Interview Enter Shikari: 'Het gevoel dat ik nooit meer kon schrijven, gaf mij kippenvel'

De livereputatie van Enter Shikari is er een die niet veel bands kunnen evenaren. Overal waar de band optreedt, gaat het dak eraf. Zo ook twee weken geleden, toen ze de Orangerie van de Botanique plat speelden. Voorafgaand aan dit concert spraken we met frontman Rou Reynolds om de afgelopen jaren te bespreken en probeerden we informatie te ontfutselen over de toekomstige plannen van de groep. Het was immers al even geleden sinds we de rockers uit St Albans voor het laatst hadden gesproken en met het aankomende album A Kiss For The Whole World in zicht, was er genoeg reden om hem het hemd van het lijf te vragen.

Leuk dat je tijd voor ons vrij maakt. Als eerste, hoe gaat het met je?

Het gaat goed met mij, alleen een beetje moe. Enkele dagen geleden hebben wij opgetreden tijdens de Japanse editie van Knotfest. Ik vind Japan een van de fijnste plekken om op te treden, maar dat betekent wel dat ik momenteel moet herstellen van de jetlag die daarbij komt kijken. Maar verder voel ik me prima.

Fijn om te horen dat het goed met je gaat. Helaas ging het met de wereld de afgelopen jaren een stuk minder goed. Hoe heb jij de afgelopen jaren ervaren?

Toen wij in 2020 het album Nothing is True & Everything is Possible uitbrachten, zat het Verenigd Koninkrijk net in een totale lockdown. Dat was een hele rare ervaring voor ons: we konden het album niet promoten en voor het eerst sinds onze oprichting stonden we lange tijd niet op het podium. Uiteindelijk hebben we meer dan anderhalf jaar niet kunnen optreden, wat compleet nieuw voor ons was. Normaal gesproken zijn we voortdurend aan het touren en de langste tourbreak tot dan toe was hooguit twee à drie maanden. Hoewel de eerste maanden nog wel te overbruggen waren, brak het mij uiteindelijk op. Doordat we niet konden optreden voelde de band dood aan, dat raakte mij.

Wanneer merkte je dat het zijn tol begon te eisen?

Toen het mij niet meer lukte om muziek te schrijven. Ik schrijf al muziek sinds mijn tiende, dus was het raar dat ik ineens niet meer kon schrijven. Waarschijnlijk waren er verschillende redenen, maar de belangrijkste reden was het ontbreken van het gevoel dat ik kreeg tijdens live-optredens. Het gaf me altijd enorm veel energie als ik zag hoe mensen losgingen tijdens onze shows, maar ineens waren er geen shows meer. Door dat gemis voelde ik me lange tijd nutteloos en kon ik anderhalf jaar lang amper iets op papier zetten, terwijl schrijven mij juist hielp om mijn gedachten op een rij te zetten. Het gevoel dat ik nooit meer kon schrijven, gaf mij kippenvel.

Toen we langzaam richting het einde van de pandemie gingen en de wereld weer langzaam opende, konden we eindelijk weer de shows spelen waar we zo lang op deden wachten. De energie en het gevoel van vreugde kwamen weer terug, maar het duurde echter nog maanden voordat ik me weer helemaal op mijn gemak voelde tijdens het schrijven van nummers. Uiteindelijk werden krabbels weer volledige coupletten en kreeg ik het gevoel dat ik nog steeds kan doen wat ik al mijn hele leven doe.

Wij nemen aan dat het als een opluchting aanvoelde dat je weer de gehele wereld kon af reizen. Hoe voelde je jezelf bij het feit dat je weer eindelijk je fans kon ontmoeten?

