LiveRecensies

The Damned @ De Casino: Verdomd strak

© CPU – Sven Michiels (archief)

Al bijna vijftig jaar gaat The Damned mee. De bezetting wisselde van tijd tot tijd – leden kwamen, gingen en keerden terug; de baret bleef altijd een onveranderlijk handelsmerk. De Britse punkgroep luidde met hun album Damned Damned Damned (1977) plaatgewijs het tijdperk van de Londense punk in, nog voor The Clash of Sex Pistols dat konden doen. Ze waren ook de allereerste punkband uit Engeland die tourden in de VS. Hoewel ze minder prominent aanwezig zijn in ons collectieve geheugen, heeft The Damned dus zeker wel enkele wegen geplaveid voor punkevoluties in de zeventiger jaren en daarna. Raymon Burns, beter gekend als Captain Sensible, staat nog steeds aan het roer van de band. Ook zanger Dave Vanian, het enige lid dat zonder tussenpauzes deel uitmaakt van The Damned, was er gisteren bij in De Casino in Sint-Niklaas.

De zaal was uitverkocht en het publiek trappelde van opwinding, zoals ze dat in de jaren ’70 vermoedelijk ook al deden. Als generation Z’er in die begankenis ronddwalen is op z’n minst een ervaring: oude punkers nemen veel plaats in. Tussen de baarden, tatoeages, gestreepte outfits en lederen jassen maakten we onze borst nat voor het voorprogramma. Als support koos The Damned een strak spelend punktrio; Smalltown Tigers uit Italië begon ooit als coverband van The Ramones, maar kon gisteren al schoontjes een dik halfuur putten uit eigen werk. Zonder veel poespas vuurden ze een tiental rauwe gitaargedragen nummers af op onze benen – “Five Things” bleef ons bij. De drie jonge vrouwen gingen tekeer als bezetenen – zangeres Valli met haar schorre stem op kop – en het publiek was zichtbaar onder de indruk van dit ensemble nieuw geweld uit Rimini.

Opgewarmd en ingeleid in het genre hervulde heel de zaal z’n pinten. Aan de bar hoorden we Frans, Pools, Duits – het was duidelijk dat de fanbase van The Damned trouw het halve land of meer was afgereisd om de mannen aan het werk te zien. Op de Lokerse Feesten van 2019 vond hun laatste Belgische passage plaats; die dikke drie jaar wachten leek als een eeuwigheid gevoeld te hebben. Om stipt half tien verschenen Captain Sensible, Paul Grey, Monty Oxymoron, Will Taylor en Vanian onder luid gejoel op het podium – die eerste twee met karakteristieke zonnebril en Franse baret. Drummer Will Taylor is de enige die pas sinds de opnames van Darkadelic, het album dat momenteel in de pijpleiding zit, zijn drumstokken uitleent aan The Damned. Publiek en band wuifden naar elkaar, als een stelletje oude vrienden die blij was elkaar nog eens tegen het lijf te lopen.

Met “Street of Dreams” uit Phantasmagoria (1985) werd voor de eerste keer de vlam in de pan gestoken, en die vlam zou daar blijven zitten voor het komende anderhalf uur. De eerste drie nummers werden zonder tussenpauzes aan elkaar gespeeld, een lange punkmedley die toonde dat de ondertussen zestigers nog steeds prima weten hoe ze een publiek moeten bespelen, op dezelfde strakke no-nonsense manier waarmee ze dat in 1976 deden. Ook daarna bleven de Britten met een gejaagd tempo, quasi zonder bindteksten, de ene na de andere klassieker uit hun oeuvre plukken. Uit het aankomende Darkadelic speelden ze ook een paar songs, die veeleer richting gothic punk gaan. Over “Wake The Dead” zei Vanian: ‘this song is from the new album – we’re gonna play it because we’ll need your money.’ De nieuwe nummers zijn minder punk en meer theatraliteit. Vanian nam van de gelegenheid gebruik om over het podium te dansen met z’n ‘Elvis-microfoon’.

In de buik van de set ging het er nog steeds strak, maar daarom niet per se spannend aan toe. De vijf verdoemelingen verzandden af en toe een beetje in more of the same, zowel wat het spelen als wat de ‘show’ betreft. Alsof ze ons betrapten op deze gedachte, dook een vrouwelijke fan op dit moment het podium op, om na een paar wilde danspassen weer weggehaald te worden – want yes, het ging er heftig aan toe net voor het podium. Tijdens klepper “Neat Neat Neat” was het voorste derde van de zaal uitgemond in een heuse moshpit, die op de getijden van de muziek ontplofte of net weer rustig werd.

Na een laatste gitaarstreek op “I Feel Alright” verdween de band in de coulissen. De aanhoudende gitaarstreken uit de backstage verraadden dat ’t nog net geen welletjes was geweest – geen poespas betekent ook geen artificiële spanning creëren rond het al dan niet terugkomen. Twee bisrondes kregen we nog voorgeschoteld; de passage van de Britten werd zo lang als mogelijk gerekt. Onder andere “Smash It Up”, “Girl Stop”, van de nieuwe plaat, en “New Rose” passeerden nog; vooral die laatste twee songs oogstte plezier bij het punkpubliek.

The Damned is een beetje over datum. Gelukkig zijn hun bewonderaars dat ook. Je ziet het aan alles, maar hoort het niet, en da’s uiteindelijk het enige dat telt. Gisteren kregen we een strakke punkset met klassiekers èn nieuw werk te zien, en een overduidelijk gelukkig publiek dat van contentement had staan springen en dansen alsof het weer vijftig jaar geleden was; het enige bewijs dat nodig is om te besluiten dat The Damned nog steeds een ding is. De drukte aan de merch-tafel toonde ook mooi dat dit soort bands evenveel met identiteit als met de muziek an sich te maken hebben – wie zouden wij zijn om dat af te schrijven?

Op 28 april komt het nieuwe album van The Damned uit, Darkadelic. Je kan ‘m hier pre-orderen.

Website / Facebook / Instagram

Setlist

Street of Dreams
The Invisible Man
Wait for the Blackout
Lively Arts
Born to Kill
You’re Gonna Realise
Beware of the Clown
Generals
Wake the Dead
Follow Me
Neat Neat Neat
Disco Man
Motorcycle Man
From Your Lips
Love Song
Machine Gun Etiquette
Standing on the Edge of Tomorrow
I Feel Alright

Eloise (Barry Ryan cover)
Smash It Up

Girl Stop
New Rose

Related posts
LiveRecensies

Sophie Straat @ De Casino: Zangeres met een naam

Terwijl de rechts-populistische Geert Wilders de Tweede Kamerverkiezingen domineerde, blijft Sophie Straat zelfverzekerd op de barricades staan. In plaats van maatschappelijke problemen…
InstagramLiveRecensies

Hooverphonic @ De Casino: Moeilijk ontvangen midlifecrisis

Hooverphonic is al bijna dertig jaar een vaste waarde in het Belgische muzieklandschap en dat liet het de afgelopen dagen nog maar…
InstagramLiveRecensies

The Datsuns @ De Casino: Een echte, strakke rockshow

Er was een periode waarin The Datsuns jaarlijks meerdere shows in België kwam spelen. De Nieuw-Zeelanders speelden zo in 2007 zeven keer…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.