In het afgelopen decennium is Labrinth stilletjes maar zeker uitgegroeid tot een van de meest geprezen en belangrijkste muzikanten van het hedendaagse poplandschap. De Brit is niet het type artiest dat voortdurend op de voorgrond staat en altijd maar in het nieuws is, maar hij heeft in de jaren die zijn verstreken behoorlijk wat bereikt. Sinds zijn grote doorbraak in 2010 als gastartiest op Tinie Tempah’s debuutsingle “Pass Out“, boekte Labrinth eigenlijk het ene succes na het andere. Hij scoorde grote hits met tranentrekkers als “Beneath Your Beautiful” en “Jealous” en is onderdeel van supergroep LSD met Sia en Diplo. Daarnaast schreef en produceerde hij voor een aantal flinke namen. Timothy McKenzie – zoals hij eigenlijk heet – werkte in de afgelopen jaren samen met onder andere Ed Sheeran, Rihanna, The Weeknd en Beyoncé. Bij het wat jongere publiek raakte Labrinth in recente jaren bekend door zijn soundtracks voor de razend populaire HBO-serie Euphoria. De meningen over de serie zijn vrij verdeeld, maar de consensus lijkt wel dat Labrinth’s muzikale bijdrage eraan een onbetwist hoogtepunt is.
Hoewel Labrinth dus eigenlijk altijd wel druk bezig lijkt te zijn met muziek, is het even geleden dat we voor het laatst een eigen album van de Londenaar voorgeschoteld kregen. Zijn laatste langspeler Imagination & the Misfit Kid dateert alweer van 2019. Het was aanvankelijk de bedoeling dat zijn derde plaat afgelopen herfst uitgebracht zou worden, maar de release van het langverwachte Ends & Begins werd uitgesteld naar een later moment. Dat latere moment is eindelijk aangebroken, want Ends & Begins is nu dan toch de wereld ingebracht!
Na de ijzersterke soundtracks voor beide seizoenen van Euphoria, hoopten we dat Labrinth ons met Ends & Begins opnieuw iets van dat kaliber zou schenken. Helaas is dat niet het geval. Ends & Begins is namelijk een ongelooflijke teleurstelling. Het is ontzettend strak en goed geproduceerd en het is niet te ontkennen dat Labrinth loepzuiver en prachtig klinkt, maar de plaat voelt tegelijkertijd een beetje klinisch aan. Het is net alsof de Brit een zeer strikt stappenplan gevolgd heeft en de taken precies zo heeft uitgevoerd zoals ze moeten waardoor hij zijn creativiteit en emotie grotendeels achterwege liet. Klinkt Ends & Begins mooi? Ja, absoluut, maar wat hebben we aan mooi als het ontbreekt aan gevoel en passie?
Het gebrek aan emotie op Ends & Begins maakt dat het voelt alsof sommige nummers vrijwel identiek aan elkaar zijn. Op het eerste oor klinkt “Covering” bijvoorbeeld erg tof dankzij de duistere, elektronische beat die een melancholisch gevoel aanwakkert, maar als we niet veel later arriveren bij “100 Miles An Hour”, voelt het toch een beetje alsof we een déjà vu krijgen. Hetzelfde geldt voor het tweeluik van “Kill For Your Love” en “Everything”. Het ontbreken aan gevoel is hier nog schrijnender. Beide gaan over de liefde, maar Labrinth’s stem mist de emotie om dat ook daadwerkelijk op ons over te brengen. Het doet ons simpelweg helemaal niets. De goede man had net zo goed over de boekhouding kunnen zingen en dan hadden we het waarschijnlijk niet eens doorgehad.
Ook op albumafsluiter “Ends & Begins” missen we het gevoel in Labrinth’s stem. Het nummer is wat maximalistischer en bombastischer dan de meeste nummers op Ends & Begins en is daarmee ook meteen iets toffer, maar het feit dat de emotie zo ontbreekt, maakt dat we er gewoon niet optimaal van kunnen genieten. Iets vrolijker worden we dan weer van “Only Way Is Up”. Ook hier is sprake van een wat grootsere productie waardoor de song erg filmisch klinkt, maar de stem van de Brit klinkt hier een stuk rauwer en oprechter dan elders op de plaat. Daardoor komt “Only Way Is Up” wél binnen. De manier waarop het nummer dan ook nog eens wonderschoon openbreekt richting het einde toe, maakt dat het een van de memorabelere liedjes is op Ends & Begins.
Er staan op Ends & Begins nog een aantal andere nummers die de potentie hebben om net zo memorabel te zijn, maar dat niet helemaal weten waar te maken. De glitchy elektronische beat van “Power Couple” in combinatie met Labrinth’s stem is zeer cool, maar het lied duurt net iets te kort om te overtuigen. “A Turn Of Events” lijdt ook een beetje aan dit lot. Het duistere en desoriënterende van deze song doet ons denken aan de begindagen van James Blake en eindigt helaas precies wanneer we er net in beginnen te komen. De twee duetten op Ends & Begins maken daarentegen wel het potentieel waar. Albumopener “The Feels” met Zendaya en “Never Felt So Alone” waarop Billie Eilish te horen is, zijn ongetwijfeld de onbetwiste hoogtepunten van deze langspeler. De eerste is een prachtige, dromerige exploratie van het spannende en enge van verliefdheid. De wisselwerking tussen Labrinth en Zendaya weet ons helemaal mee te sleuren in deze gevoelens. Het duet met Eilish gaat juist over eenzaamheid en is op muzikaal vlak ijzersterk en gelaagd, maar de samenzang van het tweetal is zo mooi en kwetsbaar dat het moeiteloos zorgt voor kippenvel.
Ends & Begins is het bewijs dat je niet van een mooi bord kunt eten. Labrinth heeft met zijn derde langspeler wel degelijk iets gecreëerd dat mooi, melancholisch en sferisch klinkt met een productie waar je ‘u’ tegen zegt, maar het is eigenlijk gewoon niets meer dan dat. Op het overgrote deel van het album mist de emotie om ons echt te overtuigen waardoor wij een beetje op onze honger blijven zitten. Dat is zonde, want wanneer we het hart en de ziel van de Brit wél horen op die paar zeldzame momenten doorheen Ends & Begins, is het ook gelijk verdomd goed. We hopen dan ook van harte dat Labrinth in de toekomst zijn strikte stappenplan wat meer loslaat en iets meer beroep doet op zijn gevoel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Feels”, ons favoriete nummer van Ends & Begins in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
