Na een tweede dag waarop teleurstellingen werden afgewisseld met verwondering op Motel Mozaïque, was het alweer tijd voor de laatste dag van het Rotterdamse multidisciplinaire festival. Op deze slotdag keken we vooral uit naar Big Thief, maar helaas nam de avond een onverwachte wending. Al ruim voor de aanvang van de show stond er een bijzonder lange rij buiten Theater Rotterdam en de maximale capaciteit van de Grote Zaal was al gauw bereikt. Het leek er een beetje op dat de organisatie niet geanticipeerd had op de massale belangstelling voor deze band, ondanks het feit dat de dagtickets voor deze dag stijf uitverkocht waren en dat Big Thief misschien wel de grootste naam van deze MOMO-editie was. We kwamen helaas niet binnen, net als vele anderen. Zonde, want we hadden de Amerikanen graag aan het werk gezien. Desondanks stonden er nog genoeg optredens op onze agenda voor de slotdag van MOMO, van onder andere Pitou, Black Country, New Road met Ichiko Aoba en The Last Dinner Party.
Pitou @ Arminius Kerk
Voor de laatste festivaldag van MOMO hadden we geen mooiere start kunnen bedenken dan het optreden van Pitou. In een redelijk afgeladen Arminius Kerk zette de Nederlandse singer-songwriter namelijk een prachtige set neer. Ze bracht vooral nummers van haar recent uitgebrachte debuutplaat Big Tear, en deed dit vol overtuiging. Pitou’s kwetsbaarheid en oprechtheid waren duidelijk hoorbaar in haar loepzuivere stem, waarmee ze ons op deze zaterdagmiddag met gemak wist te betoveren. Vooral de uitvoering van “Big Tear” was zeer mooi, evenals die van “Knife” en “Animal”. Haar vierkoppige band bleek minstens zo getalenteerd als Pitou zelf en tilde haar set naar een nog hoger niveau. Wat Pitou ook sierde, was de dankbaarheid die ze meermaals uitte gedurende haar set en hoe sympathiek ze overkwam. Ze vertelde voorafgaand aan “Helium” bijvoorbeeld een aandoenlijk verhaal over de live set die ze opgenomen heeft voor 3voor12 met een hoop ballonnen (waarvan één het podium had gehaald in de Arminius Kerk), waarmee ze de aanwezigen wist te vertederen. Pitou bewees op MOMO niet alleen ongelooflijk getalenteerd te zijn, maar ook nog eens een behoorlijke gunfactor te hebben!
© Rosa Quist
Black Country, New Road x Ichiko Aoba @ Brutus
Ergens in een oude loods diep in Rotterdam-West en iets verder verwijderd van het MOMO-epicentrum, konden we op zaterdagmiddag tussen abstracte kunstinstallaties kijken naar een speciaal optreden van Black Country, New Road en Ichiko Aoba. Deze setting was interessant, maar echt ideaal was het niet. Het lage podium zorgde ervoor dat er weinig te zien was als je niet helemaal vooraan stond. We konden het iets beter zien toen vrijwel het hele publiek op de grond ging zitten, maar de betonnen palen in de zaal blokkeerden ons zicht alsnog grotendeels. Een beetje jammer dus, maar het gaat vooral om de muziek en daar hebben we enorm van genoten. Black Country, New Road en Ichiko Aoba waren ontzettend goed op elkaar ingespeeld, waardoor de samenwerking organisch voelde en wonderschoon klonk. We werden tijdens de grote show van Black Country, New Road in Theater Rotterdam op de tweede festivaldag al emotioneel van “Nancy Tries To Take The Night”, maar in deze intieme setting met de bijdrage van Aoba, werd het nog moeilijker om het droog te houden. Black Country, New Road probeerde Aoba niet te overtreffen, en andersom was dat ook niet het geval. We hoorden zeven muzikanten die op één lijn zaten en elkaar perfect ondersteunden. Wat we in Brutus hoorden (en deels zagen), was bijna magisch te noemen.
© Niek Hage
Josephine Odhil @ Playground
In de namiddag konden we in het zonnetje naar Josephine Odhil kijken op de Playground. De Nederlandse zangeres zette daar een fijne show neer met lieve dreampopliedjes die geschikt waren om bij weg te dromen in het lentezonnetje. Odhil werd vergezeld door een sterk spelende band die haar nummers naar een hoger level tilde, en vooral de uitvoering van afsluiter “Ultraviolet” wist ons te boeien. Het was niet het meest bijzondere optreden dat we al zagen op MOMO, maar de mensen op opgeblazen flamingo’s die in het water voor het podium dreven, maakten het wel iets bijzonderder. Een prima set voor de luie namiddag, deze van Josephine Odhil.
