Beartooth @ Ancienne Belgique (AB): Om ter uitzinnigst

Sinds 2012 gaat Caleb Shomo, ex-zanger van Attack Attack!, samen met zijn vier bandleden door het leven als Beartooth. De metal-/hardcoreband uit Ohio versierde een jaartje later een contract bij Red Bull Records en bracht nog een jaar later via dat label debuutalbum Disgusting uit. Ondertussen staat de teller op vier, met Below als laatste wapenfeit. Dat vierde album presenteren de Amerikanen vandaag in een uitverkochte Ancienne Belgique. Dat doen ze samen met metalcorelandgenoten Motionless in White en hardcoreband Stray From The Path. Het mag duidelijk zijn: we maken ons klaar voor een stevige portie drums en gitaren.

Het viertal Stray From The Path, deels uit New York en deels uit het Verenigd Koninkrijk, is vandaag de eerste band in een rijtje van drie en doet nog voor ze het podium opstapt de eerste oerkreten door de zaal klinken. Met een vliegensvlugge start schieten ze uit de startblokken, net als de lichttechnicus die meteen zijn gang gaat. ‘We stand against racism, fascism, transphophia and homophobia, everyone is welcome at our shows’, deelt zanger Andrew Dijorio mee en dat laten de crowdsurffanaten zich geen twee keer zeggen: de eerste bezoekers worden, voorlopig nog met wat moeite, naar voren gelanceerd. De volgende song gaat over hoe alle politieagenten fucking hondenstront zijn – hun woorden, niet de onze. Een kinderliedje luidt “III” in en begeleid door een toepasselijke blauw-rode lichtshow laat gitarist Thomas Williams de riffs lekker scheuren. Wanneer we heel aandachtig luisteren, horen we zelfs een subtiele sirene op de achtergrond. Tijdens “Fortune Teller” wordt de dam vanachter in de zaal opengezet en surft de crowd op de hoge golven richting podium. Verder krijgen we nog “Guillotine”, dat even hard gedomineerd wordt door drums als de AB vanavond met zwarte vesten. Een geslaagde opwarmer die de talrijke vroege vogels geen spijt heeft doen krijgen dat ze al om zeven uur naar Brussel reisden.

Wat ons verder ook opvalt is de muziek tussen de acts door: “Believe” van Cher en tranceclassics als “Heaven” doorheen een metalavond: we horen het niet elke keer. Bij “Sandstorm” gaan de handen zelfs de lucht in. Tijd voor Motionless In White om daar verandering in te brengen. Ondanks hun naam gaan zij niet tegen de norm in en komen ze gewoon in het reguliere zwart het podium op. ‘Open your fucking arms’ wordt meteen luidkeels meegezongen en op “Cyberhex” neemt – uiteraard – een cybereffectje op de stem van zanger Chris Cerulli het over. Hij is trouwens niet de enige die de vocals op zich neemt; heel de voorban doet dat, dus ook alledrie de gitaristen en enkel de drummer niet. Na een korte repetitie voor “Slaughterhouse” zijn onze kelen nu echt gesmeerd en nemen we de woorden ‘under God’ luidkeels uit Cerulli’s mond. Niettegenstaande het feit dat het er enorm hevig aan toe gaat, zit er toch ook enige melodie en emotie in de vocalen. Ondertussen heeft Caleb Shomo van Beartooth al zo veel zin gekregen dat hij zijn collega’s al even vergezelt, al klinkt zijn stem nog niet volledig opgewarmd, lees: wat schor.

Met “Break The Cycle” belanden we in een wat kalmer hoofdstuk van Motionless In Whites set. Het bijna tien jaar oude nummer gaat er wat rustiger aan toe, net zoals bij “Masterpiece”, waar de intensiteit wat gaat liggen. Slechter gaan klinken doet het daardoor zeker niet, wel openhartiger en epischer, waardoor de singalongs net stijgen qua intensiteit. Na een kort zwartgatintermezzo met een Maxi Jazz-achtige stem volgen nog “Another Life”, dat de gulden middenweg tussen melancholie, symfonie en hevigheid vindt, en “Somebody Told Me”, dat dan weer een partysfeer oproept. Na het laatste lied krijgt de frontrow nog enkele rozen overhandigd, waar Cerulli een papiertje in zijn gezicht voor in ruil krijgt. Wat daarop staat zullen we nooit weten, maar wat ons betreft mogen het dikke complimenten aan de hele band zijn, want moest Beartooth niet meer volgen, dan hadden we dit met plezier als headlineshow aangenomen.