In één woord ‘Awesome!’. De band voelt eindelijk weer levend aan. Het is echter nog steeds een beetje surreëel. Ik was net een nieuwe relatie begonnen toen de lockdown werd ingevoerd. In anderhalf jaar tijd had ik me volledig gesetteld en omdat ik net als iedereen niet wist hoelang het zou duren, begon ik met het zoeken naar nieuwe hobby’s en bezigheden in en rondom mijn huis zoals wandelen. In die anderhalf jaar kon ik de momenten dat ik echt van huis was op één hand tellen. Het voelde heel vreemd om weer weken van huis af te zijn en het was zeker wennen in het begin.

Ik merk aan mezelf dat ik me soms nog steeds niet op mijn gemak voel. Een paar dagen geleden traden wij op in Duitsland en op dat moment voelde ik me mentaal niet erg goed, ik zat niet lekker in mijn vel. Ik voel me dan op dat moment enorm schuldig. Vooral naar de fans, omdat ik niet de prestatie kan leveren die ik altijd wil leveren, maar ook naar mijn bandleden. De afgelopen dagen ben ik er weer bovenop gekomen en vanavond voel ik mezelf gelukkig weer een stuk beter.

Gelukkig maar. Dit is de eerste keer dat jullie in de Botanique spelen. Had je al tijd gehad om de zaal te bekijken?

Ik heb de zaal daarnet tijdens de soundcheck kunnen inspecteren en ik ben onder de indruk van de grootte van het podium. Tijdens het concert in Hamburg stonden we op een heel klein podium en dan voel ik mij redelijk opgesloten. Hier heb ik alle ruimte om te kunnen rennen en springen. Ook het gebouw zelf en de tuinen eromheen zijn indrukwekkend. Al dat groen sluit perfect aan op de gedachte achter Enter Shikari. Om eerlijk te zijn ben ik vandaag al wel een aantal keer verdwaald in het gebouw. Het is hier net een doolhof, achter iedere deur schuilt wel weer een podium, opslagruimte of een gangenstelsel.

Ondanks dat het podium redelijk groot is, is de zaal beduidend kleiner dan de zalen waar jullie normaal gesproken spelen. Is er een speciale reden hiervoor?

We wilden graag een intieme setting creëren, wat in kleinere zalen perfect lukt. We wilden de fans zo dicht mogelijk bij ons hebben om ze nog meer bij de show te betrekken dan we normaal al doen. We wilden de fans bedanken voor hun jarenlange steun tijdens de moeilijke tijden. De kleinere zalen gaven ons ook een fijn nostalgisch gevoel en lieten ons terugdenken aan de beginjaren van de band. Daarom wilden wij tijdens de promotie van ons nieuwe album per se in kleinere zalen spelen, omdat de sfeer die in de kleinere podia hangt perfect aansluit op het gevoel dat wij willen uitdragen op onze nieuwste plaat.

Over het nieuwe album gesproken, A Kiss For The Whole World komt binnenkort uit. Kan je ons meenemen in de beginstappen van de plaat?

Eigenlijk begon het proces met “The Void Stares Back”, het eerste nummer dat ik in lange tijd had afgemaakt. Ik kreeg steeds meer inspiratie en haalde steeds meer plezier uit het werken aan nieuwe muziek. Uit die hervonden passie vloeide “(pls) set me on fire” voort, wat mij bevestigde dat ik nog steeds in staat was om muziek te schrijven. Ik voelde me opgelucht. Daarna begonnen de ideeën zich op te stapelen, haalde ik de band over en kregen wij allemaal het gevoel dat we hier een album uit konden halen.

Wij lazen dat jullie speciaal voor dit album een huisje hadden gehuurd aan de zuidkust van Engeland. Wat was daar de reden voor?