Latanya Alberto @ Arminius Kerk
Eigenlijk was het de bedoeling dat het Britse talent Debbie vanavond zou aantreden in de Arminius Kerk, maar helaas werd haar optreden last minute geannuleerd. Ze werd vervangen door multidisciplinair artieste Latanya Alberto, die op onze muzikale radar verscheen met haar fijne neo-soul met elektronische, jazzy en r&b-invloeden. Helaas waren we niet helemaal overtuigd door de set van de Amsterdamse. Ze bracht mooie liedjes, klonk prachtig zuiver en had een goede vijfkoppige band mee, maar het was helaas niets meer dan dat. Alberto miste de x-factor om ons echt helemaal mee te krijgen, waardoor we ons tijdens haar set soms een beetje verveelden. Ook waren we van mening dat de zaal misschien iets te groot is voor haar, waardoor haar repertoire niet zo lekker uit de verf kwam. Wellicht was het beter geweest als de Nederlandse in een kleinere, intiemere setting was geprogrammeerd, maar we begrepen ook goed dat het door de omstandigheden nou eenmaal zo moest zijn. Soms is het helaas niet anders.
pinkpirate @ WORM
Bijna hadden we in WORM niet van pinkpirate kunnen genieten, want de Engelse indiebelofte zat per ongeluk bijna in de trein van Londen naar Parijs in plaats van Rotterdam. Gelukkig zat zij uiteindelijk in de juiste trein en verscheen ze tien minuten na de eigenlijke aanvang op het podium. Dit was pinkpirate’s eerste optreden in het buitenland, en het was gedurende de korte set te merken dat ze nog weinig ervaring had met live optredens. Ze kwam verlegen, zelfbewust en ietwat onwennig over. Dat betekende niet dat de muziek slecht was. pinkpirate bracht toffe nummers die klonken als een eigenzinnige kruising tussen Bon Iver en PinkPantheress met sterke elektronische invloeden en stemvervormingen. Het potentieel was duidelijk hoorbaar, en wij zijn er zeker van dat pinkpirate hoge ogen kan gaan gooien met wat meer live ervaring!
The Last Dinner Party @ Rotown
Het gebeurt niet vaak dat er super veel hype is rondom een band die nog niet eens een debuutsingle uitgebracht heeft, maar dit is wel het geval voor The Last Dinner Party. De Britse groep is door meerdere publicaties uitgeroepen tot een act om in de gaten te houden dit jaar. Ook wij benoemden de band tot een van de Grote Beren van 2023. The Last Dinner Party kon daarom rekenen op flink wat publiek in Rotown op de laatste MOMO-avond. Echter begrepen we na het optreden van The Last Dinner Party niet helemaal waarom de Londense band zó vaak getipt wordt als grote belofte. De maximalistische rocknummers waren bij vlagen amusant, maar klonken te vaak als een vreemde kruising tussen een Queen-imitatie en een middelmatige Songfestival-inzending gedoopt in een alternatief jasje. Het was tof om zoveel vrouwen op het podium te zien en hun vriendschap te mogen aanschouwen, maar verder waren we best teleurgesteld. Wij hebben op MOMO namelijk genoeg acts gezien die de hype rondom The Last Dinner Party meer waard zijn.
© Rosa Quist
Opus Kink @ Rotown
‘So you couldn’t get into Big Thief then? Thank god’, was hetgeen waarmee de mannen van Opus Kink ons verwelkomden in een stampvolle Rotown. De zaal stond vol met mensen die net als wij niet binnenkwamen bij Big Thief en na het zien van de set van Opus Kink, waren we ons verdriet daarom grotendeels vergeten. Een geluk bij een ongeluk, dus! Het zestal uit Brighton bracht onverwachts een van de leukste sets die we op deze editie van MOMO mochten zien. Opus Kink bracht hun chaotische maar zeer smakelijke cocktail van jazz en keiharde punk met bravoure en een ongelooflijk aanstekelijke energie. Het hele publiek was mee: tijdens het uur dat de Britten bezig waren stond niemand stil en werd er volop gesprongen en gedanst. De heren waren excentriek en barstten niet alleen van het zelfvertrouwen, maar ook van het talent. Opus Kink speelde ongelooflijk strak en bewees tot de rocksterren van het moment te horen. De ideale act om zowel de teleurstelling om Big Thief te vergeten én deze editie van Motel Mozaïque mee af te sluiten!
De slotdag van Motel Mozaïque was er eentje die werd gevuld met onverwachte wendingen en magische momenten. Zo zagen we Big Thief jammer genoeg niet en keken we toe hoe Latanya Alberto inviel voor een afwezige Debbie, maar werden we ook onverwacht fan van de excentrieke punky jazz van Opus Kink. We werden betoverd door Black Country, New Road, Ichiko Aoba en Pitou, en zagen ook al de magie doorschemeren bij de jonge pinkpirate.
Wat ons betreft wegen de mooie momenten van deze editie van MOMO zwaarder dan de teleurstellingen, waardoor we niet met een slecht gevoel weggaan. Los van de matige anticipatie over de drukte bij Big Thief, was de organisatie van het festival verder zeer goed geregeld. Daarnaast was er sprake van grote diversiteit over de gehele programmering. We stellen het op prijs dat MOMO daadwerkelijk de acties onderneemt en stappen zet voor een werkelijk divers festival, en denken dat dat iets is waar veel andere festivals van kunnen leren. Ook duurzaamheid stond hoog in het vaandel: er waren geen wegwerpbekers en de catering was volledig plantaardig. We hebben ontzettend mooie acts mogen aanschouwen. Het meest hebben we genoten van Black Country, New Road (alle drie de keren dat we ze zagen!), Pitou en Naaz, maar we rekenen onszelf ook tot nieuwe fans van onze ontdekkingen dit weekend: Tony Njoku, CHARLOT, Phoebe Go en pinkpirate. Het waren kortom een geslaagde drie dagen in Rotterdam en we kijken nu alvast uit naar volgend jaar!
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.
