© CPU – Ymke Dirikx (archief)
We moeten het zeggen zoals het is: als je Sylvie Kreusch als muziekliefhebber anno 2023 nog niet live aan het werk had gezien, dan was dat omdat je het zelf zo wilde. De afwezigen hadden weliswaar keer op keer ongelijk, want met Montbray heeft de zangeres niet alleen een bijzonder straffe plaat onder de arm, de vele bijbehorende concerten vielen ook telkens in de smaak. Doordat dat album ondertussen al stilletjes aan richting een tweede kaarsje kabbelt, zag je doorheen de jaren ook dat de Antwerpse zich steeds meer thuis begon te voelen op het podium. Het ziet er tegenwoordig ook alsmaar meer naar uit dat het hele Montbray-verhaal op z’n einde begint te lopen, waardoor een doortocht in de Ancienne Belgique naar alle waarschijnlijkheid een van de laatste kansen was om Sylvie Kreusch en haar band voor een tijdje aan het werk te zien.
Als je als Belgische artiest kan uitpakken met een internationaal voorprogramma, dan weet je dat je goed bezig bent. Het was dan ook aan Ryder The Eagle om de voldruppelende Ancienne Belgique op te warmen. De Franse bezieler had het land der croissants intussen verruild voor het zwoele Mexico, en de combinatie van die landen wist hij op de een of andere manier ook door te drukken in zijn muziek. Waar het geheel nog wat aanvoelde als het equivalent van ‘gezellige liftmuziek’, werd de visie van de man wel alsmaar duidelijker naarmate zijn set vorderde. Met een soort Franse cool en een uitstraling van een jonge Nick Cave, die hij zo nu en dan ook imiteerde door de voorste rij recht in de ogen te kijken, zorgde hij ervoor dat er wel altijd iets te beleven viel. Muzikaal was het misschien niet altijd even interessant, maar met een mondharmonica, een gitaarsolo op een flamencogitaar met één snaar of een saxofoon toverde Ryder The Eagle wel telkens iets noemenswaardig uit zijn van een Disneyprins gestolen kostuummouw.
Het was overigens dat laatste instrument dat voor het hoogtepunt van zijn set zorgde, want nadat hij vertelde over zijn sekte der liefde, dook de Fransman het publiek in om een ode te brengen aan zijn liefje. Drie minuten lang verdronken de twee in elkaars ogen, met een innige kus als gevolg. Ryder The Eagle bleef daarna nog even in de zaal ronddwalen, waardoor hij ook nog eens de avond van een klein meisje maakte, doordat zij de microfoon mocht vasthouden tijdens een saxofoonimprovisatie. Een voorprogramma in stijgende lijn dus, dat, hoewel het op muzikaal vlak totaal niet bij Sylvie Kreusch paste, toch een ideale opener bleek.
Klokslag negen uur schoof het rode fluwelen doek voorzichtig open. Een ietwat doorzichtig projectiedoek met daarachter wat schimmen van de band kwam tevoorschijn, de film kon beginnen. Terwijl Sylvie Kreusch de zaal met haar meest intrigerende blik recht in de ogen keek op de tonen van “Falling High”, werd bij het publiek snel duidelijk dat er een zowel muzikaal als visueel interessante show in het verschiet lag. Als een meesteres die neerkeek op haar volgelingen en niemand die daar iets op tegenhad. Eenmaal het doek terug richting hemel was gestegen, werd pas echt duidelijk hoe strak alles in elkaar zat. Vanop een blinkend voetstuk zong ze het bezwerende “Haunting Melody”, terwijl haar vijfkoppige band geleidelijk aan details legde in de muziek.
Het was dan ook geen wonder dat de temperaturen redelijk snel richting tropisch neigden, maar dat werkte de nummers eigenlijk ook perfect in de hand. “Shangri-La” was bijvoorbeeld zo’n nummer dat dankzij een zwoele muzikale twist dat tikkeltje extra wist los te maken, waardoor het publiek ook alsmaar losser kwam van zijn gereserveerde vierkante meter. Opvolger “Seedy Tricks” gooide in dat opzicht nog wat extra olie op het vuur, want terwijl Kreusch de longen uit haar lijf schreeuwde, liet Jasper Segers zijn gitaar een eerste keer scheuren.
