Een van de meest interessante dingen aan een mensenleven, is om te zien hoe je verschillende levensfasen doormaakt. Dat niet alleen op basis van leeftijd, maar ook op basis van wie je bent als persoon. Dat is iets waar de Nederlands-Koerdische Naaz Mohammad over kan meespreken, want de zangeres heeft anno 2023 het roer helemaal omgegooid. Zo’n vijf jaar geleden zette ze haar eerste stappen in het muzieklandschap met singletjes als “Words” en “Up To Something“, waarna ze zich met haar eerste mixtape Bits of Naaz onder de arm voorzichtig ontpopte als opkomend popprinsesje. Die lijn werd doorgetrokken in debuut-ep the beautiful struggle, maar de tijden van leuke popdeuntjes lijken nu voorgoed voorbij.
Na de release van die laatste ep kreeg Naaz het echter wat moeilijk, waardoor ze kennismaakte met een geheel nieuwe kant van zichzelf. Zelf beschrijft ze het alsof ze in februari vorig jaar opnieuw werd geboren, maar dan nu als een vrije vrouw. Het gaf haar meteen ook de inspiratie om aan een debuutalbum te beginnen werken. Never Have I Ever, een spelletje dat ze naar eigen zeggen elke dag speelde sinds die openbaring, waardoor er tegelijkertijd ook op muzikaal vlak een geheel nieuwe artieste geboren werd. De popprinses veranderde in een indie-elfje. En ook dat gaat Naaz goed af.
Wat, met de discografie van de zangeres in het achterhoofd, meteen opvalt aan Never Have I Ever, is dat er niet meteen een nummer echt uitspringt. Dat is voor de duidelijkheid niet verkeerd op te vatten, want we doelen daarmee op het feit dat geen van de songs zou kunnen gelden als ‘dé hitsingle’. En laat dat nu ook net de bedoeling zijn, want met haar debuut wil Naaz een samenhangend verhaal vertellen, waarin ze meteen ook in haar ziel laat kijken. Geen hapklare popmuziek dus, maar goudgele dromerige melancholie. Iets wat al meteen afdruipt van openers “just try again <3” en “never have i ever”. Die laatste bloeit overigens wondermooi open aan de hand van Naaz’ stem, waardoor je al snel mee bent in het verhaal.
Het leuke aan Never Have I Ever is ook dat je hier en daar wel wat knipoogjes hoort naar de begindagen, maar toch voelt alles fris en anders aan. “subliminal message” wordt bijvoorbeeld gekleurd door uptempo drums en hoopvolle en meezingbare refreinen, terwijl “alive” dan weer het midden vindt tussen vroeger en nu. Nummers waarbij de groei bijna letterlijk hoorbaar is dus, maar dat woordje is toch nog het meest van toepassing als Naaz het in het Koerdisch doet. “kche baralla” maakt bijvoorbeeld grote indruk doordat het nummer alles omvat wat de zangeres wil overbrengen. Niet alleen heeft het een Oosters randje, maar even later krijgen we ook wat rockelementen voorgeschoteld; je merkt dus: groei en bloei staan zowel op tekstueel als muzikaal vlak centraal.
Zelfs als er minimaal gebruik wordt gemaakt van instrumentatie, zoals bijvoorbeeld op “hyper independence” of “disappear disappoint”, voelt het nooit ‘minder’ aan in het geheel, omdat ze dan weer zo’n sterke boodschap in zich hebben. Het draagt op zijn beurt allemaal weer bij aan het feit dat Never Have I Ever een groter geheel is, eentje waarin duidelijk wordt dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen, zelfs als je er al bent geraakt. Met Never Have I Ever slaat Naaz dus een totaal andere weg in, maar blijft ze ergens haar verleden ook nog steeds trouw. En ook daarin zit een stukje van het album verstopt, want de contrasten gaan vaak hand in hand. Leren leven met de dingen zoals ze op je pad komen, maar er tegelijkertijd ook door groeien. Een mooie boodschap.
Naaz speelt op 27 januari in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
