© CPU – Kris Kellens
Waarom de Nieuw-Zeelandse Aldous Harding haar Europese tournee opende in Brussel werd al heel snel duidelijk. Haar laatste passage dateerde alweer van 2019 wat ongeveer een eeuwigheid geleden lijkt en sindsdien is haar fanbase alleen maar gegroeid. Vanaf het moment dat ze het podium van het Koninklijk Circus betrad tot ze er een uur en twintig minuten later weer afstapte, hing het publiek aan haar lippen en bedolf het haar onder het enthousiast applaus dat ze er wat ongemakkelijk van werd.
Voorprogramma H. Hawkline leek zo weggelopen uit een sketch van dansaertvlamingen: trendy sokken onder een net te korte broek en een hip hemdje maar vooral die enorme tapedeck die het hele concert lang een backing track afspeelde. Gewoon je hele setlist op tape laten persen is natuurlijk een economische manier om te besparen op extra bandleden al loopt het bandje ondertussen gewoon verder. Daardoor had Hawkline amper tijd om te ademen of een praatje te slaan aangezien de tapedeck klaarblijkelijk geen pauzeknop had. Wat er op tape stond, klonk als de liefdesbaby van Alex Cameron en Andrew Bird en met een volledige band zou dit best wel geinige taferelen kunnen opleveren in pakweg een kleine tent op Pukkelpop. In het Koninklijk Circus leunde Hawkline iets te veel richting karaoke om echt helemaal te kunnen overtuigen. Al blijft zijn kakelverse album Milk For Flowers er eentje om te ontdekken.
View this post on Instagram
Brussel heeft altijd wel een groot hart voor excentriekelingen gehad. Wie ook maar een beetje uit de band springt, vindt in de hoofdstad wel zijn plekje. Het was dus helemaal niet verwonderlijk dat het publiek in het Koninklijk Circus Aldous Harding hartelijk omarmde. De Nieuw-Zeelandse heeft de afgelopen jaren zich een heel eigen stijl aangemeten die wordt omschreven als gothic folk of barokke pop, maar klinkt vooral tijdloos en intrigerend. Haar nieuwste plaat Warm Chris kreeg het label Best New Music van het gerenommeerde Pitchfork, maar wij waren toch iets minder enthousiast. Misschien waren we iets te streng of had het album meer tijd nodig, live kwam Chris het een heel stuk beter uit de verf.
Harding is op haar best als ze niets hoeft uit te leggen en dat was ook exact haar plan. Geen bindteksten, geen hallo, ze liet gewoon haar nummers voor zich spreken. Net door die gebruikelijke smalltalk met het publiek niet te doen, creëert ze spanning en kan ze je aandacht vasthouden met een zucht. Het werd een fascinerend schouwspel hoe ze met zoveel zorg en souplesse de microfoon van het statief haalde of hoe ze zich mentaal op scherp zette om het volgende nummer te beginnen. Wat ze niet zei in woorden kon je wel aflezen uit haar priemende blik die recht in je ziel kon kijken. Zo herdefinieerde Harding wat het betekent om een frontvrouw te zijn. Je hoeft helemaal geen people pleaser of spraakwaterval te zijn om een publiek te kunnen begeesteren. Het volstaat ook om gewoon jezelf te zijn.
Wanneer Harding dan wel spreekt, zadelt ze je meteen met een existentiële crisis vanjewelste op. ‘Tonight I’m giving you all I got,’ gaf ze toe nadat ze zich inderdaad stevig had laten gaan op het swingende “Lawn”. Ze haalde haar beste dansmoves boven (denk Elaine uit Seinfeld) en ook op “Passion Babe” gaf ze haar tamboerijn er stevig van langs. Alsof ze na een winterslaap van duizend jaren uit het ijs ontwaakte en haar lichaam opnieuw leerde gebruiken. Maar even later begon ze toch aan zichzelf te twijfelen. “Am I enough?” vroeg ze zich af waarna ze de twijfels van zich af speelde met een fenomenale versie van “Imagining My Man”.
De vraag stellen is ze beantwoorden, en het publiek antwoordde volmondig ja. Harding was meer dan genoeg. Daarvoor had ze ons al het prachtig intieme “Treasure” gegeven en kwamen met “The Barrel” en “Fixture Picture” nog meer oude bekenden over de vloer. Maar ze had natuurlijk een nieuw album voor te stellen en dus fungeerden alle nummers uit Warm Chris zowel als fundering als lijm voor een uiterst fijne setlist. Openen deed ze net zoals op het album met het trio “Ennui”, “Tick Tock” en “Fever” waar vooral die laatste als een nieuwe klassieker werd onthaald.
Wie nog niet zo bekend was met haar nieuwe album kreeg de kans om nog wat verder kennis te maken. Zo was “Staring at the Henry Moore” een heerlijk zwoel lenteliedje, schudde “Passion Babe” de heupen los en maakte “Bubbles” zo veel bokkensprongen dat Joanna Newsom er trots op zou zijn. Harding transformeerde zich nog tot een getikte metronoom op “Old Peel” en gaf “Leathery Whip” zelfs de eer om af te sluiten.
Pas helemaal op het einde kreeg het publiek eindelijk de verlossende woorden ‘Thank you’ te horen, al hoefde Harding helemaal niets te zeggen om te tonen hoe sterk het publiek haar raakte. Haar verraste blik en haar kamerbrede glimlach gaven het eigenlijk al weg. Harding bedankte met het funky “Designer” en het verassend emotionele “She’ll Be Coming Round The Mountain” als toegift. Een cadeautje dat het Koninklijk Circus gretig in ontvangst nam. Hardings Europese tour leidt haar nog langs Nederland, Italië, Polen, Duitsland, Zweden maar iets zegt ons dat ze haar passage in Brussel niet snel zal vergeten.
Setlist
Ennui
Tick Tock
Fever
Treasure
Fixture Picture
Lawn
Warm Chris
Staring at the Henry Moore
The Barrel
Bubbles
Passion Babe
Imagining My Man
Old Peel
Leathery Whip
Designer
She’ll Be Coming Round the Mountain
