© CPU – Karen Van Lierde
Er was een periode waarin The Datsuns jaarlijks meerdere shows in België kwam spelen. De Nieuw-Zeelanders speelden zo in 2007 zeven keer in ons land, maar de fans staan al sinds 2014 droog. Het werd dus hoog tijd dat de band, voor het eerst in net geen tien jaar, nog eens naar België kwam. Dat deden ze natuurlijk niet zonder nieuw album, al dateert Eye To Eye toch alweer van 2021. Maar die stelden ze voor aan een goed gevuld De Casino in De Roma samen met een bloemlezing van hun carrière.
© CPU – Karen Van Lierde
Voor The Datsuns terug hun opwachting mochten maken op Belgische podia, was het aan de locals van Gnome om het publiek op te warmen. Samen met drie pinnemutsen maaakten ze hun naam al snel waar. Toch voelde 45 minuten net iets te lang aan, vooral doordat de sound van het drietal iets te repetitief klonk. Waar de riffs kletterden en de stonervibes al snel naar boven kwamen drijven, was het drumwerk soms wat ondermaats en ook de vocals waren niet altijd top. Hierdoor viel Gnome nogal snel door de mand, zeker toen het merendeel met twee stemmen moest gezongen worden om dat zwakke te ondermijnen. Maar goed, er zit wel potentieel in de sound, want zonder vocals klonk alles heel zompig zoals het hoort, alleen moet het allemaal iets oprechter gebracht worden met wat strakker drumwerk.
© CPU – Karen Van Lierde
Stipt om half tien stonden de vier leden van The Datsuns op het podium. Zichtbaar niet meer zo jong als in de glorieperiode, maar dat betekende niet dat hun performance ook minder jong naar voor moest komen. Al van bij opener “Gods Are Bored” werden we overrompeld door een pletwals van gitaren en stevige riffs waardoor snel duidelijk werd dat de band hier geen compromissen zou sluiten. Na een goede tien minuten waren er al vier nummers gepasseerd en aan dit tempo zou The Datsuns verschroeiend blijven doordoen.
Zonder alle clichés te moeten gebruiken (het publiek laten meeklappen, rustig opbouwen of wat te veel praten tussendoor), liet de band de muziek gewoon spreken. En die taal was duidelijk: hier moest en zou een krachtexplosie van jewelste passeren. “Harmonic Generator” werd een eerste herkenpuntje in de set en al snel zou frontman Dolf de Borst het publiek al eens wat meer proberen opjutten. Vlak voor “Brain To Brain” riep hij op tot meer energie, al kwam dat er voorlopig nog niet uit.
© CPU – Karen Van Lierde
Het was pas bij klassieker “What Would I Know” uit de debuutplaat dat het publiek voor het eerst een oerkreet naar voor gooide. Ze waren volledig klaar om de demonen los te laten en dat gebeurde toen de Borst zijn bas even uitleende aan de gitarist om zelf richting publiek te gaan. “Bite My Tongue” uit de nieuwe plaat was zo het onverwachte vuur aan de lont, vooral door de leuke, strakke, bluesy riff die niemand onbewogen liet. De kleine moshpit die toen ontstond werd alleen maar groter bij “Helping Hands” en ook hier had de frontman een handje in de pap. Hij smeet met zijn microfoon in het rond en liet de gitaarsolo zelfs versterken door hem met die microfoon te spelen. The Datsuns weet duidelijk hoe ze energie in een rockshow moet steken en dat ga je ze nooit verleren.
Op die manier vloog de set van The Datsuns aan een verschroeiend tempo voorbij en voor we het goed en wel beseften, zat de band al aan afsluiter “Gold Halo”. Ook deze ‘banger’ knalde als een stoomtrein op speed voorbij. De groep had tussendoor nog een verplichte ode aan 4/20 gebracht, maar dan zonder afgezaagd te klinken. De gitaarsolo’s daverden door de zaal en de vocals gierden als een drilboor die een gigantisch gat boorde. Hiermee wisten de Nieuw-Zeelanders hun reguliere set af te sluiten op een al even compacte manier als ze hem begonnen.
© CPU – Karen Van Lierde
Vlak voor “Somebody Better” werd ingezet, vond een of andere halvegare het nodig om even het podium te beklimmen en iets door de microfoon te roepen. De gitarist kon er duidelijk niet mee lachen en wees hem snel op zijn plek. Het was meteen ook duidelijk dat iedereen hier in de zaal een tweede jeugd beleefde en zich soms, misschien net iets te veel, liet gaan. De eerste song was nog een psychedelisch intermezzo, maar met “MF From Hell” werd het anthem gespeeld van de band. De Casino werd vakkundig afgebroken en de kelen volledig hees geschreeuwd. Het was een orgelpunt van een furieuze set zonder ook maar een moment rust. The Datsuns mag dan een jaartje ouder zijn, hun sound en shows zijn nog steeds strakker dan eender welke koerstenue.
Wie The Datsuns nog in België aan het werk wil zien, kan naar Roots & Roses in Lessines op 30 april.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Gods Are Bored
Other People’s Eyes
Sittin’ Pretty
Harmonic Generator
Bad Taste
Brain to Brain
So Long
Caught in the Silver
Axethrower
Stuck Here for Days
What Would I Know
Bite My Tongue
Helping Hands
Goodbye Ghosts
Ugly Leather
Emperor’s New Clothes
Gold Halo
Somebody Better
Dehumanise
MF From Hell
Who Are You Stamping Your Foot For
Hi Niels en Thibault!!
Nice meeting you guys gisteren!
We komen mekaar nog wel tegen, is’t nie voor een concert dat is’t in een voetbal stadion 😉
Tot gauw,
Bruno
Ik vond net het omgekeerde: zowat alle nummers van The Datsuns leken op elkaar, terwijl Gnome verrassend uit de hoek kwam en boeiender was.