Ja, dat klopt. Om ons volledig te kunnen concentreren op ons nieuwe album, hadden we via Airbnb een huis op het platteland gehuurd. De eigenaar was zelfs verbaasd toen we de aanvraag deden, omdat het gebouw zo vervallen was dat niemand het ooit boekte. Er was geen verwarming, geen riolering en de enige stroom die in het huis aanwezig was, werd opgewekt door zonnepanelen. Maar toen we het huis voor het eerst zagen, werden we verliefd en besloten we dat dit de plek moest zijn waar ons zevende album zou worden opgenomen. Enige tijd later reden we met al ons materiaal naar het zuiden en verbouwden we enkele kamers tijdelijk tot muziekstudio’s. Omdat er in de wijde omgeving geen enkel ander huis stond, werden we qua creativiteit niet belemmerd en konden we bij wijze van spreken de ideeën uit onze dromen meteen opnemen. Dat alles maakt dit nieuwste album een van mijn favoriete platen die ik tot nu toe heb gemaakt.

Het hielp ons ook om als band te herstellen. We hadden elkaar de afgelopen jaren amper gezien en voelden dat we uit elkaar aan het groeien waren. Maar toen we ons daar met ons vieren en onze technicus enkele weken afsloten, kwam het gevoel van broederschap weer terug. We kookten bijvoorbeeld samen of gingen met z’n allen hout sprokkelen voor de kachel. We zorgden voor elkaar en ondanks het geringe contact met de buitenwereld voelde niemand van ons zich alleen. De natuur rondom het huis gaf ons ook inspiratie en omdat we een blijvende herinnering aan die tijd wilden overhouden, besloten we om met de microfoon door de omgeving te struinen op zoek naar bruikbaar materiaal. Deze opnames hebben we een plekje gegeven op A Kiss For The Whole World.

Wij hebben het album al gehoord en we merkten dat er een hoop referenties naar ouder werk in zitten. Wat was de reden hierachter?

Ons idee is om alle albums te verbinden in een zogenoemde Enter Shikari-universum. We hebben ondertussen al zoveel nummers gemaakt die allemaal bomvol zitten met ideeën en verhalen, maar onderling hebben ze ook diverse links met elkaar. Of het nu gaat om het onderwerp waar ik over zing of de muzikale motieven die achter de liederen zit, onderling zijn ze allemaal verbonden. Ik kijk het graag vanuit het perspectief van mensen die voor het eerst onze muziek ontdekken. Nieuwe fans die er steeds laagje voor laagje achter komen dat die ene songtekst van het zevende album een vervolg biedt op een andere songtekst van bijvoorbeeld het vierde album en dat de korte gitaarriff voorafgaand aan een nummer twee albums geleden al zijn opwachting maakte. Voor hen opent dan een soort konijnenhol die ze langzaam kunnen gaan exploreren.

Persoonlijk doet het mij ook altijd denken aan de Star Wars-franchise. Het is altijd cool om te zien dat ze naar een nieuwe planeet gaan, maar ik vind het nog cooler als ze teruggaan naar een planeet waar ze al drie films niet meer geweest zijn. De nostalgische waarde die dat met zich mee neemt, geeft een fijn gevoel, zeker als je merkt dat alle puzzelstukjes langzaam in elkaar beginnen te vallen. Zo voelen onze albums ook aan. Wij geven de puzzelstukjes in de vorm van nummers en het is vervolgens de taak van de fans om de puzzel compleet te maken zonder dat er goed of fout bestaat.

Eerder zei je dat dit album een van je favoriete platen is die je tot op heden gemaakt hebt. Heeft dat ook te maken met de writersblock die je hebt ervaren?

Ja, ik denk het wel. Het opgeluchte gevoel dat ik kreeg toen bleek dat ik nog steeds muziek kon schrijven, heeft het album een extra laag gegeven. Het bracht mij vreugde en dat heb ik ook terug laten komen op het album. A Kiss For The Whole World zit vol met positief energie die levend aanvoelt. Afgelopen week heb ik, toen we in Japan waren, het album voor het eerst sinds maanden weer geluisterd. Ik liep laat op een avond met mijn koptelefoon op doorheen Tokyo, een van mijn meest geliefde steden, en ik kon echt genieten van de energie die van het album afstraalde. Vooral tijdens “Jailbreak” had ik dat, dat nummer geeft mij een gigantisch gevoel van kracht en power.

