© CPU – Joost Van Hoey
Tijdens hun tournee door het Verenigd Koninkrijk en Ierland vonden de bandleden van DMA’S de tijd voor een kort intermezzo over het kanaal. Nadat ze eerst een pitstop maakten in Gent, ter ere van een zekere veertigste verjaardag, was het tijd voor hun eerste volwaardige show op het vasteland, in Brussel weliswaar. Amper een maand geleden brachten de Australiërs hun vierde album How Many Dreams? uit. Meningen hierover waren echter verdeeld. Zaak was dus om de nieuwe nummers zo goed mogelijk om te zetten in een liveversie en sceptici alsnog voor hun kar te spannen.
Demob Happy is de band die DMA’S tijdens zijn blits Europees avontuur ondersteunt en in de Ancienne Belgique kregen zij die eer dan ook voor het eerst. Lekker binnenkomen deed ze wel, de driekoppige band uit Newcastle. Indierock uit het boekje werd ons voorgeschoteld. Naast het charismatisch Brits accent van zanger-bassist Matthew Marcantonio was het vooral gitarist Adam Godfrey die de aandacht stal. Van onder zijn seventies kapsel schudde hij Queens of the Stone Age-gewijs de lekkerste riffjes uit de vingers. Het publiek was van seconde één mee, bewoog wanneer het kon en Demob Happy wist het volle half uur te boeien.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
De AB Club had zich ondertussen aangenaam gevuld voor hoofdact DMA’S. Zanger Tommy O’Dell en gitaristen Johnny Took en Matt Mason, respectievelijk de man met de sobere pet, de man met de opvallende pet en de man met het vreemde hoedje, vormden het frontmantrio van de avond. Vooral Took wist zich in de schijnwerpers te plaatsen met zijn aanstekelijk enthousiasme en sprekende mimiek. Begeleid door nog eens drie extra muzikanten achter drums, bas en elektrische gitaar, klonken de nummers een voor een alsof ze gewoon ergens een plaat hadden opgelegd in de zaal. En dit bedoelen we als compliment.
De openings- en titeltrack van het nieuwe album “How Many Dreams” fungeerde eveneens als opening van de avond en zette meteen de toon. Dat er heel wat fans aanwezig waren, werd snel duidelijk tijdens het meezingen van het nieuwe “Olympia”, gevolgd door het al iets minder groene “The Glow”. “Timeless” startte een eerste samenhorig ‘hee-hoo’-meezingend momentje. “Silver” en “Delete” waren wat dat betreft de hoogtepunten. Die eerste is zowat de grootste hit die net als alle andere liedjes loepzuiver werd gezongen door O’Dell, met de nodige ondersteuning van een honderdkoppig koor vanuit het publiek. Die tweede was het enige moment dat de drie frontmannen het even zonder hulp van hun band moesten doen en net als de rest, wisten zijzelf dat klaarblijkelijk ook te smaken.
Het decor was droog, de lichten sober maar effectief en ook de interactie met het publiek reikte niet veel verder dan de alom gebruikte ‘Hi Brussels’ of ‘This beer is fucking strong’. Maar dat hoefde ook niet. Laat de muziek zijn werk maar doen, moeten de bandleden gedacht hebben. Even dreigde het optreden in te zakken tijdens “Hello Girlfriend”, maar dankzij een veel te lang uitgesponnen outro, waarbij dit dan ook de mop leek te zijn, ontaarde het nog eens in een onverwachte, maar welkome energie-uitspatting waar er stevig gedanst werd.
De liedjes uit de nieuwe plaat werden goed ontvangen, maar konden nog niet op hetzelfde enthousiasme rekenen als de oudere, bekendere nummers. Anderzijds is het gros van de nieuwe songs nog maar enkele weken uit en kunnen we ons helemaal inbeelden dat ze over een aantal maanden op evenveel bijval kunnen rekenen. Laat die nieuwe plaat dus nog maar even rijpen.
Vandaag speelt DMA’S nog in de Melkweg in Amsterdam en voorlopig staat als festival in onze buurt enkel Pinkpop in de agenda.
Setlist:
How Many Dreams
Olympia
The Glow
Timeless
Silver
Something We Are Overcoming
Tape Deck
Fading Like A Picture
Hello Girlfriend
Forever
Delete
Play It Out
Lay Down
Blown Away
Feels Like 37
Everybody’s Saying Thursday’s The Weekend
