beabadoobee @ La Madeleine: Uitgebluste hysterie

In het Verenigd Koninkrijk is beabadoobee de status van ‘veelbelovend talent’ al een tijdje ontgroeid en vandaag de dag lijkt ook de rest van de wereld te volgen. De Filipijns-Britse zangeres heeft natuurlijk ook al enkele mooie dingen bereikt in haar leven, te beginnen met hitje “Coffee“, of toch de veel bekendere versie “death bed (coffee for your head)” met Powfu. Sinds dat succes ligt ze onder contract bij Dirty Hit, waardoor ze bijgevolg veel aandacht kreeg van de Britse muziekmagazines. Een reeks nominaties en prijzen, vijf ep’s en twee albums op de teller en tours in het voorprogramma van onder andere Clairo, The 1975 en binnenkort Taylor Swift volgden, maar nog nooit zette Bea voet op een Belgisch podium. Die première was weggelegd voor La Madeleine, waar ze in het kader van haar recentste album Beatopia een best wel speciale show speelde. Zo vond de zangeres naar eigen zeggen haar liefde voor de basis van muziek terug, waardoor ze ervoor koos om van deze tournee een akoestische te maken.

Een voorbeeld dat haar voorprogramma volgde, want ook Unflirt had niet meer dan een gitaar en een microfoon bij zich. Het paste uiteindelijk ook wel bij de uitstraling van de Londense, want het geheel had iets schattigs. Dat er soms wat hysterische opwellingen vanuit de zaal kwamen, weerspiegelde zich op het podium in een zichtbaar verlegen zangeres. De smartphonelichtjes die bij het tweede nummer al ongevraagd de lucht in gingen, werkten dat idee natuurlijk in de hand, al was ook dat volledig de verdienste van Unflirt zelf. Mooi, lief en schattig was het dus zeker en vast, alleen was een half uur iets te veel van het goede. De Britse gebruikte namelijk telkens hetzelfde recept, waardoor we na verloop van tijd het gevoel kregen dat we naar meer van hetzelfde stonden te luisteren. Dat het gebabbel van het publiek haar muziek soms overstemde, leek daar een logisch gevolg van. Hoe dan ook moet gezegd worden dat de muziek van Unflirt perfect aanleunde bij die van beabadoobee en dat de jonge Britse in dat opzicht haar rol zeker vervulde, maar specialer dan dat was het nu ook niet.

Als we het nogal enthousiaste publiek op voorhand moesten geloven, kon beabadoobee zelf alleen maar over de gelegde lat gaan. Helaas viel dat nogal tegen, want hoewel opener “10:36” nog voor massahysterie zorgde en “She Plays Bass” luidkeels werd meegeschreeuwd, viel vooral de nogal ongeïnteresseerde houding van de zangeres op. Bea vermeldde na het tweede nummer wel dat ze wat ziekjes was, maar op het eerste zicht leek dat allemaal nog wel mee te vallen. Samen met haar kompaan die een unplugged elektrische gitaar bespeelde maakte ze La Madeleine een tikkeltje gezelliger, maar het duurde helaas niet lang voor we de indruk kregen dat de twee hun set een beetje afhaspelden.

Het grote enthousiasme in de zaal leek geleidelijk aan wat om te slaan in lichte teleurstelling, al werd van dan af aan ook wel steeds duidelijker dat beabadoobee afzag op het podium. Om de paar seconden moest ze noodgedwongen van haar glas thee drinken en heel veel meer dan een ‘love you’ of een schattig lachje kon er tussen de nummers door niet van af. Na een goede twintig minuten zaten we bijgevolg al halverwege de setlist en hoewel het tempo dus gigantisch hoog lag, voelden we aan alles dat de zaal zijn aandacht begon te verliezen. Bea verduidelijkte na het gezellige “Animal Noises” nog eens dat ze echt wel gelukkig was om op het podium te staan, maar dat ze zich gewoon heel erg ziek voelde. Een serieuze hoestbui volgde die speech op, waardoor het er zelfs even naar uitzag dat een vervroegd einde van de set zich opdrong.

Opgeven staat echter niet in het woordenboek van de Brits-Filippijnse, want hoewel een hoestbui zich weer opdrong middenin “See You Soon”, startte ze het nummer gewoon opnieuw. Het publiek leek toen ook in te zien dat Bea het echt moeilijk had en zette zich daarom achter de zangeres door alles luidkeels mee te zingen. Het was voor haar meteen ook de drijfveer om te blijven doorgaan, want het enthousiasme leek haar ook effectief goed te doen. “Pictures of Us” bleek zo het begin van een veel betere tweede helft te zijn en met “Talk” sloeg de vlam dan eindelijk in de pan. De elektrische gitaar deed zijn intrede en ook dat zorgde ook voor een nieuw laagje in de set.

De hitjes volgden elkaar in sneltempo op en het gitaartje bleef zich alsmaar leuker integreren in het verhaal; in “Care” wat meer groovy, in “Cologne” zelfs wat ruiger. Het publiek bleef alles mede daardoor ook uit volle borst meezingen, maar de echt grote hits moesten nog komen. Zo gingen voor “The Perfect Pair” alle smartphones de lucht in om het nummer vast te leggen en het moet gezegd dat dat ergens terecht was: de akoestische versie kwam een tikkeltje oprechter binnen dan het origineel. “Ripples” bleek in deze versie dan weer ideaal voor de betere balkonserenade en voor afsluiter “Glue Song” werd de piano zelfs bovengehaald. Bea voelde zich daarna naar eigen zeggen zo verdrietig dat ze haar fans had teleurgesteld dat ze een onuitgebracht nummer speelde: “The Way Things Go”. Ze deed dat overigens helemaal alleen en dankzij de akoestische gitaar en sound van de song moesten we al snel aan Meskerem Mees denken.

Definitieve afsluiter van de avond, overigens al na een dikke vijftig minuten(!), werd dan megahit “Coffee”. Een ietwat voorspelbaar einde van een onvoorspelbare set. In die korte tijd speelde beabadoobee maar liefst zeventien nummers, waardoor we ogenschijnlijk aan een rotvaart doorheen de avond vlogen. Dat had natuurlijk alles te maken met het feit dat de Brits-Filippijnse ziek was en waarschijnlijk gewoon het allerliefst zo snel mogelijk in haar bed wilde kruipen. Op muzikaal vlak viel er weliswaar – de hoestbuien even buiten beschouwing gelaten – niet zoveel aan te merken op Bea’s set. Waar we ergens vreesden dat zo’n akoestische avond snel saai kon worden, viel dat, althans in het tweede gedeelte van de show, zeker mee.

beabadoobee zal zich haar debuut op Belgische bodem hoe dan ook anders hebben voorgesteld en we zijn er dan ook van overtuigd dat de zangeres in betere omstandigheden (en misschien ook met volledige band) een sterke show kan neerzetten, wat er gisterenavond helaas niet in zat. Een ietwat kleurloze set is het verdict.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

10:36
She Plays Bass
Apple Cider
Angel
Ceilings
You Lie All The Time
Animal Noises
See You Soon
Pictures of Us
Talk
Care
Cologne
The Perfect Pair
Ripples
Glue Song

The Way Things Go
Coffee