Anti-Flag stampt al tegen de schenen van alles dat maar een beetje naar politiek ruikt sinds eind de jaren tachtig. In 1996 resulteerde dit pas in een eerste album, Die for the Government, maar de echte doorbraak kwam er aan begin van het millennium. Toen vervoegde Chris #2 de band en tekenden ze bij een van de grootste punkrocklabels, namelijk Fat Mike zijn Fat Wreck Chords. Het viertal kreeg plots een groter platform om hun anti-establishment boodschap kracht bij te zetten. Zelden gebeurde dit op een rustig manier, de groep deed het eerder op een traditionele punk-wijze; vurige slogans scanderend, snelle baslijntjes, strakke drums en gevatte teksten die een mens aanzetten tot nadenken. Anti-Flag maakte zo snel furore dat ze al snel een van de toonaangevende bands binnen het punkrockwereldje werden, met als hoogtepunt misschien wel een samenwerking met Rage Against The Machine-gitarist en mede-verzetsstrijder Tom Morello.
Wie hen deze zomer aan het werk zag op de Lokerse Feesten, weet dat ze nog geen greintje aan energie hebben ingeboet. Bassist Chris #2 springt nog vlijtig op de barricades terwijl zanger Justin Sane salvo’s aan kreten uitspuwt. Alhoewel er genoeg zaken in de wereld te vinden zijn om kwaad over te zijn en een mening over te vormen, blijft het voor Anti-Flag toch even zoeken. LIES THEY TELL OUR CHILDREN is het dertiende album van de punkers uit Pittsburgh en ook nu worden onderwerpen als kapitalisme en neoliberalisme aan de kaak gesteld. Daar krijgt het Amerikaanse politieke apparaat naar vaste gewoonte gratis en voor niks een veeg uit de pan bovenop. Om het interessant te houden voor zichzelf haalden ze hun adressenboekje erbij en werden collega-muzikanten opgetrommeld om een bijdrage te leveren. Dat lijstje is best indrukwekkend geworden, met bijdragen van Shane Told (Silverstein), Jesse Leach (Killswitch Engage) en Stacy Dee (Bad Cop/Bad Cop).
De samenwerking met Silverstein-zanger Shane Told was eind juli het eerste voorsmaakje dat we te horen kregen. “LAUGH.CRY.SMILE.DIE” is het meest herkenbare nummer tussen de elf nummers op dit album. Het klinkt weinig vernieuwend, maar bevat wel alle ingrediënten die een Anti-Flag song dient te bevatten. Een samenwerking waar wij reikhalzend naar uitkeken was “THE FIGHT OF OUR LIVES”. Rise Against-zanger Tim McIlrath en levende legende Brian Baker mogen hun kunstjes komen tonen. De song bouwt traag op tot aan het refrein dat iets meer pit bevat maar desalniettemin vrij saai klinkt. De obligatoire oh-oh’s klinken vrij hol en inspiratieloos. Wanneer McIlrath zijn strofe mag komen zingen horen we eigenlijk een Rise Against nummer met een typische break die we van McIlrath zijn band gewoon zijn. Een samenzang met Justin Sane had veel krachtiger geklonken en meer bijgedragen. De solo die Brian Baker er op het einde opgooit klinkt zeer lekker, maar jammer genoeg overbodig.
Een andere grootheid uit de punkwereld, zanger Campino van Die Toten Hosen, mag zijn opwachting maken op “VICTORY OR DEATH (WE GAVE ‘EM HELL)”. Ook hier slaan ze de bal serieus mis. De piano-intro gaat over in een bombastisch anthem dat een hoog kerstgehalte bezit. We verlangen naar een versnelling, maar die komt er helaas nooit. Wanneer Campino zijn stukje mag komen zingen wanen we ons in een Dropkick Murphys lied. De samenwerkingen leveren dus amper een bijdrage, terwijl ze in theorie een mooi lijstje hadden samengesteld. Eén samenwerking verrast wel; Ashrita Kumar van Pinkshift verzorgt “IMPERIALISM” van een frisse toets. Het nummer heeft een leuke dansvibe en die typische verbetenheid waar Anti-Flag voor gekend staat steekt de kop even op. Jammer genoeg is er ook geen sprake van een duet. Kumar zingt enkel haar eigen strofe. Het zou leuk geweest zijn om de samenzang met Sane te horen. De enige keer waar we een gastartiest samen horen zingen met Sane, is tijdens “NVREVER”. Die eer valt te beurt aan Bad Cop/Bad Cop zangeres Stacy Dee.
Anti-Flag haalt op LIES THEY TELL OUR CHILDREN zelden zijn niveau. Het merendeel van het album klinkt traag, alsof de revolutie teveel krachten gekost heeft om er nog een snedig album uit te persen. Wanneer we dan toch een glimp opvangen van de band in zijn beste vorm op “WORK & STRUGGLE”, slagen ze er met moeite in om het een dikke twee minuten vol te houden. Zelden krijgen we het gevoel dat we mee op de barricades willen springen met Chris #2 en onze middenvinger opsteken naar vadertje staat. De kwaadheid die altijd een van de belangrijkste aspecten was in de muziek van Anti-Flag, bespeuren we nergens. Wat overblijft zonder die kwaadheid, zijn enkel vage herinneringen aan een band die ooit Pukkelpop en Groezrock moeiteloos in lichterlaaie zette.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
