Het jaar is 2009. Lady Gaga domineert de Ultratop en de Mexicaanse griep lijkt nog het ergste wat ons qua pandemieën kan overkomen. Een hele alternatieve generatie kinderen van de jaren ‘90 downloadt, al dan niet legaal, een roos cd’tje met veelkleurige bommen op en sluit het onmiddellijk in haar hart. Het bekroonde Wolfgang Amadeus Phoenix is twaalf jaar na datum een van die albums die niet enkel meegegroeid is met een generatie, maar ook een referentiepunt is voor indierock en -pop na de eeuwwisseling. Zoals het de groten betaamt, probeerde Phoenix na die triomftocht niet aan de lopende band haar grootste succesnummer te herhalen. Met Bankrupt! en Ti Amo volgde een complex vervolgwerk en een conceptalbum vol Italiaanse disco. En daarna de stilte.
Vijf jaar zijn we intussen verder en de vraag kan gesteld worden of de snel voortdenderende trein die het muzieklandschap is nog iets anders dan nostalgie voelt voor Phoenix. Hun afsluitende set op Primavera Sound deed alvast het beste vermoeden. Alsof hij in tussentijd een volksmenner pur sang geworden was, greep Thomas Mars te midden van een uitzinnige menigte zijn indiekroon terug. Dat zoiets gemakkelijker lukt met een setlist die quasi het volledige succesalbum uit 2009 bevat, spreekt voor zich. Toch bleef het opletten. Nostalgie is een gevaarlijk beestje: het stuurt sommige volwassenen in volle wilsbeschikking naar Studio 100-feestjes, maar het maakt nog niet de rekening van een nieuw album in 2022.
Fans van het eerste uur zullen dan ook geschrokken zijn van eerste single “Alpha Zulu”. Enige kitsch is Phoenix nooit vreemd geweest, maar de roze toverbol die “Alpha Zulu” is, ligt ver weg van het gitaarwerk uit de eerste platen. Songteksten als ‘Woo ha, singing hallelujah’ vallen ook moeilijk te rijmen met het cryptische werk op Bankrupt!. Het nummer is dan wel zomers en catchy, maar dat zijn de meeste nummers die het Eurosongfestival winnen ook.
Het is niet de enige aanslag die Phoenix vanuit de privéruimtes van het Louvre op de dansvloer afvuurt. “The Only One” kent een donker, elektronisch refrein en op “All Eyes on Me” doen de vele olala’s ongetwijfeld sidderingen over de rug van oudere fans lopen. Thomas Mars noemde het album zelf al een eclectische Frankenstein waarbij verschillende genres wild door elkaar heen lopen. De verwijzing werd daarbij gemaakt naar debuutalbum United, waar zelfs country- en heavymetal-invloeden in slopen. Anno 2022 bevindt Frankenstein zich halftijds op de dansvloer en halftijds tussen het eerdere werk van de groep.
Qua publieksbediening kan “Tonight” dan wel tellen voor de generatie van 2009. Het nummer voelt aan als vintage Phoenix met een versnellingspook die de turbostand niet verlaat. Alsof dat nog niet volstond, werd Vampire Weekend-frontman Ezra Koenig uitgenodigd om wat gastvocalen op zich te nemen. “Tonight” heeft zo alles om nog vele jaren een brede publiekslieveling te zijn. Langs de grens met de meer vertrouwde, vrolijke indiepop vinden we ook “Season 2” terug. Het moet lang geleden zijn dat we in bloemenvelden rondgehuppeld hebben, maar wanneer die mogelijkheid zich voordoet, zullen we er de perfecte soundtrack voor hebben.
Tussen al dat vertrouwde en dansbare werk vinden we ook enkele verrassingen terug. “Winter Solstice” laat een Phoenix horen die er voor één keer voor kiest om niet constant in euforie uit te barsten. De lijzige synths ondersteunen een nummer dat volledig inzet op de herkenbare stem van Thomas Mars. Even opmerkelijk, maar op voorhand getipt, is de toevoeging van “Identical” als afsluiter. Het nummer, tevens een eerbetoon aan overleden producer Philippe Zdar, was in 2020 al geschreven voor de film On the Rocks van Sofia Coppola. Ook in 2022 blijft het een van de sterkere nummers op Alpha Zulu.
Het is moeilijk om één conclusie te trekken over dit nieuwe album. De Franse band is er effectief in geslaagd om een eclectische Frankenstein op de wereld los te laten. Fans van het oudere werk zullen hier en daar dan ook even schrikken, maar het zou van slecht zoekwerk getuigen om niets uit deze plaat te kunnen halen. Alpha Zulu is het dichtste dat Phoenix ooit bij een dansplaat zal komen. Het is dansen voor geeks. Het is kauwgommen in het Louvre. Het is blasfemie voor fans van hun oudere indierock. Het zijn drie sterren. Niet de drie sterren van de grijze middelmaat, maar de drie sterren van een zak veelkleurige snoepjes die je onmogelijk allemaal op krijgt zonder suikerkoorts.
Phoenix speelt op 22 en 23 november in de Ancienne Belgique. Voor die eerste datum zijn nog enkele tickets verkrijgbaar.
Website / Facebook / Instagram
1 Comment