Het is inmiddels al vier jaar geleden dat The Murder Capital ons met debuutalbum When I Have Fears wist te overtuigen dat hoogmoedige postpunk het nieuwe nu werd. Creativiteit en talent stromen door dit vijftal uit Dublin, waardoor we benieuwd waren naar meer. Wegens de lockdown kreeg The Murder Capital aanvankelijk niet de aandacht die ze daadwerkelijk verdienen, maar met hun tweede album Gigi’s Recovery steeg de ster en verwierf de band alle nodige media-aandacht tot internationaal sterrendom. Gisteravond kwamen ze het album voorstellen in een uitverkochte Trix en we moeten zeggen; frontman James McGovern komt nog altijd even verwaand over.
Als The Murder Capital optreedt in België, is negen van de tien keer het voorprogramma Junior Brother. Het project van de alternatieve folk singer-songwriter Ronan Kealy klinkt als geen ander. Met nummer “Hungover at Mess” bewees Junior Brother dat hij een lyrisch talent is. Een stem om U tegen te zeggen en zeker een stem die je niet rap zal terugvinden. Je kon wel duidelijk merken dat het publiek er zich niet volledig in kon vinden. Jammer, want hij zou het ver kunnen schoppen met een backline achter zich.
De nieuwe The Murder Capital is een heel andere plaat geworden dan de vorige. Het is een moedige beslissing om de stereotypie sound aan de kant te zetten en in te ruilen voor een compleet andere. De show werd afgetrapt met “Crying”. De band kwam met een attitude op het podium waarbij ze direct hun territorium afbakenden. Invloeden van Joy Division hoorde je er duidelijk uit, maar dan toch net dat tikkeltje krachtiger en vuiler gebracht. De vijf minuten durende song zou wel beter op het einde van de set gespeeld worden, aangezien het zo lang opbouwend is en daardoor niet zo energiek overkwam. Toch leek de zaal hier geen moer om te geven want we schatten dat het ongeveer twee minuten duurde vooraleer de eerste vriendelijke moshpit ontstond. Het publiek werd alleen maar meer opgejut met het al vroeg in de set gebrachte “More Is Less”. De song werd live opgebouwd als een onweersbui met overdreven overstuurde gitaren en een grommende bas. Stilstaan was dus geen optie.
“The Lie Becomes The Self” deed ons op een gegeven moment denken aan Radiohead. Het had zo maar een cover kunnen zijn van Thom Yorke en de zijne. Het is een nummer dat werkelijk alles belichaamt wat het nieuwe album lijkt te zijn. Het is rustig, misschien zelfs een beetje te rustig, maar het creëerde wel een bepaalde sfeer van opluchting. Sterke zang, pijnlijk diepe teksten en een hypnotiserend geluid liggen op de voorgrond. De asymmetrische noten kondigden zich langzaam aan terwijl ze constant luider werden en ontploften tot een oncontroleerbare boel. ‘What are you so fucking happy for’, vroeg McGovern. Geen idee, want het nummer is inderdaad niet zo positief klinkend.
We konden het publiek gisteren indelen in twee soorten concertgangers: de losgeslagen twintigers en de oudere generatie die in hun jonge jaren de losgeslagen twintigers waren. Toch wist iedereen op z’n eigen manier positieve energie te verspreiden. De buitenvleugels stonden bijna heel de show stil, terwijl in het midden van de zaal heel veel sfeer gecreëerd werd. Dat merkte je onder meer toen “Only Good Things” met een zeer aanwezige drum gebracht werd, maar toch ontplofte het gestaag opbouwende nummer niet helemaal. De zaal sloot de ogen en genoot van elk moment, al duurde dit dan ook maar de volle drie minuten.
Het gaspedaal werd opnieuw ingeduwd met “Feeling Fades”. Live blijft het een machtig nummer en aankomen als een rechtstreekse slag in je gezicht. De song is stevig, donker en intens. De perfecte woorden om hun extravagante omgaan met muziek te omschrijven. Een schrijnende melancholie in de stem van McGovern en een duidelijke aanwezige bassound zorgden voor beweging in de zaal. Een moshpit meer of een moshpit minder, The Murder Capital zag disorde als perfectie. Qua performance is de show net zo meeslepend als het optreden, omdat The Murder Capital een band is die de toeschouwers weet te commanderen tot ze krijgt wat ze wilt. ‘You can’t control me’, riep McGovern. Hij deed teken dat iedereen plaats moest maken, waarna hij uiteindelijk in het publiek sprong en een zwerm van op hol geslagen halfwassen creëerde.
Voor een bisnummer was er geen tijd, maar dat kunnen we aanvaarden aangezien de show zo al genoeg was! Met een mix van oude en nieuwe songs verdeelden ze immers prima de energie over heel de set en werd de temperatuur van de zaal in stijgende lijn verdubbeld. Het ruwe kantje van The Murder Capital is eraf, wat relatief jammer is, maar de band weet wel nog altijd een onvergetelijke show te geven. Moshpits à volonté, maar deze keer niet zo agressief als bij hun voorgaande passages in ons land. Perfect om volledig te genieten dus. Op Valentijnsdag (14 februari) zijn ze te zien in de Paradiso in Nederland. Even reizen, maar het is zeker de moeite waard!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Intro
Crying
A Thousand Lives
More Is Less
Green & Blue
Belonging
Love Love Love
We Had To Disappear
Slowdance I
Slowdance II
The Lie Becomes The Self
Only Good Things
The Stars
Feeling Fades
Gigi’s Recovery
Return My Head
Don’t Cling To Life
Ethel