© Shervin Lainez
Het was gisteren een mooie dag voor iedereen die de Franse republiek een warm hart toedraagt, want terwijl Les Bleus Australië aan de kant schoven op het wk voetbal in Qatar, begonnen de mannen van Phoenix aan hun Belgisch tweeluik. De band rond Parijzenaar Thomas Mars gaat ondertussen al zo’n dikke twintig jaar mee, maar kent zijn grootste populariteit toch veelal in Franssprekende gebieden. Toch groeit het viertal stilletjes aan richting de allergrootste podia, getuige bijvoorbeeld hun status als headliner op Primavera Sound Barcelona afgelopen zomer. Phoenix werkte op dat moment weliswaar nog volop aan een nieuwe plaat, die nu ondertussen al enkele weken in de winkelrekken ligt. Alpha Zulu stond dus centraal in de Ancienne Belgique, al hebben de Fransen natuurlijk hits zat.
Terwijl de hoofdact naar alle waarschijnlijkheid nog vol spanning zat te kijken naar hoe zijn nationale ploeg het ervan af bracht, mochten de heren van Sons of Raphael de zaal al beginnen opwarmen. ‘Een fris rock-‘n-rollduo uit Londen’, vertelde het internet ons; een belofte die de twee initieel waar leken te maken. Rug aan rug vuurden ze een reeks stevige riffs op ons af, maar toen de frontman effectief zijn mond opentrok, viel het geheel als een kaartenhuisje in elkaar. Waar we eerst nog dachten dat het aan een slechte geluidsmix kon liggen, moesten we een tiental minuten later toch vaststellen dat Raphaels zonen nooit naar de zangles zijn gegaan. Doe daar nog eens bij dat veel van de nummers gewoon kwalitatief niet goed waren, maar dat er ook vaak onnodig een riff werd bijgepompt, en we kunnen het de mensen die de match begonnen te volgen op hun smartphone niet eens echt verwijten. Bij vlagen was Sons of Raphael groovy, maar de band stond toch veelal op een eilandje zijn ding te doen.
Gelukkig was dat een halfuurtje later totaal niet het geval. Met een klassiek stuk als soundtrack steeg het zwarte gordijn richting plafond – overigens best gek, gezien we bij de materiaalwissel wel gewoon de podiumopstelling al zagen – en van tussen de ionische zuilen vuurde Phoenix meteen hit “Lisztomania” op de zaal af. Afgezien van het feit dat de Fransen op muzikaal vlak dus meteen plankgas gaven, viel ons vooral op hoe indrukwekkend het plaatje er visueel uitzag. Vier grote led-schermen die elk in elkaar pasten zorgden voor een soort diepte op het podium, waarbij elk bandlid dan ook nog eens zijn eigen verhoogje kreeg: knap! We hadden dus al snel ogen te kort, maar na het waanzinnige applaus bleek er geen tijd om op adem te komen. Phoenix bleef het gaspedaal met beide voeten indrukken, want met “Entertainment” en “Lasso” als opvolgers werd de Ancienne Belgique omgetoverd tot een van de betere indierockfeestjes. De Parijzenaars zetten zich met andere woorden binnen het kwartier weer hélemaal op de kaart.
De meerwaarde van de podiumopstelling bleek al snel dat ze heel wat nummers naar een hoger niveau tilden. Met “Too Young” zakte het tempo bijvoorbeeld een beetje, maar de set zakte bijgevolg niet in. Dat het lied naadloos overvloeide in “Girlfriend” zorgde er daarnaast voor dat de vonkjes bleven overslaan. Ook dat was overigens best opvallend te noemen, want ondanks dat Mars er een beetje uitziet als een houterige slungel, had hij haast niets nodig om de zaal uit zijn hand te laten eten. Met “J-Boy” toverde hij, mede door de felgekleurde visuals, bijvoorbeeld al snel een glimlach op ons gezicht, maar ook het daaropvolgende “Alpha Zulu” zorgde voor een vreugdebommetje. Ondanks dat die laatste niet meteen gezien wordt als een sterke song, rolde het toch de rode loper uit voor het energieke “Ti Amo”.
