© CPU – Nathan Dobbelaere
Al sinds het begin van dit millennium timmert Frank Carter hard aan zijn muzikale pad. Wie ooit Gallows, Carters eerste band, aan het werk zag, weet dat hij nog niet zoveel veranderd is en nog geen milliwatt aan energie heeft ingeboet. Hij raast nog steeds als een wervelwind over het podium en door het publiek als een jong en dartel veulen. Na een intensieve tour deze zomer langs de festivals in Europa, die ook halt hield op Pukkelpop, staat hij al weer vol ongeduld te popelen om zijn kunstjes te tonen in de clubs. Als een Duracell-konijn dat blijft gaan vindt hij ook nog de tijd om ons te verwennen met nieuwe muziek. Zo kregen we een maand geleden “The Drugs”, een samenwerking met Jamie T, voorgeschoteld en was er twee weken geleden al weer een nieuwe single met “Parasite”. Hoe leuk deze singles ook klinken, Frank Carter en zijn ratelslangen blijven een attractie die je in hun natuurlijk habitat moet aanschouwen.
Wie alvast ook energie te veel had, was Mimi Barks. Met enkel een drummer en een doos vol samples als assistentie schreeuwde ze de longen uit haar lijf. Balancerend tussen metal, rap en beats deed ze met wat verbeelding denken aan Fever 333, al zal ze nog veel boterhammen moeten eten om tot hetzelfde niveau te geraken. Ze vloog van links naar rechts over het podium en maande iedereen aan mee te doen. De reacties waren echter aan de lauwe kant, wat resulteerde in een zichtbaar geïrriteerde Mimi. Ze gebood met enige dwang het publiek te gaan zitten om recht te veren. Het bevel werd wonder boven wonder nog door een groot deel opgevolgd, maar de intensiteit van het rechtveren verklapte veel. Het soort karaoke dat Barks bracht bleek voor een al aardig volgelopen La Madeleine niet iets waar ze echt warm voor liepen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Wanneer de lichten doofden iets na negen en de intro weerklonk van “My Town”, stroomde de energie als een sluipend vuurtje door de zaal. Carter en zijn band hadden niet de ambitie om deze energie in bedwang te houden en de sterkte van het dak werd direct al eens getest. Van een Wapenstilstand was geen sprake in Brussel ter hoogte van La Madeleine. Het ene vuurtje was nog niet uit of er ontstond elders alweer een nieuw brandje. Bij “Tyrant Lizard King” ging de moshpit op en neer en verdween Frank Carter zelf in de massa. Enkel en alleen om op het einde zijn weg naar het podium niet meer terug te vinden. Geen probleem voor Carter, die dan “Cobra Queen” ook maar van tussen de meute bracht.
Het gaspedaal stond stevig ingedrukt en het tempo bleef verschroeiend. Zo werd de moshpit ontruimd en exclusief voor de dames toegankelijk gemaakt om hun gangetje te gaan tijdens “Wild Flowers”. Het was een trucje dat we hem deze zomer op de festivals al zagen doen. Desalniettemin werd de dosis girlpower met veel enthousiasme onthaald. De temperatuur bleef maar stijgen en het jasje van Carter ging niet geheel toevallig net voor “Go Get a Tattoo” uit. De getatoeëerde zanger leek de thermostaat nog een paar graden hoger te zetten, want wederom werd de massa wild.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het verschroeiende tempo werd daarna even terug geschroefd. “Love Games” en “Angel Wings” zorgden voor de nodige ademruimte, al bleef de intensiteit sluimeren gedurende dit duo. Er werd aangemaand om een partner te zoeken en het pogoën even te laten voor wat het was zodat de koppels een dansje konden doen. Toch was het vooral “Angel Wings” dat begeleid op keyboards voor een intens moment zorgde tijdens het optreden. Stilletjes aan bouwde de spanning op en zong bijna een voltallige La Madeleine op het einde uit volle borst mee. Zelfs wanneer het tempo wat lager lag, haalden de ratelslangen verschroeiend uit.
De eindspurt was ingezet en de stevigheid van het dak werd wederom getest. Alle trucjes werden uit de kast gehaald; zo mocht een fan “Devil Inside Me” zingen en sprong het publiek tijdens “Lullaby” zo enthousiast dat de vloerde trilde. De set was slim opgebouwd en we moeten het hen niet leren hoe je een feestje bouwt. Waar sommige songs op plaat niet aanslaan, bezit Frank Carter & The Rattlesnakes het talent om deze nummers naar een hoger level te tillen tijdens liveshows. Ze bleken nieuwe singles “The Drugs” en “Parasite” als bisnummers precies al jaren mee te draaien en ging het publiek compleet gek. Als klap op de vuurpijl werd de set afgesloten met hitsingle “Crowbar”. De koevoet werd gebruikt om de laatste lossen steen van La Madeleine los te slaan. Alles moest eraan geloven.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Frank Carter bewees gedurende een uur en een kwart dat hij een aannemer is die zelden zonder werk zit, maar dan wel een eentje gespecialiseerd in afbraakwerken. Hij blijft een rasentertainer, voorzien van de nodige voorhamers om elke zaal aan gort te slaan. Van de voorste rij tot de laatste, iedereen werd ingeschakeld om La Madeleine te slopen. En Carter? Diens pretoogjes verraadden stiekem dat hij genoot van de chaos.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
My Town
Rat Race
Tyrant Lizard King
Cobra Queen
Bang Bang
Wild Flowers
Go Get a Tattoo
Cupid’s Arrow
Love Games
Angel Wings
Lullaby
Kitty Sucker
Devil Inside Me
Original Sin
The Drugs
Parasite
Crowbar
