Wie zijn inspiratie voor een nieuwe plaat bij Mulholland Drive van David Lynch haalt, heeft meteen onze aandacht. Jammer genoeg levert Andy Shauf met Norm geen muzikaal equivalent van die koortsdroom af. Het achtste album van de Canadese chroniqueur leest als een beklemmend portret van een stalker, maar luistert als een kabbelende opvolger van prachtplaten als The Neon Skyline en The Party.
Andy Shauf brak in 2016 door met The Party, een narratieve conceptplaat die verscheen op Anti Records, het platenlabel dat goed volk als Tom Waits, Marianne Faithfull, Fleet Foxes en The Tallest Man On Earth huisvest. Nu doet het woord conceptplaat meestal onze maag en andere ingewanden draaien, maar voor de muzikale vertelsels van Shauf maakten we toen graag een uitzondering. Zijn observaties van eenzame feestneuzen op een saai feestje thuis leverden een cynische bespiegeling op vol referenties naar folkpop uit de seventies.
Shauf zette zijn solocarrière even opzij voor Foxwarren, een band vol vrienden waarmee hij al jaren samenspeelt. Hun titelloze debuutplaat kwam uit in december 2018, maar pers en publiek waren toch meer geïnteresseerd in de persoonlijke zielenroerselen van de troubadour. Enter The Neon Skyline, een heerlijk semi-autobiografisch verslag van een avondje tooghangen en wachten op je ex. Een plaat die je net als zijn voorganger verplicht moet beluisteren met het tekstvel erbij om toch maar niets van de rake observaties te missen. The Neon Skyline leverde Andy Shauf vergelijkingen op met Sufjan Stevens en Elliott Smith, eindigde hoog in veel jaarlijstjes en het titelnummer kreeg een prominent plekje op de zomerse playlist van Barack Obama.
Of de liedjes op Norm die meest gegeerde afspeellijst ook zullen halen, durven we te betwijfelen. De plaat volgt veel te snel op Wilds, de sequel van The Neon Skyline. Dit keer wou Shauf gewoon een collectie liedjes opnemen, maar geobsedeerd door Mulholland Drive van David Lynch en true crime series die hij tijdens de lockdown verslond, herschreef hij heel de plaat en werd zijn achtste album toch weer een sinister kortverhaal over de donkere dagdromen van een geniepige stalker genaamd Norm.
Zoals op zijn vorige platen speelt Shauf alles zelf. Drums, gitaar, bas, piano, klarinet en veel strijkers. Dat doet hij goed, maar de inbreng van wat andere muzikanten had misschien een rijker palet opgeleverd. Nu kabbelen de twaalf deuntjes rustig voorbij zonder veel deining te veroorzaken en is rimpelloze folkpop te vaak euh… de norm. Met iemand als Neal Pogue (Tyler The Creator, Outkast, Janelle Monáe) achter de mixtafel hadden we toch een iets experimenteler geluid verwacht.
Dat wil niet zeggen dat er niets moois te rapen valt op Norm. De vrolijk meefluitbare single en albumopener “Wasted on You” klinkt bedrieglijk eenvoudig, maar herbergt een slimme tekst over goddelijke interventie: ‘What happens when they die? Maybe eternal life, but only if they find Me. Maybe I’ll send You down, give them a clue. Then they’ll kill You and I will ask them was all My love wasted on you?’. Shauf mag zijn wonderjaren als drummer bij een christelijk punkbandje in Bienfait, Saskatchewan achter zich gelaten hebben, die van hierboven kijkt nog altijd mee over zijn schouder. Die spirituele fixatie levert ook een hilarische videoclip op waarin God en Jezus zich aan een dwaas dansje wagen.
“Wasted on You” vloeit via een zweverige outro mooi over in het met een kale pianosolo opgeluisterde “Catch Your Eye”, alweer een lethargische mijmering waarin de dolende ziel wanhopig oogcontact probeert te maken met zijn vlam. Een vrolijke frans zal Andy Shauf wel nooit worden. De extreem mensenschuwe bard haat telefoneren, dus laat hij “Telephone” vertellen door zijn gestoorde narrator die hunkert naar een warme babbel. Een op het eerste gehoor lichtvoetig liedje dat stiekem onder de huid kruipt. Muzikaal had dit perfect uit de koker van Whitney kunnen komen, maar wij denken dat Shauf toch liever in de jaren zeventig met Paul Simon, Gerry Rafferty of Harry Nilsson in de studio had gezeten.
Donkere bespiegelingen als “Sunset” en “Daylight dreaming” staan in schril contrast met de zonovergoten albumcover die je eerder verwacht bij volume 36 van een Café del Mar compilatie. In “Paradise Cinema” gluurt Norm onderuitgezakt op de achterste rij naar zijn prooi verder in de zaal en tegen het einde van de plaat weet je dat het niet goed zal aflopen. Toch leven wij niet echt mee met Norm en zijn verknipt verhaal – met 36 minuten wat aan de korte kant – klinkt in onze oren als een minder avontuurlijke aflevering van de Geloof, Hoop en Liefdeshow van Andy Shauf.
Wie Andy Shauf live wil ontdekken, kan op dinsdag 23 mei naar Paradiso in Amsterdam of op vrijdag 26 mei naar De Roma.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Wasted on You”, ons favoriete nummer van Norm, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
