Sinds 2017 brengt de Nederlands-Britse Tessa Rose Jackson muziek uit onder de naam Someone. Een op het eerste zicht niet zo veelzeggende artiestennaam krijgt meteen betekenis wanneer je ontdekt dat Jackson koos voor een zekere anonimiteit. Eerst de muziek, dan de persoon erachter. Heel erg in strijd met de evolutie die we de laatste jaren zien en waarin vooral sociale media een cruciale rol speelt. Na enkele ep’s die gebundeld werden onder de noemer Orbit II, krijgen we met Shapeshifter een volwaardige plaat waarop Someone haar licht laat schijnen over het wonder van de menselijke geest.
Naast muzikante is Tessa Rose Jackson ook visueel kunstenares. Wie in 2019 op Eurosonic vertoefde, kon een expositie bezoeken en letterlijk in de werken duiken door middel van een augmented reality-app. Voor Shapeshifter koos ze echter een op Joni Mitchell geïnspireerde foto als hoes, waarmee meteen een breuklijn met het eerdere werk van Someone ontstaat. Warme kleuren en donkere taferelen vormen de achtergrond voor wat we horen op haar langspeler die overigens ontstond in – hoe kan het ook anders – de zoveelste lockdown. Dat Shapeshifter een stuk persoonlijker is, valt al bij de eerste luisterbeurt op. De liedjes zijn intiemer, hoewel de invloeden waaruit Jackson bouwt nog steeds dezelfde zijn. Zo zie je maar dat het ondanks een zelfde basis, nog steeds alle kanten op kan.
Warm gitaargepingel op “Save Me” brengt ons in gedachten terug naar gezellige avonden voor de open haard waarop ons tijdsbesef steeds verder afdwaalt. De zang ligt comfortabel ingebed in de zachte muzikale ondersteuning en zelfs de subtiele elektronische klanken lijken deel uit te maken van het organische geheel. Het is die kwaliteit die doorheen het hele album met een dikke stift onderstreept wordt. De plaat ligt dan ook helemaal in de lijn die uitgezet werd door de singles die al verschenen; zie bijvoorbeeld “Strange World”, dat toch wel een heel dikke knipoog is naar de maatschappij waarin we leven en alle gekke dingen die onze planeet op de proef stellen.
Gelukkig krijgen we niet alleen muzikale vertalingen van coronablues, want daar hebben we allemaal toch ook wel een beetje genoeg van. Zo gaat “Health” over de mentale gezondheid van de mensen rondom je. Ze roept dan ook op om wat liever voor jezelf te zijn, iets waar we als mens blijkbaar toch nog steeds niet altijd even goed in zijn. De voorzichtige coupletten maken plaats voor een refrein dat heel wat meer impact heeft, zonder je helemaal van je stoel te blazen. Nergens gebeuren er wereldschokkende dingen, waardoor de plaat binnen zijn eigen grenzen blijft en een comfortabele plaats inneemt en dat terwijl de regen tegen het raam tikt en het vale licht van straatlantaarns de kamer binnenvalt. Een ander kleurenpalet dringt zich op op “Take It As It Comes”, dat uitgroeit tot een zeer gelaagde song. We voelen ons bijna in een Disneyfilm waarbij het oranje ochtendlicht de duisternis verdringt. Daarmee vormt het nummer vooral muzikaal een nodig keerpunt; we waren namelijk bijna helemaal onderuit gezakt in onze stoel.
Terwijl we van de duisternis steeds meer richting het licht bewegen, vormt Someone een buitengewoon aangename gids. Doorheen een emotioneel, melancholisch zelfs, landschap vol rijke en gepigmenteerde kleuren bereiken we stilaan ons eindstation. Titeltrack “Shapeshifter” gaat over hoe we allemaal dezelfde basis delen, hoewel we allen een eigen pad bewandelen. Alsof een zonnestraal door het wolkendek breekt en weerkaatst op het water, brengt de song rust maar ook hoop en worden de stoffige randjes weer voorzien van een fris kleurtje. De duisternis waarin we ons aanvankelijk hulden, valt laag voor laag van ons af en brengt openheid met zich mee. Uiteindelijk komen na donkere maanden ook weer maanden vol kleur, warmte, lentebriesjes en gras groener dan groen.
Met Shapeshifter heeft Someone een album gemaakt dat al snel een goeie vriend wordt om de donkere maanden die ons te wachten staan mee door te brengen. De intimiteit en warmte brengen een gevoel van pure rust met zich mee, waardoor we al eens weg durven te dwalen. De zomer wordt een ver verleden waar we nostalgisch naar terugkijken. Neem de fotoboeken, koffie en dekentjes dus maar klaar, want deze melancholische plaat doet de blaadjes alvast van de bomen vallen om zo een kleurrijk landschap te creëren.
Facebook / Instagram / website
