Afgelopen zomer maakte Ghost Woman haar debuut met wat achteraf een van de leukste psychplaatjes van het jaar bleek te zijn. De band van Evan Uschenko heeft een melancholische en krachtige sound in de vingers die elk nummer met een soort levenskrachtig charisma omwikkelt. Het is dé troef van de groep, en eentje die ze maar al te graag breed uitspeelde op haar zelfgetitelde debuutplaat en (meer recent) op singles als “Broke” en “The End of a Gun”. IJzer moet je smeden als het heet is, zo weet ook Uschenko, want hoewel Ghost Woman nog maar een half jaar in de platenbakken ligt te pronken heeft nakomertje Anne, If de perserijen al verlaten. In veel opzichten klinkt het als een logisch vervolg op wat we al te horen kregen, maar vaker dan je zou hopen wekt dat eerder verveling op dan de opwinding waarmee we het vroegere materiaal van de groep graag associëren.
Nochtans steekt Anne, If uitstekend van wal met het al eerder op single uitgebrachte “Broke”. Diep vanuit de onderbuik van het nummer werkt een groovy baslijntje zich Jack Casadygewijs een weg naar de voorgrond, waar de ijle meerstemmige vocals van Uschenko de boel geel, groen, paars en blauw kleuren. Het swingt, het scheurt met momenten, en weet van begin tot eind te fascineren. ‘Goeie opener!’, denk je dan, en dat sentiment zet zich verder in de eerste tellen van “3 Weeks Straight”, waar je frontaal tegen een briesende intro knalt die zo Stoogesachtig klinkt dat het gebrek aan een hijgende Iggy Pop bijna teleurstelt.
Een andere kanjer die het gewicht van de plaat op haar schouders draagt, is de titeltrack. “Anne If” klinkt snedig en vitaal en is niet verlegen om een fuzzbommetje hier en daar. Het achtergrondgerommel van de bas werkt zich geleidelijk op tot een van de belangrijkste protagonisten van het nummer, en blijkt een stijlelement dat je ook herkent in het volledig instrumentale “Street Meet”. Het is een ietwat verwarrende passage die net genoeg groove verpakt in haar dwalerige gitaarflarden om de eindjes met “The End of a Gun” aan elkaar te knopen. De twang van de gitaar, het charisma van de harmonieën, de simpelweg verslavende riff en karakteristieke sixtiesklank: alles wat Ghost Woman goed maakt, komt hier samen.
“Lo Extrano” ervaar je op dezelfde manier als het zien van de opkomende zon na je laatste nacht Rock Werchter. Het draagt een hoog ‘het zit er weer op’-gehalte met zich mee, melancholie bijna, en dat in een erg sobere instrumentale gedaante. Het was een prachtige afsluiter geweest voor een ep van een nummer of zes, maar plots is daar “Arline”. De Byrds-achtige vocals kunnen de weinig bevlogen akoestische filler moeilijk recht houden, en ook het iets snedigere “Down Again” verzuipt in haar eigen gebrek aan inspiratie. Om nog eens deftig aan je trekken te komen, is het wachten op het schorre “Tripped”, waar het vuur dat in de laatste paar nummers gezapig uitgedoofd was weer knetterend tot leven komt.
Het komt wat onverwacht, maar afsluiter “So Long” raakt alle juiste snaren in een sublieme ingetogen gitaaromzwerving, en laat je op de valreep met een gevoel van voldoening achter. Het tweede album van Ghost Woman is niet de kolkende psychgolf die de band op haar debuut bij elkaar schreef, maar had dat misschien wel kunnen zijn als de zwakkere nummers wat meer tijd hadden gekregen om te rijpen. Het potentieel is er, de unieke sound is er, maar voorlopig blijkt Anne, If desondanks haar hoogvliegers gewoon een oké plaatje te zijn.
Op 9 maart speelt Ghost Woman in Cactus Café in Brugge.
Ontdek “The End of a Gun”, ons favoriete nummer van Anne, If, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
