Het Amerikaans-Britse Algiers is een uitgesproken politiek actieve band en dus een zeldzaamheid in het moderne muzieklandschap. De groep combineert zijn linkse, geëngageerde teksten ook met een bombastische, maar eigenzinnige fusie van postpunk en gospel, wat zich vertaalt in een compleet eigen geluid. Geen sinecure. Het leverde opeenvolgend twee sterke albums op, een hoogst experimentele, maar uitstekende spoken word-single, hooggespannen verwachtingen en… een derde plaat waarop de band de bal liet vallen.
Conceptalbum There Is No Year kwam in 2020 uit en zat technisch goed in elkaar, maar miste drive en wij konden ons niet van de indruk ontdoen dat Algiers op automatische piloot speelde. Latere onheilsberichten over burn-out en een mogelijke break-up leken die conclusie te bevestigen. Maar kijk, de vier heren namen een lange pauze om te herbronnen en werpen met SHOOK de comateuze staat van zich af (misschien slaat die titel dus niet alleen op een politieke gemoedstoestand).
Algiers nam het album op in de vertrouwde thuisbasis van Atlanta, maar vertrok deze keer vanuit een reeks experimentele beats. Zo werd hiphop toegevoegd aan de toch al uiteenlopende invloeden (geen zorgen, de gitaar speelt nog altijd een prominente rol). Konden soulvolle liedjes als “Momentary” en “I Can’t Stand It” nog op vorige platen staan, dan bewijst de groep met pakweg “Irreversable Damage” en vooral “Bite Back” dat het menens is met de experimenteerdrang. Zelfs “73%”, waar de gitaar toch een hoofdrol opeist, klinkt verrassend fris.
Frontman Franklin James Fisher zijn soulstem begint lichtjes afgesleten te klinken, maar het weerhoudt de beste man er niet van om opnieuw het beste van zichzelf te geven. Ook de rest van de band zoekt nieuwe invalshoeken in samples en keyboards zonder het Algiers-geluid uit het oog te verliezen. En al eist drummer Matt Tong minder de voorgrond op dan bij zijn vorige groep Bloc Party, zijn ritmes en percussie vormen wel een stevig fundament voor de chaos die de groep ontketent.
Opvallend is dat de groep zich op meer dan de helft van plaat laat bijstaan door vrienden van uiteenlopende muzikale genres. Misschien is dat de reden voor de herwonnen bezieling: je kan moeilijk halfbakken performances geven wanneer afwisselend artiesten als Billy Woods, Samuel T. Herring (Future Islands) en zelfs Zack de la Rocha van Rage Against The Machine meezingen of brullen. Meestal voegen die gastrollen ook effectief iets toe; zo is het de venijninge gal van Woods die “Bite Back” naar een hoger niveau tilt. Herring redt “I Can’t Stand It” dan weer van een déja vu-gevoel.
Af en toe gunt de band zichzelf een muzikaal rustpuntje, zoals op het jazzy ingetogen “Green Iris”. De enige kanttekening die wij daarbij maken is dat rustpunten vaker door spoken word-intermezzo’s gebracht worden dan door volwaardige nummers. Wij tellen op SHOOK maar liefst zes poëtische reflecties (zeven als we “An Echophonic Soul” meerekenen), die de vaart uit de plaat halen en collectief erg pretentieus aandoen. Toch delen wij vier sterren uit, want al steken de singles iets boven de nummers uit, wij bespeuren weinig diepe dalen in de beheerste chaos van SHOOK.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Bite Back”, ons favoriete nummer van Shook in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
