Waar moet een mens in godsnaam beginnen bij het introduceren van Bob Dylan? Over de Amerikaan zijn al duizenden boeken uitgegeven en dus is het onmogelijk om in enkele alinea’s samen te vatten wat hij al allemaal verwezenlijkt heeft. Toch wagen we een poging en daarvoor keren we een heel eind terug in de tijd. In 1963 brak de tweeëntwintigjarige Dylan definitief door met zijn tweede album The Freewheelin’ Bob Dylan. Op dat album staan heel wat tijdloze klassiekers, waaronder “Blowin’ In The Wind” en “Don’t Think Twice, It’s All Right”. Daarna ging het heel snel en de albums volgden elkaar in sneltempo op. Ondanks de nagenoeg constante lof die Dylan kreeg, liet hij het niet na om enkele keren radicaal tegen de wil van zijn fans in te gaan. Dat deed hij bijvoorbeeld door de overstap te maken van de akoestische naar de elektrische gitaar of door eind de jaren zeventig zich te converteren naar het christendom en daarna enkele uiterst katholieke platen op te nemen. Desalniettemin won Dylan zijn fans keer voor keer weer voor zich en dat zegt natuurlijk heel veel over zijn status.
Twee jaar geleden bracht de legende met Rough and Rowdy Ways al zijn negenendertigste (!) studioalbum uit en dat illustreerde nog maar eens zijn productiviteit en continuïteit. Er stonden geen songs op in de trant van pakweg “Mr. Tambourine Man”, maar eerder gekroonde nummers met een bromstem á la Tom Waits. Wie voor de grote klassiekers of up-tempo nummers naar dit optreden van Bob Dylan komt, is dus aan het verkeerde adres.
Met “Watching The River Flow” wordt al meteen de toon gezet voor het hele optreden. Dylan zit ietwat statisch achter zijn piano tijdens de instrumentale stukken, om vervolgens bij het zingen wel recht te gaan staan tijdens het spelen. Hij wordt trouwens niet bepaald goed belicht en dat valt makkelijk te verklaren, want gsm’s zijn niet toegelaten op dit concert. Wie er toch in zou geslaagd zijn om een gsm of camera binnen te smokkelen, zou al van goeden huize moeten zijn om met deze belichting een degelijke foto te maken. Visueel is het dus niet bepaald aantrekkelijk, maar bij Dylan is het dan ook zo dat het om het verhaal draait en de manier waarop hij het brengt. Zijn rokerige bromstem weet aan te grijpen en we geloven ook meteen wat hij zingt.
Het publiek applaudisseert natuurlijk na ieder nummer, maar tijdens de show is er, op enkele kleinere applausjes na, stilte in het publiek. Wie hier in Vorst Nationaal aanwezig is hecht duidelijk waarde aan wat Dylan te vertellen heeft en hij heeft duidelijk heel veel te vertellen. Nummers zoals “I Contain Multitudes” en “False Prophet” duren al snel vijf á zes minuten. In een samenleving waar de aandachtspanne van mensen steeds korter wordt is het bijna absurd te noemen hoe iedereen tijdens zulke lange en toch ook vrij monotone nummers aandachtig blijft luisteren. Dylan weet op zijn onorthodoxe manier het publiek te bespelen en dat doet hij simpelweg met zijn afgeleefde stem, een piano en een sterk verhaal.
Af en toe komt de Amerikaan achter zijn piano vandaan, om vervolgens even te poseren voor een publiek dat toch geen foto’s kan maken. Het is een grappig zicht en zonder woorden weet hij toch ook het publiek te bekoren. Wat tussen het zingen door ook opvalt is dat de podiumlichten dan ook altijd worden gedimd, waardoor we geregeld eens naar een donker podium zitten te kijken. Ook dat doet Dylan al jaren, zo lang zelfs dat niemand nog verbaasd om zich heen kijkt wanneer dat gebeurt.
Tijdens “I’ll Be Your Baby Tonight” applaudisseren en joelen de fans steeds nadat Dylan de regel ‘I’ll be your baby tonight’ heeft gezongen. Dylan mag dan misschien wel eenentachtig zijn, maar zijn aantrekkingskracht is blijvende. Misschien wel net zo blijvend als de zeggingskracht van “Gotta Serve Somebody”, dat nauwelijks nog op de originele versie lijkt. Desondanks is het een hoogtepunt van het optreden, net zoals “Key West (Philosopher Pirate)”, dat net daarvoor kwam en om en bij de tien minuten duurde.
