© CPU – Bert Savels (archief)
In Frankrijk is Juliette Armanet al lang geen nobele onbekende meer. Haar tweede plaat Brûler Le Feu verzamelde al miljoenen streams op Spotify en kreeg onlangs zelfs een deluxeversie. Ook in ons land begint het vuur voor de uit Rijsel afkomstige zangeres zachtjes aan te wakkeren. Hoewel, zachtjes dient met een korrel zout genomen te worden, want een hopeloos uitverkochte AB is niet iets wat iedereen zomaar even uit zijn mouw schudt. De passage van Juliette Armanet in Brussel is tevens de laatste af te vinken datum van de tour en dus is al meteen een ding duidelijk: het dak moet eraf.
De avond gaat al vroeg van start in de Ancienne Belgique wanneer David Numwami om kwart voor acht het podium van de mythische poptempel in Brussel betreedt. Numwami presenteerde vorig jaar zijn debuut-ep Numwami World aan de wereld nadat zijn naam al vlotjes de ronde ging. Dat lag natuurlijk aan het feit dat de jongeman mee op tour was met Charlotte Gainsbourg. Vanavond mag het allemaal weer wat kleiner en neemt hij genoegen met een bescheiden plekje voor het rode gordijn. De energie van David Numwami werkt zoals altijd aanstekelijk en zorgt zelfs voor de eerste danspasjes van de avond. Helaas kunnen we niet optimaal genieten, want niet alleen worden de instrumenten te veel versterkt waardoor de vocalen vaak verloren gaan in de mix, ook wordt er onder de aanwezigen nog enthousiast bijgepraat over het voorbije weekend. Naarmate de set vordert, krijgt de jonge Brusselaar het publiek wat meer in de hand en ontvangen zijn feelgoodsongs de aandacht die ze verdienen. Het enthousiasme van de muzikanten straalt af op het publiek en met een koud biertje in de hand lijkt het startschot gegeven voor een feestelijke avond.
Op een telefoon die voor ons in de lucht steekt, zien we het uur naar kwart voor negen springen en luttele seconden later dooft het licht van de Ancienne Belgique. Een instrumentale intro kondigt de komst van Juliette Armanet aan, die even later vanuit de rook lijkt op te duiken en met witte rozen strooit. Een noot heeft de Française nog niet gezongen wanneer het publiek al uitzinnig staat te roepen en applaudisseren. De gouden medaille lijkt al in zicht nog voor de wedstrijd gelopen is. “Boum Boum Baby” trapt de avond dan écht op gang en het voelt alsof miljoenen fonkelende deeltjes doorheen de Brusselse concertzaal zweven. Een aarzelend begin ruimt al snel baan voor de ster die Juliette Armanet in hart en nieren is. Wie nog niet helemaal overtuigd is, wat absoluut mogelijk is nog voor het eind van het eerste nummer, wordt al gauw geconfronteerd met een gigantische karaoke waarbij de gewillige aanwezigen, en dat zijn er heel erg veel, uit volle borst meezingen.
Achter de piano vindt Armanet een soort safe space waar ze even op adem kan komen, om vervolgens de ene na de andere intieme, breekbare song op ons af te vuren. “L’Épine” begint heel kleinschalig met slechts een bescheiden spot gericht op de zangeres, maar bloeit steeds verder open tot een indrukwekkende saxofoonsolo ons hart doet smelten. Een eerste stroomversnelling in de show wordt bereikt door de opeenvolging van het prachtige “Qu’importe” dat live een nog meer uitgespannen arrangement krijgt en “Flamme” dat ons meeneemt naar de club. “L’indien” sluit dat rijtje af in een soort extraverlengde party remix waarbij percussie de hoofdrol speelt en de discosfeer die vooral op Brûler Le Feu in de verf gezet wordt opnieuw introduceert.
