Lip Service is een vierkoppige videospeldraak die zich gaandeweg tot de allesverslindende big boss van het alternatieve indieparcours heeft gewerkt. De band speelde onder andere al in BarBroos, Super Fourchette en de Charlatan, en in februari vindt de albumreleaseshow in de 404 plaats. De groep staat gekend voor zijn vrijzinnige, minimalistisch bombastische aanpak op vlak van muziek en geinig dansbare liveperformances. Wie de sound kent, of live leert kennen, is vaak even blij als de zon op de hoes van dit nieuwe album. Elke release brengt daar een zonnestraaltje bij, zij het soms een zomerse zeezon, soms een na-een-nachtelijke ochtendzon.
Het nieuwe album zet in met een rappe ravage in de intro van single “Humble Me”. Het nummer kabbelt na die eerste seconden rustig verder. Hier en daar wordt wat toegevoegd, al ware het de hoekige blokjes die naar beneden druppelen in een Tetris-spelletje. Het drumstokjesgetik wordt vergezeld door synthklankjes en even later door enkele riffs, omhelst door zanglijnen en door weer wat luider gedrum. Alles bouwt op, tot de blokkenmuur helemaal geblokkeerd zit. Geen verrassing dat het nummer eindigt met wanhopig geschreeuw van de zanger.
Doorheen het album vinden we steeds meer van die gekke bliepjes en bloepjes. Let bijvoorbeeld op de fluitende synthslang die zich een baantje krult om het einde van “New Hands” of de olifantenpotenbas die doorheen het hele album statig paradeert. Deze band schuwt de onaffe hoeken niet, maar maakt ze net de ster van zijn klank. Als je echt luistert naar Lip Service, kan je heel erg veel horen. Ze spelen met een simpele liedjesstructuur die als een draconisch, frappant legohuis wordt opgebouwd. Het is een blokkendoos die er bijzonder venijnig uit ziet, maar telkens weer de regen buiten weet te houden.
Die gestaag gebalanceerde gelaagdheid kunnen we het hoofdkenmerk van dit samenspel noemen. In elk nummer weten ze de balans goed te bewaren, ook al peuken ze de meest onverwachte Jenga-blokjes uit de muzikale toren. Die balans vinden we ook in het album in zijn geheel terug. Elk neurotisch nummer wordt opgevolgd door een kabbelende tegenpool, waardoor je aandacht steeds opnieuw wordt gevraagd. Zo volgt na het opgepepte “New Hands” het laks zonnige “Flood” en landen we weer helemaal herboren energiek in “Stone Age.” Op en af, steeds opnieuw.
Het album heeft na al deze tracks nog veel in petto: de B-kant overtreft met onze persoonlijke favorieten “Cars, Tattoos, Stars” en “Singing As Someone Else.” Het ene doet ons denken aan kalververliefdheid, vrolijk feesten en een vertierlijke nacht inzetten. Het tweede dan weer aan het verliezen in die voorafgenoemde nachten. Met lyrics als ‘Always on the run / Had a falling out with the sun’ en ‘Singing as someone else might get me over myself / Leave it to someone else to have it all make sense’ vermoeden we een wegvluchten in uitgaan en muziek. Het nummer klinkt verdacht vrolijk om zo’n verlorenheid te benoemen, en zo worden we slinks ondermijnd in onze dansende feestflank. De kleurrijke verpakking van de muziek van Lip Service staat soms wel eens loodrecht op de sentimenten die in de nummers worden gebracht. Is dit een muzikale voorstelling van het zelfbewustzijn van het feestvarken?
Komt na dit alles de rust? Neen, maar wel het laatste nummer “The Relief.” En ja, dat voelt als wakker worden na de kater die je hebt opgelopen bij de vorige nummers. Danste je niet wankel, dan luisterde je niet goed. Het album breekt nog een laatste maal echt los, om ons dan een fijn vaarwel toe te wensen. Het deed ons dansen, mijmeren, zonnen, huppelen, springen en twijfelen. Hun muziek is kek, prikt vrolijk, & smaakt als zoetzure kersensnoepjes op de maagdelijke tong. Dit schijnbaar eindeloos arsenaal aan gekke geluidjes blijft ons verrassen, zo ook op debuutplaat Funny Face.
De band speelt een releaseshow in de 404 te Gent op 9 februari.
Ontdek “Singing As Someone Else”, ons favoriete nummer van Funny Face, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
