Mykki Blanco bracht vorig jaar het degelijke Broken Hearts and Beauty Sleep uit. Die release werd toen een toonbeeld van diversiteit genoemd. En wie ‘diversiteit’ zegt, mag dit bij Mykki Blanco enorm ruim nemen, want naast muzikante is ze ook LGBTQ+-activiste, poëte en performance-artiest. Ook haar platen zijn allerminst saai te noemen. Ze experimenteert graag met stijlen en probeert de grens van haar kunnen altijd te verleggen. Met Stay Close To Music is dat niet anders en probeert Mykki Blanco een nieuw hoofdstuk aan haar boeiend muzikaal pad te breien. Eentje waarin zij het opvallend rustiger en intiemer doet.
Blanco mag na Stay Close To Music gerust ‘The Queen of Features’ genoemd worden. Op deze plaat tellen we er maar liefst negen, waarvan Michael Stipe misschien wel de meest opvallende is. Echt verrassend is haar gebruik van features absoluut niet, want ook op haar voorbije twee platen hoorden we niet anders. Op de vooruitgeschoven single “French Lessons” kan een feature dus absoluut niet ontbreken. Kelsey Lu en Mykki Blanco brengen een filmische love song, die een ode werd aan ’talk-singers’ als Lou Reed en Tom Petty. Het nummer schept meteen een warme sfeer en wordt bij elke luisterbeurt beter. Wie maar geen genoeg kan krijgen van “French Lessons”, zal de bijhorende video sowieso kunnen smaken.
Niet geheel onverwachts is er op de plaat een feature van Micheal Stipe te horen. Want als Mykki Blanco ‘The Queen of Features’ is, dan is Stipe misschien wel de ‘The King’. Hij was onder meer te horen op nummers van Placebo, Patti Smith, Neneh Cherry en nu hoort Mykki Blanco dus ook in dat rijtje. Samen brengen zij “Family Ties”, een liedje dat dezelfde vibe draagt als het straffe Blackstar van David Bowie. Duisternis en mysterie zijn hierbij de kernwoorden, maar het niveau van Blackstar haalt het helaas nooit. De song sterft een anonieme dood in onze gehoorgang. Een andere opvallende en meer geslaagde samenwerking is te horen op “Carry On”. Samen met Jónsi brengt Mykki Blanco een uiterst dromerige popsong, waarbij zij ons toelaat om in het diepste van haar ziel te kijken. ‘Black and gay I wonder if they’ll ever claim us. HIV I got HIV, can I still be famous?’. Een openingszin die kan tellen. “Carry On” is een bloedeerlijke song, die je doelbewust naar de keel probeert te grijpen. De luchtige engelengezang van Jónsi op het refrein zorgt voor de nodige balans om hiervan iets memorabel te maken. Op “Carry On” horen we iemand die de nadruk op de boodschap probeert te leggen en daarbij is het muzikale soms ondergeschikt. Dat horen we trouwens vaker op Stay Close To Music, want ook “Your Feminism Is Not My Feminism” kunnen we binnen die rij klasseren. Dergelijke nummers zijn eerder een statement en dat maakt het niet altijd luistervriendelijk.
Wie Mykki Blanco’s oudere werk beluistert, zal merken dat hiphop haar voorkeur genoot. “Wavvy”, “Join My Militia” en “Haze.Boogie.Life” zijn hier goeie voorbeelden van, maar die dateren alweer van tien jaar terug. Mykki Blanco leek met haar nieuwer werk steeds verder af te drijven van het genre die haar op de kaart zette. Op Stay Close To Music maakt zij eindelijk nog eens ruimte voor wat hiphop. Al is “Pink Diamond Bezel” opnieuw een oefening in hoever je het genre kan drijven. En dan rijst de vraag of je het nog altijd hiphop kan noemen. Het nummer vloeit lekker vooruit om dan uit te barsten in een psychedelisch rockfeest. Een gewaagde wending, maar dat kan je wel verwachten bij Blanco. Ook “Lucky” leunt sterk aan bij wat we hiphop noemen, maar is een minder geslaagde oefening. Bij elk proces hoort een lelijk eendje.
De prijs voor ‘Beste Intro van de Plaat’ gaat naar “Steps”. De sogn sleept je vanaf het begin mee en werkt magnetisch. Opnieuw toont Mykki Blanco haar veelzijdigheid, want “Steps” is veeleer een moment van meditatie en rust, gepeperd met een grote dosis kwetsbaarheid. Alsof we een inkijk krijgen in haar persoonlijke dagboek. Als “Steps” de kwetsbare artiest vertegenwoordigd, dan is “Ketamine” ongetwijfeld de weerspiegeling van de uitbundige en extravagante artiest. ‘Bad bitches throwing ketamine in the club’, veel meer moet je er niet bij voorstellen. “Ketamine” is zweterig, geestig en niet per se serieus te nemen. En dat moet gewoon kunnen. Het is een mooi voorbeeld van een artiest die zichzelf niet altijd even serieus neemt. Een gezonde dosis humor en zelfrelativering in de vorm van “Ketamine” is meer dan welkom op deze gewichtige plaat.
Mykki Blanco is ontegensprekelijk een extravert figuur en dat weerspiegelt ze meermaals in haar muziek. Toch zien we op Stay Close To Music een kanteling, die ook haar kwetsbare en zachte kant in het licht zet. Ze stelt zich niet alleen muzikaal kwetsbaar op, maar ook op tekstueel vlak krijgen we inkijk in wat er echt speelt in haar hoofd. Haar woorden komen bij momenten zwaar binnen, maar gelukkig is er voldoende ruimte gemaakt voor luchtigheid en zijn er genoeg speelse momenten om de donkere weg te spoelen. De vele samenwerkingen en uiteenlopende stijlen op Stay Close To Music maken van deze plaat een uiterst boeiend luisterspel, dat eigenlijk nooit verveelt. Mykki Blanco speelt nooit op veilig en drijft doelbewust bepaalde genres tot het uiterste en dat kunnen wij alleen maar toejuichen. Door die oefening balanceert Mykki Blanco constant met haar mogelijkheden en moet zij zich ongetwijfeld afvragen in hoeverre de mensen haar muzikaal experimenteren blijven slikken. Hoe ver kan je gaan vooraleer mensen afhaken? Wij haken vooralsnog niet af, maar we moeten toegeven dat niet alles op Stay Close To Music van een hoog niveau is. Toch slaagt ze er door haar onvoorspelbaarheid in om bij elk nummer onze nieuwsgierigheid aan te wakkeren, waardoor je geneigd bent om je aandacht er altijd bij te houden. Die onvoorspelbaarheid is misschien wel de grote kracht van deze plaat, maar kan evengoed een diepe valkuil worden.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
