De discografie van Miami Horror is er eentje die niet heel erg snel groeit. Sinds de debuutplaat in 2010 is er nog maar een vervolg gekomen in 2015, met daarna wel nog een ep. Veelreleasers zijn ze dus niet en dat werd vorig jaar nog maar eens bewezen toen ze hun debuutplaat ter gelegenheid van de tiende verjaardag heruitbrachten. Het is dan ook die verjaardag die hen nog maar voor de tweede keer ooit naar Beligë bracht. De laatste keer was in 2011, dus het was in spanning afwachten of de band nog steeds een sterke show zou neerzetten.
Openen mocht een lokale Belgische act met Larssen. Het project van Sasja Maekelberg is al even aan het proberen om van de grond te geraken, maar moet het voorlopig nog steeds met supports stellen. Toch is de band live wel al wat gegroeid door onder andere meer vettige synths in het geheel te krijgen. Maekelberg is een frontman die wel weet hoe hij op een podium een publiek moet bespelen en dat doet hij met verve. Muzikaal maakt het duo, Maekelberg wordt live bijgestaan door iemand die alle toetsen en synths bespeelt, een mix tussen harde elektro en zachte indie van Balthazar. Een boeiende mix, maar we weten niet of het ooit toch zal lukken om door te breken. De durf om te experimenteren is er alvast en het publiek dat er stond liet zich ook al meeslepen met de dansbare deuntjes.
De Beursschouwburg was voor de helft gevuld toen Miami Horror het podium betrad. Het eerste kwartier leken ze nog wat technische problemen te moeten oplossen, maar eens die van de baan waren kon de band heel euforisch van wal steken. De band was mooi geposteerd op het podium met in het midden de twee producers, rechts een drummer en links een gitarist. Qua zang werd er afgewisseld. Openen mocht TC Milan die met zijn zomers hemdje, grijze haren en opvallende snor een verschijning was. Hij slaagde erin om het publiek meteen mee te krijgen, al was dat niet moeilijk met zo’n opgewekte, catchy muziek.
“I Look To You”, de tweede song van de set, was dan weer het paradepaardje van Reva Devito. Deze zangeres bracht meteen een heel andere dynamiek in de set, want als een echte mc zweepte ze het publiek nog een beetje meer op. Al snel viel ons te binnen dat Miami Horror zowaar een Australische versie van Parcels of Daft Punk kan zijn. Het vijftal liet ook nergens ruimte om rust te laten vallen. Als een nummer op zijn eind kwam, werd al snel een melodietje ingezet van de volgende song en op die manier bleef de spanning en zwoelheid in de set hangen.
Bij “Love Like Mine” werd voor het eerst duidelijk dat de zangeres en zanger niet constant richting backstage zouden gaan. Hier werden beide vocals namelijk gebruikt om voor een extra dynamiek te zorgen en dat werkte. Het publiek was helemaal opgewarmd en begon zijn dansbenen in de strijd te gooien. Het duurde niet lang of er werd meegeklapt, meegesprongen en zelfs gezwaaid met de armen. Jawel, ondanks dat de zaal maar half gevuld was, stond iedereen zich te smijten op dit geweldige concert.
De grens met kitsch is soms heel dun, maar bij Miami Horror sloeg de klepel nooit door. “Moon Theory” en “Restless” zijn zo van die songs die door de zachte sfeer wat fout kunnen overkomen, maar het stoorde niet. Zeker als we daartussen de geweldig groovy remix van Poolside’s “Getting There From Here” konden horen. We moeten dan ook nog wat extra credit geven aan de bandleden van Miami Horror. Niet enkel de twee vocalisten zorgden voor extase, ook muzikaal bleef alles tot in de puntjes uitgewerkt. Dat merkten we bijvoorbeeld bij het zweverige instrumentale tussenstuk “(Into the Night)”, dat uiteindelijk in iets extreem aanstekelijk uitmondde en dat zonder zang. Ook visueel was er altijd wat te zien met een groot scherm achter de band dat telkens de sfeer van de muziek in beelden kon weergeven.
We kregen ook voornamelijk nummers uit de debuutplaat en dat werkte wel. Het was duidelijk dat hun zwaartepunt nog steeds daar ligt, maar een nummer als “Cellophane (So Cruel)” moest zeker niet onderdoen. Uiteindelijk bleek wel dat grote hit “Sometimes” nog steeds op het meeste enthousiasme kan rekenen. Er werd meegebruld, het publiek liet de vloer trillen en de band zorgde ervoor dat niemand nog kon stilstaan, al was dat niet moeilijk gezien iedereen al heel het concert stond te bewegen.
Miami Horror is zijn trucjes met andere woorden nog niet verleerd. De band heeft alles in zich om een veel grotere band te zijn dan nu, maar hun inconsequentie in muziek uitbrengen zorgt ervoor dat ze nooit boven de massa uitstijgen. Er zou volgend jaar nieuwe muziek aankomen en wie weet zorgt dat er wel voor dat ze eindelijk wat meer publiek bereiken, want hun liveshow is een ideaal spektakel om op een festival te zetten in de blakende zon en gewoon even te dansen op funky, groovy en vooral aanstekelijke muziek. Dat kon nu gelukkig ook in de Beursschouwburg en op die manier ging iedereen voldaan naar huis.
Setlist:
All It Ever Was
I Look to You
Leila
Love Like Mine
Cellophane (So Cruel)
Moon Theory
Getting There From Here (Poolside Cover) (Miami Horror & Lazywax Remix)
Restless
Holidays
(Into the Night)
Colours in the Sky
Luv Is Not Enough
Echoplex
Summersun
Real Slow
Sometimes
Emagination (B-Side)
