Het gebeurt maar zelden dat we met zo’n dubbel gevoel naar een concert gingen zoals gisteren bij Ryan Adams het geval was. De Amerikaanse singer-songwriter werd namelijk vier jaar geleden door verschillende vrouwen beschuldigd van seksueel wangedrag en verontschuldigde zich voor zijn daden, waarmee hij de beschuldigingen ook bevestigde. Dat we allerminst fans zijn van Ryan Adams als persoon moge duidelijk zijn, maar tegelijk kunnen we ook niet ontkennen dat hij een van de beste liedjesschrijvers van de afgelopen vijfentwintig jaar is.
Op 23 april stond hij in een uitverkocht Koninklijk Circus met de laatste show van zijn Europese tournee, tevens ook de eerste Europese tour sinds de aantijgingen. Voor het optreden van start ging werd gevraagd om zeker geen flits te gebruiken, omdat Adams nog herstellende is van een beroerte. Dat verklaarde ook meteen waarom de podiumbelichting bestond uit acht weinig lichtgevende schemerlampen.
Toen hij op het podium verscheen, kon het publiek hem dan ook nauwelijks zien en dat bleef zo voor het gehele optreden. In het begin was de sfeer nogal ongemakkelijk, daar Adams pas na twee nummers iets tegen het publiek zei. De muziek voor zich laten spreken was zeker geen slecht idee geweest, maar naarmate de set vorderde, werd de Amerikaan tussen de nummers door wat losser. Zo maakte hij op laconieke wijze ruzie met een fan die wel zijn flits had gebruikt en deed hij alsof hij met zijn gitaar kon bellen. Door het komische intermezzo waren we bijna vergeten dat Adams kort daarvoor tijdens “New York, New York” voor het eerst achter de piano kroop, en dat met zijn rug naar het publiek deed.
Adams bracht de voorbije jaren een pak coveralbums uit waarbij hij een volledige plaat van begin tot einde covert, zoals Dylans Blood On The Tracks en Springsteens Nebraska. Toch passeerden geen van beiden de revue vanavond, maar puurde de Amerikaan wel uit een andere goudmijn, namelijk die van The Velvet Underground. De stripped-down versie van “Pale Blue Eyes” doet de monden openvallen van verbazing eens het publiek hoort wat hij met het nummer heeft gedaan, op een goede manier wel te verstaan. Doorheen het optreden heen coverde hij de cultband maar liefst vijf keer, al was dat helaas niet altijd even goed. Hij gaf zelf te kennen dat hij sommige nummers amper kende en dat werd ook duidelijk tijdens “I’ll Be Your Mirror” waar hij twee keer de draad verloor. Het publiek kon er wel om lachen en we moeten toegeven dat het wel wat toevoegde aan Adams oprechtheid jegens zijn publiek.
Door de jaren heen is de Amerikaan ook een betere zanger geworden en dat gaf hij ook zelf te kennen alvorens hij “Answering Bell” ten gehore bracht. De zanger haalde de hoge noten loepzuiver en deed met vlagen aan een doorwinterde countryzanger als Townes Van Zandt of Hank Williams denken. Van die laatste speelde hij “Lovesick Blues”, waarmee hij zijn straffe zang nog wat meer kon etaleren. Het publiek smulde ervan en hier en daar werd dan ook gejoeld of geklapt bij zo’n vocale uithaal.
Na anderhalf uur vond Adams het wel tijd voor een pauze van een kwartiertje en wanneer hij terugkwam en opmerkte dat het publiek nog naar hun plaatsen moest wandelen, grapte hij dat ze zich niet moesten haasten en speelde hij wat jazzmuziek zoals ze dat in hotellounges doen. Wie wat later terugkeerde van zijn toiletbezoek miste echter wel een van zijn grootste hits, namelijk “To Be Young (Is to Be Sad, Is to Be High)”. Dat merkte hij zelf ook op, om er – zoals hij nagenoeg de hele avond al deed – over te kunnen grappen.
In het tweede deel van zijn optreden werd er wederom ook op los gecoverd. In het eerste deel passeerden The Doors al eens de revue met “The Changeling”, maar het was met name de ijzingwekkende versie van “The End” die illustreerde wat voor geniale muzikant Adams is. Dat hij het alom gekende gedeelte ‘father I want to kill you’ vervangt door ‘father do we have any cornflakes left?’ zorgde wederom voor hilariteit bij het publiek. Tijdens zijn versie van een ander The Doors-nummers, “Been Down So Long” bleek wel nog maar eens dat hij bepaalde nummers simpelweg maar half kent, zo misplaatste hij zijn capodaster, waardoor de toonaard van zijn gitaar even niet compatibel was met die van zijn harmonica. Gelukkig voor Adams kon het publiek er wederom wel om lachen.
Iets na elf uur hield Ryan Adams het voor gezien, terwijl hij een staande ovatie van het publiek in ontvangst mocht nemen. Na een marathonoptreden van maar liefst zessendertig (!) nummers was dat ook oververdiend. Gezien zijn verleden blijft het natuurlijk dubbel, maar wie de persoon Adams los wist te koppelen van zijn muziek, zal ongetwijfeld genoten hebben van diens optreden in het Koninklijk Circus.
Setlist:
Oh My Sweet Carolina
Firecracker
Why Do They Leave?
The Changeling (The Doors-cover)
New York, New York
My Winding Wheel
Gimme Something Good
Pale Blue Eyes (The Velvet Underground-cover)
Dirty Rain
The Rescue Blues
Answering Bell
I’ll Be Your Mirror (The Velvet Underground-cover)
I’m So Lonesome I Could Cry (Hank Williams-cover)
Ashes & Fire
To Be Without You
I’m Waiting for the Man (The Velvet Underground-cover)
All Tommorow’s Parties (The Velvet Underground-cover)
Do I Wait
To Be Young (Is to Be Sad, Is to Be High)
Two
When the Stars Go Blue
I’m a Honky Tonk Girl (Loretta Lynn-cover)
Lovesick Blues (Hank Williams-cover)
Candy Says (The Velvet Underground-cover)
I See Monsters
16 days (Whiskeytown-cover)
Everybody Knows
Let It Ride
Been Down So Long (The Doors-cover)
Do You Still Love Me?
English Girls Approximately
Heroin (The Velvet Underground-cover)
The End (The Doors-cover)
Freebird (Lynyrd Skynyrd-cover)
Moon River (Henri Mancini-cover)
Come Pick Me Up
