Old Fire doet bij velen naar alle waarschijnlijkheid geen belletje rinkelen. Het project van de Amerikaanste producer en componist John Mark Lapham is met Voids toe aan z’n tweede album. De debuutplaat Songs From The Haunted South dateert reeds uit 2016. Hoewel de man uit Texas niet heeft stilgezeten, was het toch hoog tijd voor een opvolger. Lapham koos ervoor om een half-collaboratief album te maken. Hij ging hiervoor de samenwerking aan met Adam Torres, Emily Cross, Julia Holter en Bill Callahan. Die laatste loste recent nog het wondermooie album YTILAER. De andere helft vormen instrumentale nummers.
Het proces om Voids te maken nam vijf jaar in beslag, en Lapham had in die periode te maken met verschillende tegenslagen. Eerst liep z’n relatie op de klippen, waardoor hij met een leeg en eenzaam gevoel achterbleef. Daarna overleden zijn beide ouders en kwam er nog de pandemie. Het gevoel van deze periode werd in de plaat verwerkt. Hoewel het een veelzijdige plaat is met verschillende invloeden, blijft de tristesse een rode draad doorheen het album.
Voor de helft van de nummers werd een samenwerking aangegaan met andere artiesten. Lapham stuurt veelal ideeën, thema’s of beginnende songteksten door naar zijn compagnons die hierdoor ruimte krijgen om deze naar eigen goeddunken in te vullen. Hierdoor is het vaak zoeken in het scheppingsproces, maar eens ze de puzzelstukken in elkaar krijgen, vormt het een mooi geheel. Hoofdleverancier is Bill Callahan. De Amerikaan kennen we al jaren, en krijgt in Duyster en vrij recent ook in de Voxlijst op Radio 1 wel wat airplay. Hij neemt de zang voor drie nummers voor z’n rekening. Degene die ons het meest weet te bekoren is zonder twijfel “Don’t You Go”. Het is een cover van de Britse zanger John Martyn, die erg filmisch wordt vertolkt. De overtuiging en eerlijkheid die uit de combinatie tussen het pianospel en de zang van Callahan komt, is buitengewoon en een van de hoogtepunten van het album. Kers op de taart is de sfeervolle ondersteuning.
Ook in “When I Was In My Prime” en “Corpus” neemt de Callahan de zang voor z’n rekening. Deze zijn echter moeilijk te vergelijken met “Don’t You Go”. Het eerste klinkt heel zweverig en bevat een grote portie ambient, maar we missen echter wel opbouw. “Corpus” sluit naadloos aan, maar hier neemt het nummer wel een duidelijke wending en wordt er toegewerkt naar een hoogtepunt. De herkenbare zanglijn in combinatie met de duistere en opbouwende instrumentatie zijn een schot in de roos.
De plaat balanceert tussen de sfeervolle geluidsvelden en andere instrumentatie. Doordat andere invloeden zoals dromerige pop en country worden toegelaten, worden verschillende horizonten verkent, maar door de steevast terugkerende ambient blijft de rode draad wel behouden. Een perfect voorbeeld is de samenwerking met Emily Cross in “Blue Star”. Na een duister begin en een scherp klinkende gitaar wanen we ons even in het universum van bands zoals Daughter. Uiteindelijk barst het nummer verder uit z’n voegen en wordt zelfs een saxofoon uit de kast gehaald. In “Dreamless”, met Adam Torres, wordt deze lijn min of meer gevolgd. Al krijgen we hier een vrolijkere song voorgeschoteld.
Naast het deel met samenwerkingen, nam Old Fire een zestal instrumentale nummers volledig voor z’n rekening. De meest opvallende is zonder twijfel “Void I: Uninvited”. Een mastodont van ruim acht minuten brengt ons in een oase van rust. De buitenaardse klanken volgen elkaar rustig op, terwijl er stelselmatig iets wordt toegevoegd. Op geen enkel moment komen we uit de trip, of voelt deze te lang aan. Waar “Void I: Uninvited” rust bracht, brengt “Void III: Father as a Child” onrust. Door zenuwachtige geluiden in het begin wordt een ongemakkelijk gevoel gecreëerd die gaandeweg wel in de kiem worden gesmoord door een strijkinstrument.
Met “Void IV: Circles” maakt Old Fire de cirkel effectief rond. Een veelzijdig instrumentaal nummer mag een punt zetten achter het album, en bevat heel veel. Een dromerige song met veel effecten nemen ons mee op een trip die ons op verschillende manieren kan interpreteren. Deze net geen zeven minuten durende parel wisselt opzwepende momenten met rustpunten af. We herkennen er het verhaal in die Lapham de voorbije vijf jaar aan den lijve ondervond.
Old Fire zet met z’n tweede album Voids in op twee fronten. Enerzijds zorgt hij via samenwerkingen ervoor dat er nummers aanwezig zijn met zang. Door zijn manier van samenwerken is er ruimte voor die andere artiesten om hun stempel mee te kunnen drukken, en dat zorgt voor een aangename variatie in de songs. Anderzijds toont Old Fire dat hij fantastische instrumentale nummers kan maken. Echter zorgt Lapham met z’n ambient sounds ervoor dat er een mooie rode draad door het album loopt die alle verschillende delen op een mooie manier met elkaar weet te verbinden. Hoewel niet alle nummers ons weten te overtuigen, is het wel een erg mooi geheel geworden.
Instagram / Facebook / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
