© Martin Corlazzoli
Amenra eindigde ons concertjaar van 2022 met een klassieke show in De Kreun. 2023 mag daarentegen rustig op gang komen. In samenwerking met het Gents Museum voor Schone Kunsten grijpt de postmetalband tweemaal op één avond terug naar zijn akoestisch repertoire. Naast de gebruikelijke tracks is er ook ruimte voor eigenzinnige covers. De covers van Tool (“Parabol“) en Zjef Vanuytsel (“Het Dorp“) staan bijvoorbeeld vereeuwigd op Alive uit 2016. In het verleden speelden ze in gebedshuizen, schouwburgen of ontdekkingsfestivals. Op de eerste Late Donderdag van het jaar kregen de vijf leden carte blanche in de Lambeaux-zaal. Vernoemd naar Belgisch beeldhouwer Jef Lambeaux gaf Amenra muzikaal gestalte aan het levensgrote werk De menselijke driften.
© Martin Corlazzoli
Dat akoestische Amenra-shows een extra sacrale neurostimulator zijn dan de elektrische, werd duidelijk bij aanvang. In de wandelgangen van het museum konden we overal een speld horen vallen. De overgeblevenen van de eerste show hielden het ook zeer kalm. Eens gearriveerd in de Lambeaux-zaal, kende niemand rang noch stand. De zwarte kussens lagen reeds verspreid over de hele oppervlakte om de aanwezigen onmiddellijk op dezelfde golflengte te krijgen. Versterkt door een violiste liep Amenra zachtjes warm. Zjef Vanuytsels “Zotte Morgen” bepaalde de sfeer van wat een poëtische stomp in de maag zou worden. Ondanks dat de groep teert en groeit op extremen, week ze akoestisch zelden af van bewandelde wegen. “Aorte. Nous Sommes Du Même Sang” en “.Razoreater.” deden wederom onze haarvaten recht springen.
Enig verschil was dat Colin alle kracht op zijn stem zette en zo telkens de stilte kon doen terugroepen. Het geluid van het stemmen van de gitaren haalde de vaart er niet uit. Bij de eerste nummers was het publiek nog zoekende welke houding ze moest aannemen. Zeker bij het handgeklap hing er een collectieve aarzeling in de lucht. Na een tijdje verdween dat euvel en waren de band en het publiek één catharsis. De duisternis bleef regeren, maar af en toe vielen er toch enkele lichtpuntjes te bespeuren. Lambeaux’ De menselijke driften veranderde nu en dan in een stromend beekje, tunnel of graftombe. Deze vernuftige lichthandelingen zorgden voor een prikkelende gelaagdheid die ons niet deed wegzakken. Verder was het erg aangenaam om eindelijk live de tussenstukken van “De Evenmens” eens duidelijk te horen.
© Martin Corlazzoli
De uitvoering van This Mortal Coils cover van “Song To The Siren” voelde aan als een eindeloze trip naar verre eilanden. Doordat de smartphones braaf in ieders broekzak bleven steken, verloren we de klok uit het oog. De nummers vloeiden eruit en het aardse leven voelde ineens comfortabel aan. Wanneer we de leden afzonderlijk bekeken, viel het ons op dat ze amper oogcontact met elkaar maakten. Dit was het zoveelste bewijs hoeveel muzikaal talent Amenra doorheen de jaren herbergt. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, schotelden ze ons “A Solitary Reign” voor, twee weken geleden nog de onbetwistbare nummer van de Staalhard Top 100. Ook zonder gitaren die door merg en been gaan, bevat dit anthem de nodige ingrediënten om een traan van blijdschap op ons gezicht te doen toveren. Het melodieuze vioolspel hielp daar een handje bij.
“The Longest Night” stopte ons brandende hart niet. De samenzang tussen Colin en zijn tegenspeelster hielden namelijk de regen en koude ver weg uit het museum. Zelfs in zijn meest kwetsbare vorm bleef Amenra in staat om met volle gas te doen waar ze goed in is: algemene muziekliefhebbers, outsiders en troostzoekers broeder- en zusterlijk te verenigen. Of dat nu in een volgepakte festivaltent of een museumzaal is, Amenra blijft imponeren. Net zoals de elektrische shows zit er bijlange geen sleet op de akoestische formule. De combinatie van fanfavorites, Nederlandstalige nummers en covers wist opnieuw een dik anderhalf uur te boeien.
De komende voorjaarsperiode gaat Amenra terug elektrisch de baan op. Amenra en Igorrr zijn co-headliner van de ‘Distortion Tour’. De andere zwaargewichten van deze package zijn Der Weg Einer Freiheit en Hangman’s Chair. De tour houdt halt in de 013 (09/03) en Vorst Nationaal (10/03). Amenra doet ook terug de festivals aan. Zaterdag 13 mei headlinet het Durbuy Rock Festival. De meest atypische setting wordt wellicht Rock Werchter, al staat ze daar op zondag 2 juli geprogrammeerd tussen Puscifer en Queens of the Stone Age. Arctic Monkeys sluit het vierdaagse festival af.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
