Silverstein @ Trix Zaal: Hardcorelessen in vier delen

Wie het melodieuze hardere werk weet te waarderen, moest gisteren in Trix zijn. Met Silverstein en Comeback Kid stonden er twee kleppers uit de (post)hardcorescene op de affiche. Silverstein kwam er zijn nieuwste album Misery Made Me voorstellen, terwijl Comeback Kid hun nieuwste worp al voor een tweede keer dit jaar in België presenteerde. Degenen die hen al aan het werk zagen deze zomer op Brakrock wisten dat hij in goede handen zou zijn. Voor Silverstein was het de eerste doortocht in België sinds 2018. De fans hebben dus vier jaar moeten wachten op de terugkeer van het vijftal uit Burlington, Ontario.

Koyo uit Long Island mocht de avond op gang trappen. De naam Long Island doet bij de punk- en hardcoreliefhebbers direct een belletje rinkelen. Het moet zowat de bakermat van de melodische punk- en hardcore zijn. Bands als The Movielife, From Autumn To Ashes, Glassjaw en Taking Back Sunday hebben er hun roots en vooral aan het begin van de nillies bereikte het crossover-genre zijn hoogtepunt. Wat Koyo ten berde bracht kan dan ook het best omschreven worden als een eerbetoon aan Long Island.

Om 19 uur beginnen op een avond in de week is vrij ondankbaar in Antwerpen, dat weet Koyo nu ook. Met enkel de eerste rijen bevolkt, begon het vijftal aan hun set. Aan de energie van zanger Joey Chairamonte zal het alvast niet gelegen hebben. Hij maande iedereen constant aan om dichter te komen, te springen en de handjes in de lucht te steken. Toch zocht de band heel de set door naar het goede geluid. Tel daar bovenop nog eens dat sommige nummers slordig gebracht werden en de balans kon eerder als negatief bestempeld worden.

Vervolgens was het de beurt aan Senses Fail. De band die vooral furore maakte aan het begin van zijn carrière, mocht een halfuurtje het beste van zichzelf geven. Dat ze dit deden door vooral te selecteren uit hun eerste twee albums Let It Enfold You en Still Searching, wat dan ook een zeer slimme zet was. Al bleken ze aan het begin van hun set in hetzelfde bedje ziek als Koyo. De juiste balans in het geluid werd niet direct gevonden waardoor “Rum Is For Drinking, Not for Burning” in het water viel.

De file was ondertussen opgelost want de zaal was zo goed als volgelopen. Bizar genoeg was er geen bassist te bespeuren op het podium, waardoor Senses Fail een beetje body miste. Het voordeel was dat alle kenmerkende gitaarlijntjes duidelijk hun weg vonden naar de luisterende oren. Ondertussen onderscheidde zanger Buddy Nielsen zich als een entertainende frontman. Tussen de liedjes door wist hij met de nodige humor en radslag iedereen op zijn hand te krijgen. Daardoor groeide het enthousiasme en begon de band ook beter te presteren; een win-win. Met “Buried A Lie” en “Can’t be Saved” zorgden ze voor de eerste meezingmomenten van de avond en sloten ze hun set af met een hoogtepunt.

Na twee voorgerechtjes was het hoog tijd voor deel één van de hoofdschotel. Comeback Kid gaf een stevige draai aan de volumeknop; de toon was direct gezet. Met “Heavy Steps” opende het vijftal uit Winnipeg, Canada heel stevig hun set. Het duurde nog geen seconde of de moshpit stond al in vuur en vlam. De kelen zongen de meezingbare stukken luidkeels mee en zanger Andrew Neufeld bood assistentie op de frontstage. Het zou de rode draad doorheen de volgende drie kwartier worden.

Van enige originaliteit kunnen we Comeback Kid moeilijk beschuldigen, maar wat ze doen, doen ze met alle klasse van de wereld. Zo liet Neufield de moshpit in rondjes lopen terwijl bassist Chase Brenneman “Talk Is Cheap” inzette met een simpele, maar gerichte basintro. Voorzien van de nodige breaks en stiltes om enkel de fans te laten zingen, toonde Comeback Kid dat we ze niks meer hoeven te leren. Het is een eenvoudig, maar beproefd recept dat ze tot in de perfectie geoefend hebben.

