©CPU – Willem Devriendt
‘My heart is beating like a jungle drum’, het was een van de muzikale citaten uit 2009. De vrolijke hit was afkomstig van Emilíana Torrini, een IJslandse zangeres die na dat nummer al gauw weer verdwenen leek. Toch heeft ze zes studioalbums op haar naam staan en bracht ze in 2016 een livealbum uit met herwerkingen van haar muziek. Daarvoor werkte ze samen met The Colorist Orchestra en het moet zijn dat beide partijen zich toen geamuseerd hebben, want ze slaan opnieuw de handen in elkaar. Voor de vorige concertreeks namen de artiesten bestaand materiaal onder handen, maar dit keer creëerden ze een hoop nieuwe nummers. Racing The Storm verschijnt pas volgende week, maar dat weerhield de muzikanten er niet van om nu al op te treden in de Ancienne Belgique.
De Nederlandse Pitou speelde gisterenavond twee keer in de theateropstelling van de AB. Vooraleer ze The Colorist Orchestra voor een aantal nummers vervoegde, bracht ze zelf ook enkele van haar liedjes. Samen met haar toetseniste gaf de zangeres een bloemlezing van enkele tracks van haar twee ep’s en van het debuutalbum dat over twee weken verschijnt. Door de duosetting klonk de muziek net iets kalmer dan normaal, maar op die manier ontstond er een interessant contrast tussen de koele en warme elementen van de muziek en haar stem. De zachte stem van Pitou kwam helemaal tot haar recht in de zaal en met enkele spontane, intieme babbeltjes tussendoor werd de set wat opgevrolijkt. De charmante persoonlijkheid van de artieste was dan wel een leuke toevoeging, uiteindelijk was het toch gewoon de muziek die ons deed wegdromen naar kalmere oorden. Eigenlijk moeten we wel toegeven dat we de saxofoon en percussie soms wel misten, maar dat geeft ons dan weer een extra reden om naar dat debuutalbum te luisteren van zodra het in de winkelrekken ligt.
©CPU – Willem Devriendt
Dat de set van Emilíana Torreni en The Colorist Orchestra eentje zou worden met veel dynamiek en gelaagde muziek, stond op voorhand al in de sterren geschreven. Het concert ging van start met spannende percussie en bastonen, die na verloop van tijd werden aangevuld door de warmte stem van de nachtegaal van de avond. Het nummer bleef openbloeien en zo kwamen er ook onder meer strijkers bij. Langzaamaan toonden de zangeres en haar acht muzikale vrienden hun kunnen. Aanvankelijk deden ze dat eerder beheerst, maar al gauw barste de muziek voor het eerst los. Het zorgde voor een zekere opluchting en bracht een bevrijdend gevoel met zich mee. Elk nummer werd voorzien van een rijke bezetting aan muzikanten, maar doordat de dynamiek tussen die spelers veranderde en de focus zo nu en dan verschoof, ontstond er wel een diverse lading aan liedjes. Het zorgde ervoor dat het rijk gevulde podium ons nooit verveelde.
Doorheen de set ging Torrini steeds meer en meer praten, en zo vertelde ze na enkele liedjes aarzelend dat “Right Here” gaat over een storende omgeving terwijl je zelf op zoek bent naar rust. We vonden in ieder geval zelf rust in het nummer en genoten van de lentezon die doorschemerde. Wat later werd “Nightfalls” aangekondigd, maar een van de bandleden riep dat de frontvrouw zich vergistte. Op momenten als deze (en vervolgens bij het aankondigen van “Nightfalls”, wanneer het effectief gespeeld werd) kwam de warme persoonlijkheid van de frontvrouw helemaal naar voren en we zagen dat ze zich steeds meer op haar gemak voelde. Dit uitte zich ook in de ingetogen armbewegingen die toch langzaamaan groter werden. De schuldige daarvan was wellicht niet alleen tijd, maar ook de muziek die uitbundiger werd, waardoor we na een tijd meer op onze stoel begonnen te bewegen.
©CPU – Willem Devriendt
We waren wellicht verre van de enige die na verloop van tijd eens begon te tellen met hoeveel ze op het podium stonden. Achter de zangeres stonden niet minder dan drie percussionisten, een bassist die ook wel eens contrabas durfde te spelen, een toetsenist die over en weer hupte tussen zijn drie piano’s, een tweede toetsenist die zijn longinhoud met momenten door diverse blaasinstrumenten perste en dan nog eens twee violisten die op verschillende manieren hun instrumenten bespeelden. Zoals beloofd kwam ook Pitou zo nu en dan tijdens het tweede deel van de set ten tonele en zij zorgde voor backingvocals. Toch werd net niet elke keer het volledige orkest ingeschakeld, want tijdens het eerder vermelde “Nightfalls” viel er een deel van de percussie weg en lag de focus op de intiemere strijkers. Het eerste bisnummer daarentegen was een instrumentale track, waarbij de muzikanten zich volledig konden laten gaan en waardoor er uiteenlopende momenten doorheen de avond aan bod kwamen.
Een van de coolste nummers werd aangekondigd met een verhaal van het ontstaan ervan. Toen Torrini met haar snorkel in het bad van een Hilton Hotel lag, merkte ze op dat het water op een atypische manier in het bad drupte. Ze besloot dat op te nemen en met die opname heeft ze dan een lied gemaakt. Bijgevolg stond er dan ook een bak met water op het podium waarin een percussie instrument gehouden werd. In het laatste deel van dit lied zat er een lang stuk met gesproken tekst die (dankzij Pitou) meerstemmig werd gebracht, wat zorgde voor een sterke en standvastige uitstraling. Als voorlaatste kregen we de hit “Jungle Drum” te horen, waarvan Torrini zegt dat ze nog steeds geniet van het keer op keer te spelen ondanks dat het idee zelf wel saai is. De zangeres schitterde en straalde heel wat geluk uit tijdens het catchy nummer en het publiek ging redelijk enthousiast mee naar die jungle.
©CPU – Willem Devriendt
Emilíana Torrini mag dan wel een one-hit wonder zijn, ze weet zeker en vast een hele avond te boeien met The Colorist Orchestra aan haar zijde. De muzikanten zijn zeer goed op elkaar ingespeeld, en samen met de warme stem en heel wat toffe (onbekende) nummers kon dat alleen maar een leuke avond worden. De muziek en de frontvrouw werden doorheen de avond wat losser, iets dat zich jammer genoeg slechts met mate reflecteerde in het zittende publiek. Desondanks was het nog steeds een leuke, kleurrijke ontdekkingstocht in de jungle van Emilíana Torrini en The Colorist Orchestra.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
