De zaligverklaring van Bostons finest net niet rockband vond gisterenavond plaats in de Trix. Pile, het project rong zanger-gitarist Rick Maguire, kwam zijn klein maar trouwe fanbase bezoeken en bracht het nagelnieuwe All Fiction mee dat in februari uitkwam. Eerder in maart speelde de band al een gratis show in La Source Beer company in Brussel; gisteren hadden we in de gezellig kleine bar van de Trix een fijn weerzien op armafstand met het drietal. Maguire werd geflankeerd door drummer Kris Kuss en Alex Molini op gitaar – sinds de opnames van de laatste plaat doet Pile het met een gitarist minder. En ja, Zalig was het: wij beslisten objectief dat de band sinds onheuglijke tijden genoeg publieke verering heeft genoten om een meer prominente plek in de alternatieve rockscene te bekleden dan ze nu al doet.
No Prisoners is het nieuwe collectief dat onderdak geeft aan zanger Pieter-Paul Devos (Kapitan Korsakov, Raketkanon), gitarist Harry Descamps (WHORSES), drummer Pieter De Wilde (Raketkanon) en Leander van het Groenewoud. De som van deze delen is braver dan WHORSES en grungy’er dan Raketkanon; ongebreidelde rock met een scherp randje. In december verkochten ze met dat geluid de Charlatan in Gent al uit tijdens hun debuutshow en ook gisteren konden ze een veertigtal minuten putten uit sterk materiaal. De zaal was nog maar magertjes gevuld en dat was volgens ons geheel onterecht. No Prisoners doet deze zomer nog de twee geografische uitersten van ons land aan en staat zo op Rock Herck en op Cactusfestival in Brugge.
Het twintigtal aanwezigen is na een pauze gelukkig verdubbeld – ahum. We betreuren het dat ook de hoofdact zo’n klein gevolg heeft, maar zijn dankbaar voor de intimiteit die zo in de set sluipt. Hoewel we “It Comes Closer” op plaat maar een koele opener vinden, is het live een nekvelgrijper. Terwijl het publiek zich zichtbaar afvraagt of de soundcheck nu nog bezig is of niet, is het onze tot kippenvel verworden huid die het antwoord geeft. Het nummer gaat over in “Loops” en volgt zo de volgorde van de plaat. Waar die eerste song nog een zachte inleiding was, worden op deze “Loops” al alle registers opengetrokken – en dat zijn er heel wat, bij Pile. Maguire stelt z’n straffe stem tentoon – ’tell me are you being honest’ – terwijl de donderslagen van Kuss hem bedelven onder het puin van de drum. Op All Fiction en zo ook tijdens dit concert, is het de drum die de plak zwaait.
De songs van Pile zijn quasi nooit te betrappen op een refrein of andere vaste structuur, maar huizen toch steeds een indrukwekkend melodisch gehalte. Hoewel er weinig touwen aan vast te knopen zijn – waar liedjes eindigen en beginnen is niet altijd even duidelijk – is de hele set één lange duidelijke flow, voor muzikanten en voor publiek, zonder gezapig te worden; in Boston wordt er niet gerommeld.
“Yellow Room” en “Octopus”, respectievelijk uit You’re Better Than This (2015) en Magic Isn’t Real (2010) ontspringen even de homogene dans, door de sterke uithalen van Maguire. “Work” was dan weer een van de nummers die het geluid van Pile in steen beitelde toen Jerk Routine uitkwam in 2009. Wanneer de song nu tussen nieuw materiaal gepoot wordt, hoort deze daar even mooi thuis. De gitaren in dit nummer brengen mooie chaotische orde in de zee van geluid, en Maguire’s stem treedt op de voorgrond. “Lowered Rainbow” zorgt, parallel met het eerste nummer, weer voor de helderheid die de atmosfeer van heel dat nieuwe album kleurt. Het mooie “Blood”, dat opnieuw speelt met de gitaarlijn van het openingsnummer, heeft ook heel duidelijke, integere teksten, maar zoals de meeste nummers op All Fiction, klinkt Maguire hier minder helder, alsof-ie vanuit een andere kamer zingt. Het zijn hier zijn twee kompanen die het nummer besturen.
Een retrospectieve avond zou het niet worden – hoe ouder het album, hoe minder Pile er nummers uit opgroef. Het nieuwe album wordt dan ook bijna volledig gespeeld, gemixt met een ouder nummer hier en daar. Met “Forgetting” tot “Link Arms” volgt er weer een resem ononderbroken nieuw materiaal. Kuss toont zich nogmaals als magistraal slagwerker; Molini en Maguire wisselen gezwind tussen keyboards en gitaar. Voor “Link Arms” neemt Maguire voor de eerste en laatste keer het woord: ‘we’re gonna play one more off the new record, and then some old stuff.’ “Dogs” uit A Hairshirt of Purpose (2017) luidt de officieuze bisronde in, het gitaargedragen “Pets” volgt en het harde “Number One Hit Single” sluit af. Een uur en een kwartier duurde de set, vol met relatief korte nummers; het dubbele daarvan hadden wij ook nog zien zitten.
We zeiden het al: er was niet veel volk bij Pile. We snappen er niks van, want ze zijn oprecht een van de meest vernieuwende, net-niet-tè-avant-gardische rockgroepen van het moment. En maken het live gewoon allemaal nòg straffer. All Fiction kreeg gisteren in de bar zo veel meer kleur en diepgang opgespeld dan de studioversie bevat – al geven we toe dat ook die bij elke luisterbeurt beter wordt; zij het anders dan het gros van hun vorig werk. De bandleden bewezen zich behalve als fantastische muzikanten ook als warme mensen; toen we vroegen naar een setlist, boog het drietal zich over de achterkant van ons treinticket om die setlist te reconstrueren. Net als deze avond, zullen we dat ticket nog lange tijd koesteren.
Pile trekt verder noordwaarts en passeert zo nog o.a. in Vera te Groningen. Tickets zijn nog te koop.
Setlist
It Comes Closer
Loops
Gardening Hours
I Don’t Want to Do This Anymore
Yellow Room
Lowered Rainbow
Octopus
Work
Forgetting
Poisons
Nude with a Suitcase
Blood
Link Arms
Dogs
Pets
Afraid From Home
Number One Hit Single