Dylan heeft natuurlijk heel wat klassiekers geschreven, maar ook van een cover is hij niet vies. In de jaren ’10 maakte hij drie albums met daarop Amerikaanse klassiekers en dat zorgt ervoor dat we “That Old Black Magic” van Johnny Mercer voorgeschoteld krijgen. Het nummer klinkt live zelfs pakken beter dan op het album en dat komt mede dankzij het energieke gitaarspel van Bob Britt. Dylan heeft een fantastische band meegebracht en bedankt die dan ook na “Goodbye Jimmy Reed”. Hij vraagt het publiek zelfs om recht te staan wanneer hij zijn band voorstelt en zij op applaus worden getrakteerd.
Het publiek blijft dan ook gewoon rechtstaan, want iedereen weet dat daarna slotnummer “Every Grain of Sand” komt. Het klinkt minder melodieus dan het vroeger deed, maar ook dat heeft zijn charmes. Mochten er mensen zijn die toch niet overtuigd zijn, dan overtuigt Bob hen wel met de harmonicasolo die hij op het einde brengt. Het publiek zit er duidelijk al even op te wachten, want op het moment dat de zanger zijn harmonica aan zijn lippen zet, wordt al zeer luid gejoeld. Zijn harmonicaspel is niet bepaald technisch verfijnd, maar gaat wel nog steeds door merg en been. Na afloop nemen Dylan en zijn bandleden nog wat applaus in ontvangst, waarna de lichten voor een laatste keer gedimd worden en de Amerikaan onopvallend van het podium verdwijnt.
Bob Dylan palmde Vorst Nationaal in, zonder zich ook maar een beetje bloot te moeten geven. De man is na vandaag voor velen misschien wel nog een groter mysterie geworden. Het was een optreden zonder toeters en bellen, zonder technische hoogstandjes, zonder echte interactie met het publiek en toch was Dylan fantastisch. De Amerikaan is een categorie op zichzelf en hoewel we er net duizend hebben besteed aan de beste man, kunnen woorden maar amper beschrijven hoe sterk hij is tijdens deze tournee. Na een Dylan-optreden is het vaak zo dat er twee groepen mensen zijn; sommigen vonden het een van de beste concerten die ze ooit zagen, anderen vonden het met voorsprong het slechtse. We weten niet of dat na vanavond ook zo zal zijn, maar mocht dat toch het geval zijn dan sluiten we ons ruimschoots aan bij die eerste groep. Bedankt Bob en hopelijk tot snel!
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
Watching The River Flow
Most Likely You Go Your Way and I’ll Go Mine
I Contain Multitudes
False Prophet
When I Paint My Masterpiece
Black Rider
My Own Version of You
I’ll Be Your Baby Tonight
Crossing the Rubbicon
To Be Alone With You
Key West (Philosopher Pirate)
Gotta Serve Somebody
I’ve Made Up My Mind to Give Myself to You
That Old Black Magic (Johnny Mercer cover)
Mother of Muses
Goodbye Jimmy Reed
Every Grain of Sand
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
Het was technisch slecht, iedereen speelde door elkaar, hijzelf was door de mix onverstaanbaar en de setlist was beledigend. Slechtste wat ik ooit zag.
het was prachtig omdat we ook wisten dat we dit mochten verwachten,
hopelijk komt hij nog eens terug, maar met zijn krommende rug – de schaarser wordende momenten dat hij kan en wil rechtstaat leidt hij ons naar het onvermijdelijke op een manier die enkel Bob kan, uit het gezicht verdwijnen terwijl we de rest van ons leven nog altijd kunnen luisteren naar zijn zo bijzondere teksten en melodiën
Dat hij het publiek zou gevraagd hebben recht te staan, is volgens mij een misverstand : hij vroeg zijn Drummer recht te staan toen hij die voorstelde aan het publiek, opdat ze hem zouden zien. Dit werd door een gedeelte van het publiek verkeerd begrepen, waarop die begonnen recht te veren, hetgeen een kettingreactie veroorzaakte. Maar Dylan heeft dit dus niet gevraagd.