Dit jaar mogen jullie voor het eerst optreden op Graspop, een van de grootste metalfestivals van Europa. Wat vind je ervan dat jullie daar eindelijk in de line-up staan?

Ja, enorm gaaf natuurlijk. Ik ben niet volledig bekend met Graspop, maar ik weet dat ze iedere jaar een gigantische line-up hebben met zeer grote namen. Ik ben sowieso fan van optreden op gigantische festivals. Een show geven voor zo’n grote groep mensen vind ik misschien wel het leukste om te doen. Zo grote mensenmassa die allemaal naar je luistert, zoveel ogen die op je gericht zijn.

Een week later staan jullie op Jera on Air, een festival dat een stuk kleiner is. Bereiden jullie je daar anders op voor?

Nee, eigenlijk niet, we benaderen ieder concert met dezelfde mindset. Zelfs voor een concert als vanavond waar we voor enkele honderden mensen spelen gaan we er met volle energie in. Voor mij is de ervaring van de fans het belangrijkste. Als ze een goede tijd hebben, dan heb ik meestal ook een goede tijd op het podium. Wel kijken we soms naar onze setlist om te zien welk lied het beste werkt voor de plek waar we op dat moment spelen. Voor een kleinere zaal als vanavond zullen we bijvoorbeeld eerder een akoestisch nummer brengen dan op een gigantische festivalweide.

De vorige keer dat jullie op Jera on Air stonden werden jullie onverwachts ingevlogen als headliner, terwijl het dit jaar lijkt dat er een aantal bands na jullie spelen. Hoe ga je ermee om dat jullie niet meer die apex-spot hebben?

(Reynolds begint te lachen) Ik heb het vooral te doen met de bands die na ons komen, want die moeten van hoge huizen komen om ons te overtreffen. Maar nee, nu zonder te dollen, het maakt mij niet of we geboekt staan als headliner of niet. Voor mij is het belangrijkste dat de fans het naar hun zin hebben en dan maakt het mij niet uit of we als eerste of als laatste op het programma staan.

Veel bands hebben echter een andere mindset, in mijn ogen een hele gevaarlijke. Wat je steeds vaker ziet bij veel doorbrekende bands is dat ze steeds meer willen hebben. Bij ieder album moeten ze grotere shows spelen, moeten ze hoger op een festival staan, moeten ze steeds groter en groter worden en zo meer macht krijgen. Ik denk persoonlijk dat dat een best ongezonde levensstijl is, omdat je dan dezelfde mindset hebt als iemand die bijvoorbeeld bij een bank werkt. Steeds een hogere bonus, steeds een duurdere auto en steeds een groter huis, en dat iedere jaar opnieuw. Ik denk dat je dan als band op een gegeven moment gaat vergeten dat het juist om de plezier draait en niet om het geld of om de hoeveelheid macht. De liefde voor je muziek moet altijd voorop staan, echter vergeten vele succesvolle bands dat tegenwoordig.

Dit jaar bestaan jullie twintig jaar. Staat er nog iets op de planning om dit te vieren?

Om heel eerlijk te zijn denk ik niet dat we dit jaar iets speciaal gaan doen. Het is waar dat Enter Shikari als band twintig jaar bestaat, maar ik tel de jaren pas echt sinds 2007 toen ons debuutalbum Take to the Skies uit kwam. We hebben in 2017 natuurlijk het tienjarig bestaan van het album gevierd, maar of we over vier jaar hetzelfde gaan doen weet ik niet zeker. Voor nu hebben we in ieder geval geen plannen en ligt de focus volledig op het aankomende album.

In die twintig jaar zijn er vast ook veel hoogtepunten geweest. Wat was je favoriete moment van al die jaren?

