De moeilijke tweede. Het is een beruchte vloek die in het muzieklandschap gevreesd wordt, want na een geslaagd debuutalbum slagen er veel acts niet in om de gecreëerde euforie rond hun muziek staande te houden met de tweede langspeler. De Ierse groep The Academic leek een rooskleurige toekomst tegemoet te gaan nadat hun eerste worp Tales From The Backseat in indierockkringen flink de ronde deed, maar sindsdien kregen we voornamelijk losse singles en ep’s voorgeschoteld die vaak niet konden tippen aan hetgeen ze eerder lieten horen. Ondanks we een zekere sympathie hebben voor het viertal, kunnen we niet ontkennen dat er een zeker randje mist op hun tweede project Sitting Pretty. The Academic heeft namelijk een fundamenteel probleem: zichzelf onderscheiden van alle andere indierockgroepen.
Dat het quartet al een tijdje in een lichte identiteitscrisis zit, mochten we op vorige releases al ervaren. Sinds hun redelijke succes in 2018 zijn ze namelijk op een lange zoektocht naar een meer volwassen sound, terwijl net het jeugdige van Tales From The Backseat hen zo leutig en plezant maakte. Het muzikale verschil tussen de twee langspelers is dus groot, wat zich in verschillende facetten kenbaar maakt. Albumopener en single “Pushing Up Daisies” is meteen een ruigere verschijning dan we eigenlijk van hen gewend zijn en krijgt met enkele gitaarriffs in de achtergrond een compleet andere sfeer dan normaal. Helemaal overtuigd zijn we van die evolutie echter niet, want enkel met wat gretige gitaarlijnen kom je er nu eenmaal niet en ook de ‘La la la’s’ in de achtergrond komen wat voorspelbaar over.
Door “Don’t Take It Personal” zitten we ook niet echt op het puntje van onze stoel, maar het nummer heeft wel het potentieel om live tot een leuk moment in de set uit te groeien. De backings in de studioversie vragen namelijk nu al om meegezongen te worden, maar ook hier lijkt het plaatje niet helemaal compleet. Het gevoel dat er iets niet helemaal goed zit, blijft ook op de daaropvolgende elf nummers terugkeren. In “My Very Best”, een van de betere nummers van het album, zingen ze er ironisch genoeg zelf over: ‘Oh, I got the feeling / That I can’t help you right now / Oh, I got the fear / And I can’t give you my very best’. Zelfkennis is altijd al een goede stap richting de toekomst, want The Academic is duidelijk nog niet klaar met experimenteren.
De eeuwige roem van hun landsgenoten en rockiconen U2 zullen ze met dit album niet bereiken, al lijken ze met “This Is Your Life” wel aardig de mosterd gehaald te hebben bij Bono en co. Helaas leidt die poging eerder naar een dieptepunt op het album, waar we dankzij het rustigere en weemoedige “Homesick” gelukkig weer heel even uitkomen. De positieve trend zet zich iets later in het vrolijkere “Step My Way” verder dat door zijn toegankelijkheid nu al voor zomerse gevoelens zorgt. Heel verfrissend is het nog niet helemaal, maar ze klinken er wel overtuigender dan eerder en ookop “Right Where You Left Me” tonen ze waar het album naartoe had kunnen gaan.
The Academic heeft duidelijk niet de ambitie om de meest vernieuwende band uit de muziekgeschiedenis te worden, maar door regelmatige alle clichés af te vinken, maak je bij ons ook gewoon te weinig indruk. “Let Go Of My Heart” is de meest doorsnee indierocksong, die van eender welke andere band uit het genre kon zijn. “Rain” brengt eveneens geen zonneschijn en verdrinkt iets te veel in melancholische klanken met zanglijnen die ons qua opbouw te veel aan Muse doen denken, terwijl “Buying Smokes” als een kopie van David Bowies “Space Oddity” klinkt. Of dit de slimste keuzes waren? We denken eerder niet.
Begrijp ons niet verkeerd: The Academic maakt geen slechte muziek, maar boeit ons tegenwoordig gewoon te weinig dat we achterover van onze stoel vallen of reikhalzend doet uitkijken naar nieuw werk. De grootste boosdoener van Sitting Pretty is wellicht het gebrek aan een duidelijke richting, want elk nummer speelt wat met andere invloeden zonder er echt iets eigen van te maken. Er zat veel meer in dan er werd uitgehaald, want de fundamenten van hun debuutalbum waren zeker niet slecht. Jammer dat er daar niet verder mee getimmerd werd en ze liever inspiratie haalden bij andere artiesten, die door hun tijdloze karakter eigenlijk onaantastbaar zijn. Sitting Pretty is dan ook eerder nors dan fors.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “My Very best”, ons favoriete nummer van Sitting Pretty, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
