© CPU – Nathan Dobbelaere (archieffoto)
Je weet het of je weet het niet, maar Studio Brussel maakte afgelopen maandag de negen finalisten van De Nieuwe Lichting 2023 bekend. Onder hen enkele namen die bekend in de oren klonken, zoals Jack Vamp & The Castle of Creep. De vrolijke surfrockband stond in 2021 nog op ons Showcasefestival in Pilar, maar lijkt nu dus meer dan ooit te cruisen richting een rooskleurige toekomst. Om zichzelf in een laatste rechte lijn richting overwinning te plaatsen, richt het viertal zich nu volop op het spelen van promoshows. Dat gebeurt zelfs zeer intensief, want daags na de aankondiging van de finaleplek, trokken Arthur Boussiron en zijn kompanen op een dag tijd doorheen Vlaanderen. De mini-tour begon in de vroege avond in Gent, kende een tweede tussenstop in Leuven en eindigde redelijk laat op de avond met een thuismatch in het Hasseltse WERF.
De omstandigheden zaten uiteindelijk niet echt mee voor Jack Vamp. Een loods-achtige locatie, de derde show van de dag en bijgevolg dus ook al redelijk wat vertraging. Het viel dus op zich niemand te verwijten dat er een zekere vorm van scepticisme aanwezig was, niet in het minst omdat er ruim een uur na de geplande start pas effectief van wal werd gestoken. Dat gebeurde met een ietwat, weliswaar bewust, chaotische intro, die de club in de wereld van het hoofdpersonage moest zuigen. Met succes.
‘There’s only love’, zong frontman Arthur Boussiron in het openingsnummer en al snel werd daaruit duidelijk dat de band de randjes van zijn vakgebied probeert op te zoeken. Soms wat melancholischer, soms gewoon rechttoe rechtaan surfrock, zoals dat op het daaropvolgende “Felix The Cat” het geval was. Dat de jongens zich daarbij nog steeds weten te amuseren, is in elk geval een fijne meerwaarde. Dat ze zich daarbij ook allemaal van hun beste kant willen laten zien, heeft echter ook een keerzijde van de medaille. Bij “On The Run” verdronken de instrumenten, en misschien wel het meest Boussirons stem, in het geheel, waardoor het allemaal wat minder strak klonk.
De frontman legde daarom zijn basgitaar even aan de kant, om met “Suzy” zijn beste dansmoves boven te halen. Het nummer was een ode aan Boussirons oma, maar bleek tegelijkertijd ook weer een hele nieuwe kant van Jack Vamp & The Castle of Creep te belichten. Zo dropen de soulinvloeden er plots van af, waardoor het een tikkeltje zwoeler werd in WERF. Een zeer sterk nummer dus, dat werd opgevolgd door een vlaag van herkenning in de vorm van “Tidal Wave”. Dat het publiek voorzichtig begon mee te bewegen met de band, was weinig verrassend.
Die herkenbaarheid en soulinvloeden kenden dan een soort symbiose in “Moon Aquarius”, dat op zich wel lekker in het gehoor lag, maar misschien nog een tikkeltje extra kan gebruiken om helemaal te blijven plakken. Dat is iets wat gloednieuwe single “Jack’s Tendency” wel heeft, gezien het refrein meteen door je gehoorkanalen blijft spoken, waar het dan voor de rest van de dag blijft plakken. De band besloot dan nog om in de liveversie een melancholische toets te stoppen, maar even later ook een surfy intermezzo; het zijn die details die van Jack Vamp een fijne liveband maken. Met “Married To Myself” sloot de groep overigens nog af met een leuk nummertje, dat zomaar eens een hitje zou kunnen worden.
Jack Vamp & The Castle of Creep wist WERF dus een dik halfuur onder te dompelen in zijn eigen wereldje. Ondanks de moeilijke omstandigheden kan de band terugkijken op een degelijke set. Dat er hier en daar nog wat schaafwerk is, of af en toe misschien een ietwat duidelijkere richting uitgegaan kan worden, is natuurlijk niet meer dan logisch voor een band die nog niet zolang bezig is. Feit is wel dat het vijftal een paar gigantisch fijne nummertjes heeft, die een groter publiek zeker wel zou kunnen smaken.
