© CPU – Nathan Dobbelaere
Dat Placebo aan een productieve periode bezig is mogen we gerust een understatement noemen. In maart verscheen hun achtste album Never Let Me Go na een radiostilte van bijna negen jaar. Brian Molko en Stefan Olsdal hebben sinds de release van hun laatste langspeler amper de binnenkant van hun huis gezien. Hun halte aan het Sportpaleis in Antwerpen was reeds hun derde stop in België dit jaar. Toen Never Let Me Go net uit was, speelden ze een exclusieve set in de Botanique. Aan het begin van de zomer kon je hen ook gaan bewonderen samen met Nick Cave op TW Classic. Maar gisteren zou een show worden waar het volledig rond het Britse duo zou draaien, niet voor de happy few.
Terwijl de Antwerpse sporttempel stilletjes aan vol druppelde, zorgde het Britse DEADLETTER voor een muzikale verwelkoming. Het zestal uit Yorkshire dat de mosterd ging halen bij bands als Gang of Four en The Fall probeerde het publiek te bezweren met hun energieke en chaotische postpunk. Aan hun overgave zal het alvast niet gelegen hebben. De ritmesectie liet het tempo nooit zakken en hun saxofoniste zorgde voor het extra pigment dat de nodige pit toevoegde. Halfweg de show durfde zanger Zac Lawrence toch even voorzichtig de interactie met de voorste rijen op te zoeken, iets dat hij op het einde nogmaals probeerde met meer reactie als resultaat. Missie geslaagd! Het halfuurtje dat ze kregen om hun kunnen te tonen werd ten volle benut op het stukje podium dat voor hen voorzien was. We zijn er zeker van dat DEADLETTER in een kleine zaal beter tot zijn recht zou komen, zonder iets af te doen van hun prestatie.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Dat Placebo hun nieuwste album kwam voorstellen in Antwerpen mag je echt wel letterlijk nemen. Een opwarming hadden Molko en Olsdal niet nodig en ze vuurden direct “Forever Chemicals” en “Beautiful James” af. Het zou een voorbode zijn van een arsenaal aan nieuwe nummers dat ze ten berde gingen brengen. Zo kregen we maar liefst elf nummers uit Never Let Me Go voor de kiezen, waarvan er maar liefst tien in het begin van hun setlist zaten. Wie zich aan een setje hits verwacht had, zoals tijdens hun vorige passage in het Sportpaleis, zal zich toch even in de haren gekrabd hebben. Het was bij momenten zelfs voor de diehard Placebo een beetje teveel van het goeie.
Die fans van het eerste uur werden tussendoor wel op hun wenken bediend met “Bionic” uit hun debuutplaat. Het contrast was soms groot tussen het oude en het nieuwe werk, maar we begrepen wel waarom het duo negen jaar de tijd heeft genomen om met nieuwe muziek op de proppen te komen. Soms is het nodig om te herbronnen en jezelf opnieuw uit te vinden. Van enige gelatenheid of sleur konden we hen zeker niet beschuldigen. De overgave en snedigheid waar ze bijvoorbeeld “Happy Birthday in the Sky” mee brachten maakte duidelijk dat ze deze tijd goed besteed hebben. Ook de verborgen parel “Surrounded by Spies” liet een band horen die een tweede adem in zijn carrière gevonden heeft.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Wanneer de witte vleugel piano het podium op rolde en de tonen van “Too Many Friends” weergalmden, zagen we toch net iets meer handen in de lucht gaan en klonk het gezang van de aanwezigen net iets luider. De bewegende videoschermen gingen op en neer en ook de schermen rondom de band kleurden allen op, waardoor het klank- en lichtspel van “Too Many Friends” een hoogtepunt in de set was. Placebo trok de schuif met de hits open en we voelden het publiek herademen, al moesten er hartverscheurende keuzes gemaakt worden. Geen “Special K” of megahit “Every You Every Me” deze keer. Gelukkig werden “The Bitter End” en “Infra-red” nog gespaard om het dak er af te blazen. Dat trucje zouden ze nog één keer vanavond herhalen tijdens hun Kate Bush cover van “Running Up That Hill (A Deal With God)”. Je kan hen van opportunisme beschuldigen, maar ze spelen de cover al sinds 2003 en het blijft een knaller om de set mee af te sluiten.
Het getuigde van veel moed om voluit de kaart te trekken van nieuwe muziek. Dat dit met wisselend succes was konden de heren zelf ook wel incalculeren. Maar ze genoten er zichtbaar van en voor een band die bijna dertig jaar diep in zijn carrière zit was dit misschien wel van groter belang dan de bankrekening nog een beetje aan te dikken en een zoveelste rondje hits te komen afwerken. Placebo klonk fris en nam ons af en toe mee in vervoering. Molko en Olsdal hebben een groter doel voor ogen; zich klaarstomen voor de volgende decennia. Wij gaan de komende dagen alvast Never Let Me Go nog eens opleggen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Forever Chemicals
Beautiful James
Scene of the Crime
Hugz
Happy Birthday in the Sky
Bionic
Twin Demons
Surrounded by Spies
Chemtrails
Sad White Reggae
Try Better Next Time
Too Many Friends
Went Missing
For What It’s Worth
Slave to the Wage
Song to Say Goodbye
The Bitter End
Infra-red
Shout (Tears for Fears cover)
Fix Yourself
Running Up That Hill (A Deal With God) (Kate Bush cover)
