Fake Names mogen we gerust een posthardcore dreamteam noemen. Samengesteld uit Brian Baker (Minor Threat, Bad Religion, Dag Nasty), Michael Hampton (S.O.A., Embrace), Dennis Lyxzén (Refused, INVSN, The [International] Noise Conspiracy), Johnny Temple (Girls Against Boys, Soulside) en het nieuwste lid Brendan Canty (Fugazi, Rites of Spring) treedt het besef snel in dat elk lid van deze bende al zijn kilometer afgelegd heeft in het punk-en hardcorewereldje. Maar in tegenstelling tot wat we zouden verwachten, draaien ze met Fake Names de distortionknop een paar standen lager en zoeken ze heil in de puurheid van de melodie. Op debuutalbum Fake Names uit 2019 kregen nog een mix van Britse punk uit de jaren zeventig met powerpop voorgeschoteld. Op Expendables wilden ze nieuwe horizonten verkennen en nieuwe elementen toevoegen.
Hoewel het debuutalbum van de band eigenlijk een demo was die Epitaph-oprichter en Bakers Bad Religion-bandgenoot Brett Gurewitz zo wilde uitbrengen, schakelde de band voor Expendables producer Adam “Atom” Greenspan (IDLES, Yeah Yeah Yeahs) in. De pop-invloeden zijn hierdoor duidelijk iets meer naar voren gekomen en de productie helpt het geheel directer en urgenter te klinken. De gitaarsound klinkt vrij zuiver, iets waar de heren niet echt vertrouwd mee waren gezien hun achtergrond. Greenspan haalde de oude rotten uit hun comfortzone en liet ze bijvoorbeeld door de versterkers en pedalen spelen. Het creëerde geluiden die perfect waren voor de nummers. Dat gevoel van nieuwsgierigheid is een belangrijk thematisch onderdeel van Expendables geworden. Er werd bewust gekozen om het album in een week tijd op te nemen. Dit zorgde ervoor dat de mogelijkheid om overbodige instrumenten of arrangementen toe te voegen, werd geëlimineerd. Het resultaat is een album dat op opvallend verfrissende wijze de zuiverheid van visie van de leden vasthoudt. Nooit hebben we het gevoel dat we luisteren naar een doorslagje van Bakers of Lyxzén hun vorige werk.
Het album met tien nummers opent met “Targets”, een stuwend postrocknummer met puzzelende gitaren en een enorm refrein. Het is een combinatie die wonderbaarlijk werkt. Zoals Baker het zelf zegt: ‘Over het algemeen schrijft Dennis over revolutie, en Michael en ik schrijven popsongs. Ik ben verbaasd over hoe het werkt, maar op de een of andere manier vindt het de juiste balans tussen zout en zoet.’ Op “Targets” klinkt de muziek echter als de tekst: een schurende riff, de soepelheid en het tempo zijn allemaal in harmonie met de woorden. “Madtown” had dan weer net zo goed in 1982 geschreven kunnen zijn als in 2022. De humeurige melodieën grijpen terug naar de sound van bands als The Cramps of Buzzcocks. Op “Go” krijgen we dan weer galmende harmonieën te horen die zo zoet zijn dat het bijen kan aantrekken. Al wordt het nooit plat en blijft het een gezonde dosis rock behouden.
Deze beelden komen overeen met het artwork voor Expendables dat ze zelf omschrijven als ’70’s dystopisch’. Het laat een griezelig leger mannequins zien tegen een koude stedelijke achtergrond. Die dichotomie van levendige muziek en sombere beelden is een belangrijk thematisch element van de plaat. Het album is meer dan alleen een verzameling pakkende liedjes: het is een artistiek statement over onze eigen vergankelijkheid. Dat gezegd zijnde, als de wereld in vlammen opgaat, doet Fake Names het in stijl. Dat wordt geïllustreerd door het titelnummer, dat niet zou misstaan in de klassieke catalogus van Dischord (legendarisch platenlabel gespecialiseerd in onafhankelijk punkmuziek uit Washington D.C. nvdr.) zonder de moderne productie en Bad Religion-achtige achtergrondzang.
De wederzijdse bewondering tussen Baker en Hampton ligt echt aan de kern van de muzikaliteit van Fake Names. Of het nu gaat om de garagerockvibe uit de jaren zestig van “Delete Myself” of de bevredigende belichaming van het album “Too Little Too Late”, Expendables is de nieuwste uitwisseling in een muzikaal gesprek dat vier decennia omspant. Zo bekent Baker dat zijn favoriete Dischord-release Embrace’s titelloze album uit 1987 is. Bands met zoveel ervaring en talent zijn nooit automatisch een garantie op succes. Toch slaagt Fake Names erin om een homogeen geheel te vormen waar alle leden elkaar zo goed aanvoelen. ‘Zodra de vijf leden samen in dezelfde kamer kwamen, voelde het aan alsof we al jaren samen in de band zaten’, wist Baker hier nog over te zeggen. Dat gevoel kunnen wij enkel bevestigen na het beluisteren van Expendables. Hoog tijd dat de heren ook eens samen in een tourbus kruipen en ons landje bezoeken.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Expendables”, ons favoriete nummer van Expendables in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