Oh, dat is een lastige vraag, tot nu toe zijn er al zo veel mooie momenten geweest. Ik denk nog altijd met liefde terug aan 2009, toen we tijdens het Reading Festival het record verbraken van de meeste crowdsurfers tijdens een concert. De chaos die dat met zich meebracht en het uitzicht dat ik toen had, staan op mijn netvlies gebrand. Normaal als je op het hoofdpodium staat ben je al onder de indruk van de grote hoeveelheid mensen die naar je kijken, maar dan zie je vooral enkel hoofden. Toen zag je van alles in het publiek. Handen, benen, schoenen die door de lucht vlogen, alles kwam voorbij.

Ik denk dat een ander hoogtepunt al onze reizen is. We hebben door de jaren heen het voorrecht gehad om al heel veel delen van de wereld te mogen zien. Het leren van nieuwe culturen vind ik de max. Steeds als ik op een nieuwe plek kom, ben ik geïnteresseerd in dat gebied, in de bevolking die daar woont en de cultuur die daar hangt. Het zien dat je daar ook een trouwe fanbase hebt, geeft mij zo’n fijn gevoel. Dus ja, dat kan ik ook onder de hoogtepunten scharen.

En qua dieptepunten, wij nemen aan dat dat de afgelopen jaren waren tijdens de pandemie?

Nee, ik denk het niet. Natuurlijk, het was een klote tijd om te leven als muzikant, maar ik denk niet dat de pandemie het grootste dieptepunt was. De band voelde op dat moment namelijk dood aan en naast wachten konden we niks doen met het terug levend te krijgen. We hadden dat uit eindelijk maar geaccepteerd en rustig afgewacht tot we weer verder konden. Persoonlijk denk ik dat de periode voorafgaand aan de release van The Spark een van de moeilijkste momenten was van de band, en dan vooral voor mijzelf. Tijdens die tijd heb ik het lastig gehad, veel concerten pakten niet uit hoe ik het vooraf hoopte en mijn leven raakte in de slop. Tijdens het schrijven van dat album klom ik uit dat dal en kon ik eindelijk mijn gedachtes delen met de wereld, om er zo achter te komen dat ik niet de enige was die het mentaal soms moeilijk heeft. Dat gaf mij steun om door te gaan.

Wat hoop je de komende jaren nog te bereiken met Enter Shikari?

Ik hoop nog minstens één album te kunnen schrijven en opnemen. Er is geen enkele reden waarom dit niet zou lukken, want we hebben al bewezen dat we zelfs met grote tegenslagen nog aardig kunnen presteren. Wanneer ik klaar ben met een album, voel ik een enorme opluchting door heel mijn lichaam. De ideeën die ik had, heb ik aan de wereld gegeven. Het klinkt misschien vreemd, maar wanneer we klaar zijn met het opnemen van een album, dan heb ik altijd het gevoel dat ik vredig kan sterven. De dingen die ik wilde zeggen zijn gezegd en het publiek kan er nu van gaan genieten. Maar slechts enkele maanden na de release van dat album, ben ik alweer aan het schrijven aan nieuwe muziek en denk ik bij mezelf ‘nee, ik kan nog niet sterven, want ik moet deze ideeën aan de wereld tonen’. Dat is wat ik de komende jaren wil bereiken met de band. Ik wil dit album succesvol promoten, er daarna mee gaan touren en uiteindelijk weer van voor af aan beginnen met een nieuw album. Dat is mijn wens en ik zal er alles aan doen om die in vervulling te brengen.

A Kiss For The Whole World voelt voor ons aan als het begin van een nieuw tijdperk voor Enter Shikari. We hopen dit nieuwe tijdperk, de nieuwe Enter Shikari, de komende twintig jaar vol te kunnen houden.

A Kiss For The Whole World verschijnt 21 april in alle platenwinkels. Mocht je Enter Shikari live willen zien, dan kan je op zondag 18 juni terecht op Graspop Metal Meeting. Een week later speelt de band op Jera on Air, waar ze op zaterdag 24 juni het podium gaan betreden.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s in dit artikel? Op onze Instagram staan er nog veel meer!