Dat Juliette Armanet er zaak van maakt om haar publiek op elk moment bij het optreden te betrekken, wordt lied na lied duidelijker. Tijdens “J’te l’donne” grijpt de Française de kans om het publiek in te duiken en enkele fans uit te nodigen om te slowen terwijl ze rustig verder zingt. Telefoons schieten de lucht in als paddestoelen uit de grond om het unieke moment vast te leggen. Wat we op dat moment nog niet weten, is dat Armanet later in de show nogmaals het podium zal verlaten om het publiek tegemoet te komen tijdens “Tu me Play”.
Het volgende dat van de bingokaart geschrapt kan worden, is het rustmoment zowat halverwege de show. “Imaginer l’Amour” en “Vertigo” vormen de uitgelezen songs om de AB om te toveren tot een kleine, intieme woonkamer waar Armanet voorzichtig diep in haar ziel laat kijken. Het zijn ook deze nummers die aantonen dat Juliette Armanet een zangeres van formaat is en een behoorlijk indrukwekkende stem bezit. Even dreigt het geroezemoes in de zaal de ingetogen liedjes te overstemmen, maar net op tijd ruilt de zangeres de piano weer in voor een plekje temidden van het podium. De AB wordt even omgetoverd tot een oceaan van zwaaiende armen tijdens “L’amour en Solitaire”, maar voor we het goed en wel beseffen, zingt een zee van mensen het refrein luidkeels en vol overtuiging mee.
Even lijken we gekatapulteerd naar de avond dat Fred Again.. de Brusselse zaal onveilig maakte, maar het is toch wel echt Juliette Armanet, gehuld in een zilveren cape vol pailletten, die een clubsfeer weet neer te zetten met “Le Dernier Jour du Disco”, dat eveneens de eindsprint inzet. Live worden de nummers voorzien van instrumentale overgangen die de lijm tussen de verschillende composities vormen en het geheel naar een nog hoger niveau tillen. Er wordt meermaals gespeeld met het opbouwen van spanning vooraleer een volgend refrein ingezet wordt, waardoor de aanwezigen permanent op het randje van hun stoel verblijven. Wie op basis van de plaat een vrij rustige, ingetogen, doch stijlvolle show had verwacht, maakt iets ongezien mee.
Geen van de muzikanten die de Franse meebracht naar onze hoofdstad blijft in de schaduw staan en wanneer tussen de songs opgeroepen wordt om ook hen een applaus te geven, is de respons al even enthousiast als bij elke andere vraag die Armanet stelt. De sensuele baslijn op “Brûler Le Feu” vertelt ons dat de avond ten einde gekomen is en we kunnen het bijna niet geloven wanneer ook onze telefoon vertelt dat er heel wat tijd verstreken is. Niemand lijkt echter zin te hebben om de zaal te verlaten en dat wordt beloond, want even later keert Juliette Armanet nog een laatste keer terug, ditmaal gehuld in rode pailletten. “Le Rouge aux Joues” en “Sauver Ma Vie” vormen een mooie samenvatting van de avond en sturen ons voldaan terug naar huis.
Juliette Armanet wist in de Ancienne Belgique nummers uit haar eerste plaat Petite Amie en opvolger Brûler Le Feu moeiteloos met elkaar te verzoenen tijdens een uiterst boeiende show. De charismatische zangeres hield de stijf uitverkochte AB ruim anderhalf uur in de hand en bespeelde de zaal zoals een dirigent zijn orkest stuurt. Het jaar 2022 zit erop voor de artieste en we denken graag dat haar passage in onze hoofdstad de kers op de taart was van een bijzonder mooi muzikaal jaar. Wie geen kaartje kon bemachtigen, krijgt in het voorjaar een herkansing tijdens Jazz à Liège.
Setlist:
Intro
Boum Boum Baby
L’Épine
Qu’importe
Flamme
L’Indien
J’te l’donne
Imaginer l’Amour
Vertigo
L’amour en Solitaire
Le Dernier Jour du Disco
À la Folie
Brûler Le Feu
Tu me Play
Je ne pense qu’à ça
Sauver ma vie
Le rose aux Joues (samen met David Numwami)
Boum Boum Baby