Dat bleek meteen ook het laatste echte hoogtepunt voor een tijdje, want vanaf “After Midnight” ging Phoenix in cruise control. Het is niet zo dat het vanaf dan slecht werd, want zowel muzikaal als visueel bleef de show in z’n geheel tiptop in orde, maar we kregen toch het idee dat de band ietsje te veel uit hetzelfde vaatje begon te tappen. Met hier en daar een opflakkering, zoals het einde van “Armistice” of de epische explosie in “Rome” bleef de AB wel bij de les, al kabbelde de set in het middenstuk iets te veel ‘gewoon’ voort. “Lovelife” bleek bijvoorbeeld totaal overbodig en ook “Artefact” ging nogal onopgemerkt voorbij. Jammer, want na de verschroeiende start bleven we zo toch een beetje op onze honger zitten. Met “Tonight” kregen we wel nog alle kleuren van de regenboog te zien, terwijl “Winter Solstice” ons dan weer sterretjes en vuurwerk toonde, maar het was toch veelal uitkijken naar de eindspurt.
Die kende zijn, weliswaar voorzichtige, startschot in de vorm van “Identical”, maar het was toch pas bij afsluitend duo “If I Ever Feel Better” / “Funky Squaredance” dat de zaal nog eens helemaal mee was met het verhaal. Mars hoefde de tekst zelfs niet te zingen, aangezien iedereen ze uit volle borst meekeelde. Toen hij even later de trapjes opliep om te knielen voor een gemaskerd individu, dat deel van de show bleek, voelde het wel eventjes vreemd aan, maar gelukkig kregen we dan een outro die meer rock-‘n-roll ademde dan de volledige set van het voorprogramma ons had voorgeschoteld. Dat het publiek het wel kon smaken, bleek uit de minutenlange ovatie die uiteindelijk uitmondde in een bisronde.
Die begon een tikkeltje apart (en in het Italiaans) met Mars die zich liet begeleiden door een vleugelpiano. “Telefono” en “Fior di latte” bleken gelukkig slechts een opwarmertje, want voor het daaropvolgende “Trying to Be Cool” ging Phoenix terug op het gaspedaal staan. Met zijn verrekijker keek de frontman iedereen in de ogen, om dan uiteindelijk weer dat gemaskerde geval te spotten in het publiek. De sfeer zat dus top, iedereen voelde zich betrokken en toen weerklonken de begintonen van hit “1901” door de speakers. Het hek kon met andere woorden nog een laatste keer van de dam, want de Ancienne Belgique ontplofte vanzelfsprekend eenmaal het refrein aanbrak. Dat Mars besloot om zijn band “Identical” dan nog eens instrumentaal te spelen, terwijl hij het publiek indook om iedereen persoonlijk te bedanken, zorgde voor een glimlach.
Na een klim op, alsook een sprong van het balkon verdween de Fransman samen met zijn band terug de coulissen in, maar dan wel met een meer dan voldaan gevoel. Phoenix bewees in de Ancienne Belgique namelijk dat het een bijzonder sterke band is, die veel meer hits heeft dan we zouden denken. Met regelmaat zagen we mensen ‘Ah, is dat ook van hen!?’ zeggen, wat bewijst wat voor een herkenbaar geluid de Parijzenaars al jarenlang met zich meedragen. Dat bleek weliswaar meteen ook de keerzijde van de medaille, want voor een show van een kleine twee uur kregen we ietsje te veel van hetzelfde op ons bord, wat er bijgevolg voor zorgde dat de set af en toe eens durfde inzakken. Hoe dan ook werd dat over het algemeen in evenwicht gehouden door het visuele spektakel, en zo was Phoenix in de Ancienne Belgique het equivalent van een muzikale glimlach.
Vanavond doet Phoenix zijn kunstje nog eens over in een wederom tot de nok gevulde Ancienne Belgique.
Setlist:
Lisztomania
Entertainment
Lasso
Too Young / Girlfriend
J-Boy
Alpha Zulu
Ti Amo
After Midnight
Armistice
Love Like a Sunset Part I
Love Like a Sunset Part II
Lovelife
Artefact
Tonight
Rome
Winter Solstice
Long Distance Call
Identical
If I Ever Feel Better / Funky Squaredance
Telefono / Fior di latte
Trying to Be Cool / Drakkar Noir
1901
Identical (Reprise)