Het tempo lag met andere woorden redelijk hoog, maar wie de zangeres kent, weet dat ze ook met wat intiemere nummers kan raken. “Wild Love” deed dat bijvoorbeeld al aan het begin van de set, maar iets later profileerde ook laatste radiohit “Girls” zich tot het ideale rustpunt binnen de set. Het was ook op die momenten dat de intrigerende uitstraling van Kreusch enkele barstjes vertoonde, doordat ze een paar keer oprecht dankbaar glimlachte richting zaal, of profiteerde van het applaus. Het maakte haar performance achteraf gezien eigenlijk alleen maar menselijker en ook dat is belangrijk.
Wie Sylvie Kreusch al eens aan het werk zag, weet dat er op die performance eigenlijk nooit echt iets aan te merken valt, maar in de Ancienne Belgique viel vooral op dat er op muzikaal vlak ook heel wat stappen werden gezet. Voor het duo “All of Me”/”Belle” werd saxofonist Mattias De Craene bijvoorbeeld het podium opgeroepen, die het eerste nummer nog wat intenser maakte, terwijl hij bij die laatste voor een hoger balkonserenade-in-Parijsgehalte zorgde. Allemaal fijne extra’s dus, maar ook Sylvie zelf droeg daarin haar steentje bij. Tijdens “Let It All Burn” keek ze de eerste rij bijvoorbeeld letterlijk strak in de ogen, maar het was vooral hitje “Walk Walk” dat in publieksparticipatie de kroon spande. Nadat iedereen uitge’waft’ was, rekte ze het nummer door in de outro in duet te gaan met de zaal en dat leverde vanzelfsprekend heel wat enthousiasme op.
En dat Kreusch wist dat ze het ijzer moest smeden toen het heet was, bleek uit het daaropvolgende tweeluik. Met “Just a Touch Away” werden tempo en temperatuur terug de hoogte in gejaagd, want van boven op haar troon betoverde de zangeres niet alleen het publiek, ze leidde ook nog eens een soort percussie-intermezzo tussen haar drummer en percussionist. Een opzwepend gebeuren, dat zonder dat de zaal het goed en wel besefte, afsluiter “Please to Devon” inluidde. Opnieuw verscheen De Craene ten tonele, wat een chaotische, maar o zo epische twist aan het geheel gaf. De letterlijke kroon op het werk.
Na minutenlang applaus was een bisronde onvermijdelijk, maar Sylvie had al haar hitpijlen eigenlijk al verschoten. Geen probleem, want met “Who Will Fall (Here Into My Arms)” koos ze in eerste instantie voor een ietwat intiemere terugkeer, maar naarmate het nummer vorderde, kwamen we alsmaar dichter bij de kern van Kreusch’ muziek. Dat we als publiek de aftocht richting backstage en champagne dan ook live op het projectiescherm konden volgen, droeg eigenlijk nog wat meer aan bij aan dat idee.
Syvlie Kreusch is ondertussen uitgegroeid tot een goed geoliede machine, die, ondanks de honderden shows over de jaren heen, toch zijn spontaniteit niet echt had verloren. Met een tot in de puntjes uitgedachte set, een ijzersterke liveband, een reeks krachtige nummers en een frontvrouw pur sang waren dan ook alle ingrediënten aanwezig voor een uitstekend dik uur aan muziek. Sylvie Kreusch bewees in de Ancienne Belgique nog maar eens wat voor een fantastische artieste ze is, die uiteindelijk gewoonweg alles aankan. ‘The only reason why I did it after all / All to be praised by a rock-n-roll star’, zong ze in “Let It All Burn”. Wel, die rock-‘n-roll-ster, die is ze ondertussen gewoon zélf.
Op zaterdag 24 juni staat Sylvie Kreusch op Live /s Live in Antwerpen.
Setlist:
Falling High
Haunting Melody
Wild Love
Shangri-La
Seedy Tricks
Girls
All of Me (met Mattias De Craene)
Belle (met Mattias De Craene)
Let It All Burn
Midnight Cowboy
Walk Walk
Just a Touch Away
Please to Devon (met Mattias De Craene)
Who Will Fall (Here Into My Arms)