Zelden viel het tempo ook maar een moment stil en ze brachten een set gevuld met slechts enkele nieuwe nummers uit hun laatste album Heavy Steps. De rest werd slim opgevuld met enkel favorieten zodat de fans op hun wenken bediend werden. Traditioneel werd er afgesloten met “Wake the Dead”. Ook nu bleek heel de show opgebouwd te zijn naar het hoogtepunt waar alle aspecten samenkomen in één moment; nog één keer dook Neufeld op de barricades, kon iedereen de ziel uit zijn longen brullen en werd de moshpit omgetoverd tot een kolkende massa. Comeback Kid deed exact waar ze voor gekomen waren, niks meer, maar ook zeker helemaal niks minder.

Al meer dan twintig jaar draait Silverstein mee in het hardcorewereldje. Aan het begin van hun carrière waren ze een van de vele screamobands die hip en trending waren. Dat ze twee decennia later voor een volgelopen Trix spelen, is hier nog steeds een gevolg van want zo konden ze een fanbase opbouwen. De groep bleef zichzelf wel steeds pushen en zocht de grenzen op. Al vanaf “Infinite”, gevolgd door “It’s Over” hoorden we dat ze veel elektronische invloeden toevoegden. Niet geheel toevallig komen beiden songs van hun nieuwste album.

De reacties waren aanvankelijk een beetje aan de lauwe kant, maar toen Shane Told vroeg of het ok is dat ze wat oude songs spelen, begon het feestje pas echt. “Smile In Your Sleep” werd in een bijna perfecte versie gebracht. Alle details waren hoorbaar en de screams van Told klonken bijna te perfect. Zo kregen we met de regelmaat van de klok oud werk te horen dat mooi gegroeid is naar een hedendaagse versie. Ze maakten bijgevolg de brug heel mooi tussen het oude werk en het nieuw materiaal. Die brug werd goed weergegeven in “Bad Habits” uit 2020, waar Told van dacht dat het in de vergeethoek zou belanden. Niks bleek minder waar en het werd luidkeels meegezongen door de fans die uitgebreid bedankt werden voor hun jarenlange support, ook in de moeilijke jaren.

De set werd gevuld met muziek uit hun volledige oeuvre zodat er voor iedereen wel iets terug te vinden was dat ze goed vonden. Al ging het er in de moshpit net iets steviger aan toe tijdens de oude nummers. “Your Sword Versus My Dagger” klonk zelden steviger. De vuisten gingen in de lucht en de band schakelde ook een versnelling hoger. De finale was ingezet en de riffs van gitarist Paul Marc Rousseau vlogen ons om de oren. Al klonk “The Altar” volgens ons net iets teveel bijgestaan door technisch ondersteunende snufjes. De effecten op de zang en drums waren heel de show in balans, maar op het einde sloegen ze de bal toch even mis. Gelukkig maakten ze dit nog goed met een met hits gevulde ereronde. Oldie “My Heroine” zorgde voor de kers op de taart en toonde de band op zijn best. Silverstein bleek een waardige afsluiter van een goed, hardcore avondje te zijn.

Op het eerst zicht leken we wel toegekomen te zijn op een beurs voor houthakkers, maar het stof werd al snel uit de oren geblazen op deze hardcoreshow. Koyo had de muziekgoden jammer genoeg niet aan hun kant. Senses Fail nam ons met veel weemoed even mee naar de Drive-Thru Records hoogdagen, terwijl Comeback Kid hardcore bracht zoals we ze lekker vinden; snel, snedig met een dosis energie en melodie. Silverstein had de moeilijke taak om af te sluiten na al dat geweld van hun landgenoten, maar kweet hen met verve van deze taak. Zo konden we tevreden naar huis na een avondje gitaargeweld dat gebracht werd door bands die ons even mee terug in de tijd namen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!