit naar een hoger niveau kon tillen en de straffe backingvocals gaven de rauwe stem van Stewart af en toe ook rust. Daarnaast bleek Rod nog steeds even kwiek en kon hij nog steeds bewegen als de beste. De energie en kwiekheid van vroeger zit nog steeds in hem en het lijkt erop dat hij zijn trucen nooit zal verleren.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Addicted to Love (Robert Palmer-cover)
You Wear It Well
This Old Heart of Mine (Is Weak for You) (The Isley Brothers-cover)
It’s a Heartache (Bonnie Tyler-cover)
Forever Young
The First Cut Is the Deepest (Cat Stevens-cover)
I Don’t Want to Talk About It (Crazy Horse-cover)
Maggie May
I’d Rather Go Blind (Etta James-cover)
Young Turks
Baby Jane
Downtown Train (Tom Waits-cover)
I’m So Excited (The Pointer Sisters-cover)
Tonight’s The Night (Gonna Be Alright)
You’re in My Heart (The Final Acclaim)
Have I Told You Lately (Van Morrison-cover)
Lady Marmalade (The Eleventh Hour-cover)
It Takes Two (Kim Weston-cover)
Some Guys Have All the Luck (The Persuaders-cover)