In tussentijd verandert de crew niet alleen het doek met de bandnaam achteraan: ook vooraan is een wit laken opgerezen, wat het allemaal een beetje mysterieuzer maakt. Na een visueel mooi verzorgde intro valt het witte doek naar beneden. Tenminste, langs vier van de vijf haakjes. Niet helemaal zoals gepland dus, maar omdat net het middelste haakje bleef hangen en daardoor alleen de zanger verstopt bleef, zag het er toch nog mooi uit. Die zanger heeft trouwens zijn eigen, verhoogde podium gekregen en de tijger op zijn borst representeert zijn stem goed: brullend, maar met een tikje sierlijkheid. Intussen is “Disease” aangebroken en springt centraalvoor duchtig op en neer, terwijl Shomo’s stem, ondertussen wat beter in vorm, ons nog wat extra opjut. Dat resulteert tijdens “Body Bag” in nog hoger gespring en crowdsurfen dat hier en daar verandert naar crowdkoprollen.

Nieuwste single “Riptide” volgt al snel, wat ons betreft meteen ook een van de betere songs is. Shomo springt zo hoog dat zijn podium dreigt in te zakken en het publiek laat zich in zijn reactie daarop ook niet kennen. We horen keer op keer keiharde drums, gitaren en zang, maar missen daarbij wel wat variatie. Op dat vlak pakte Motionless In White het beter aan, al kan dat het middenplein allemaal niet deren. Dat tonen de enthousiastelingen op “Hell Of It” door elkaar vast te nemen en schouder om schouder als een samenhorend geheel hun hoofden in de strijd te gooien.

De publiekprijzen zijn vanavond voor “Hated” en “In Between”, waarbij de decibelmeter naar piekhoogte schiet. Op dat laatste nummer merken we dat ook de stem van Shomo ook op piekhoogte zit, maar hij haalt ‘it’s easy to lose yourself, I know’ nog net. Met die grootste hit zit de reguliere set erop, maar nadien blijven de ‘wooo-ooo-ooo’s’ door de zaal galmen en keert de band dus maar op zijn stappen terug. Tijdens “The Last Is Dead” begint de AB-vloer stilaan barstjes te vertonen en de indrukwekkende drumsolo maakt het er niet beter op. Bekers breken, bezoekers surfen, vuisten pompen. Als extraatje heeft de zanger nog een verrassing in petto: hij loopt op zijn eentje naar achter, waar hij ook nog een podiumpje heeft klaar staan, en gaat daar wat gitaar spelen. De zittribune veert recht om ook de laatste glimp te kunnen opvangen en na een wandelingetje terug richting podium zit de Beartoothshow erop.

De Amerikaanse band zakte met sterke supportacts af naar Brussel, in het geval van Motionless In White zelfs zo’n sterke dat het de hoofdact eigenlijk evenaarde. Op sommige momenten was het iets teveel van hetzelfde, maar grotendeels hoorden we toch sterke songs, en qua sfeer en gezelligheid was dit zeker eentje om te onthouden. De wedstrijd ‘om ter uitzinnigst’ werd misschien wel door het publiek gewonnen, maar het was nipt, want ook Beartooth wist goede punten te scoren – ook op muzikaal vlak trouwens.

Beartooth staat midden augustus op de Lowlandsweide. Hetzelfde weekend, op zondag 20 augustus, spelen ze op Pukkelpop. Motionless in White trekt op 15 juni naar Graspop en op 24 juni naar Jera On Air.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Below
Devastation
Disease
Body Bag
Riptide
Dominate
The Lines
Beaten in Lips
Skin
Hell of It
You Never Know
Bad Listener
Hated
In Between

The Past Is Dead
The Last Riff