Vijf jaar is het geleden dat het Nieuw-Zeelandse Unknown Mortal Orchestra nog eens een album naar buiten bracht. Als we het recente sessie-album IC-01 Hanoi niet meerekenen, komt de band nu met zijn vijfde plaat. Vijf jaar geleden, vijfde plaat; de brainstorm over de naam van hun jongste hoefde dan ook niet lang te duren. V wordt uitgebracht onder het voor hen oude en vertrouwde label Jagjaguwar, waarmee onder andere Bon Iver, Angel Olsen en Sharon Van Etten ook al samenwerkten. Het label staat vaak garant voor gedurfde indiemuziek, maar gedurfd en geslaagd gaat daarom niet per definitie hand in hand. In het geval van V (grotendeels) wel.
Tijdens de pandemie begon Ruban Nielson, de frontman van UMO, aan de opnames van de plaat in Palm Springs, Californië. Zijn broer Kody kwam speciaal overgevlogen vanuit het land van de haka om hierbij een handje te helpen. De opnames werden vertraagd doordat een van hun nonkels gezondheidsproblemen begon te vertonen. Familie kreeg even voorrang op muziek en bijgevolg besloten ze om maar eens binnen te wippen bij die oom in kwestie, in Hawaï nota bene. Na een uitgebreid ziekenbezoek keerden de gebroeders terug naar Palm Springs om daar de rest van de plaat in te spelen.
Hun tijd in het zonovergoten Hawaï heeft zijn effect niet gemist. Unknown Mortal Orchestra klinkt namelijk heter dan ooit. Niet onlogisch wanneer mannen van Nieuw-Zeeland, geïnspireerd door hun reis in Hawaï een plaat opnemen in Californië. Voor een doorsnee Benelux’er kunnen plekken haast niet tropischer klinken. “The Garden” is het eerste van de veertien nummers lange plaat en opent met enkele rustige pianoakkoorden. Snel vloeien die over in groovy gitaarwerk, afgewerkt met de vertrouwde stem van Nielson. Unknown Mortal Orchestra is zo’n band waarvan je een song nooit gehoord moet hebben en toch meteen met zekerheid kan zeggen dat het aan hen toebehoort.
Voor de release van het album kregen we al bijna de helft van de liedjes cadeau. Het tweeluik “Nadja” / “Layla” hoorden we reeds en belangrijker nog: kregen we ook te zien. Het vertelt een verhaal over twee jongedames, over vriendschap en over gemis. De bijhorende videoclips zijn meesterlijk geregisseerd door het Braziliaanse – nóg exotischer!- regisseursduo Vira-Lata. Beide nummers hebben de neiging zich als oorwurmen te nestelen in je trommelvlies. Verder kan zonder schuldgevoel gezegd worden dat “Guilt Pleasures” het meest aanstekelijke nummer is geworden. De vocals zijn lekker meezingbaar en de drumpartij heeft net de juiste hoek af. Ook “That Life” vindt de ideale groove, waarbij stilzitten niet de correcte optie lijkt te zijn.
Perfect is het album allerminst. Het instrumentale “Shin Ramyun” is net niet interessant genoeg om bijna vijf minuten te blijven boeien en ook “In The Rear View” is een beetje noch vis, noch vlees. “The Widow” valt met jazzy saxofoonapotheose evenzeer niet helemaal te rijmen met de rest van de plaat, maar zorgt wel voor een verrassende noot. En het afsluitende “Drag” kabbelt wat te lang voort op hetzelfde repetitieve deuntje waardoor het net-wel-net-niet enerverend wordt. Het moet gezegd dat de langspeler wel enkele nummers minder had mogen tellen en hier en daar een korter intermezzo had kunnen invoegen in plaats van de meer dan vijf minuten lange instrumentale opvullingen.
Al bij al is V een geslaagde opvolger geworden die niet teert op een oud succesrecept, maar ook openstaat voor vernieuwing. Wij zijn alvast benieuwd naar wat de opvolger – twee bakken Duvel dat die VI zal heten – zal brengen: het verder ontwikkelen van hun sound of teruggrijpen naar oude formules.
Benieuwd hoe ze dit alles live voor elkaar brengen? 28 mei staat Unknown Mortal Orchestra op CORE Festival en ook op Best Kept Secret passeert de band.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Guilty Pleasures”, ons favoriete nummer van V, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
