© Jess Flynn
Organisator MCLX brengt al een tijdje het beste uit de alternatieve underground naar België, en dan vooral naar Kavka in Antwerpen. Je kan er nog steeds terecht om nieuwe jonge punk- en hardcorebands te ontdekken, maar evengoed om een gevestigde waarde aan het werk te zien. Dat dit underground circuit ook in crisistijden nog op volle toeren draait, mochten we aan de lijve ondervinden. In deze bizarre tijden voor organisatoren was er heel de avond een gezellige drukte, wat niet onlogisch was vanwege de uitverkochte tickets. De affiche bracht dan ook voor elk wat wils; een jonge band die de neus net aan het venster steekt, een leuke frisse indie poppunk band en The Menzingers, die stilletjes aan ook een gevestigde waarde aan het worden zijn aan het punkrock firmament.
Sincere Engineer mocht de debatten openen en hoewel het nog maar twintig na zeven was, bleken er toch al wat nieuwsgierigen aanwezig om de band aan het werk te zien. Meer dan terecht want de emorock van de groep kwam meteen sterk binnen. Met een rauwe stem, fijne melodieën en wat goeie samenzang bij momenten toonden ze al meteen dat goeie songs schrijven wel hun ding is. De songs gingen meestal over depressie, maar dat bleek er niet voor te zorgen dat de set er eentje in mineur was. Ook aan sympathiepunten geen gebrek bij de band, want tussen iedere song wordt het gemoedelijker tussen publiek en groep. Zo werd de zaal telkens aangemoedigd vragen te stellen en na een tijd werd het een beetje de running joke. Het gaf het geheel zijn sympathie, maar dat was helemaal niet nodig want muzikaal klonken ze heerlijk strak.
Volgende in de rij waren Joyce Manor. Met hun zesde langspeler 40 oz. to Fresno die ze eerder dit jaar uitbrachten onder de arm betraden ze het podium iets na acht. Ze waren alvast niet gekomen om met hun mix van poppunk, emo en powerpop de ondertussen aardig gevulde zaal in slaap te wiegen. Met zowel “NBTSA” als “Gotta Let It Go” begon de Californische band stevig aan hun set met direct twee singles uit hun laatste album.
De veertig minuten die ze mochten vullen als opwarmer voor The Menzingers, vulden ze met maar liefst een twingtal nummers. Het merendeel, maar liefst elf songs, kwamen uit hun debuutalbum Joyce Manor en Never Hungover Again en dit konden de aanwezige fans smaken. Tijd voor uitgebreide bindteksten was er niet en dit kwam het tempo enkel ten goede. Nooit viel het optreden echt stil, al was er met “Last You Heard of Me” bijvoorbeeld ook ruimte om even enkele beats per minuut lager te schakelen. Maar wanneer ze “Constant Headache” en “Catalina Fight Song” in het slot van de set speelden, ontplofte de zaal toch voor een eerste keer. De stembanden werden op die manier al goed getest. Joyce Manor deed het zeer voortreffelijk en lijkt ons in staat om de volgende keer op hun eentje deze Kavka te vullen.
Wanneer The Menzingers de laatste keer in België waren, in Kavka Zappa, ging de wereld een maand later op slot. Ze hadden het geluk dat ze hun laatste album Hello Exile nog konden voorstellen aan het Belgische publiek. Een dikke twee jaar later zitten we nog steeds te wachten op nieuw werk van de punkrockers uit Pennsylvania. De laatste weken vierden ze op enkele shows het tienjarige jubileum van hun doorbraak album On the Impossible Past door het integraal te spelen. Voor hun optreden in Antwerpen kozen ze echter voor een set gevuld met het beste uit hun laatste vier albums.
Met “Good Things” werd de show met een klassieker op gang getrapt. De vuisten gingen in de lucht en het zuurstof werd al een eerste keer uit de longen geperst. Tijd om even naar adem te happen was er niet, want met “I Don’t Wanna Be an Asshole Anymore” werd een van hun grootste hits direct in de set gegooid. Het tempo werd hoog gehouden en de band grabbelde gretig uit hun arsenaal van hits. Maar zanger Greg Barnett leek niet altijd even goed bij stem te zijn waardoor co-zanger Tom May het grootste deel van de songs voor zijn rekening nam. Ook de drums klonken als een kartonnen doos, een euvel dat we in het verleden nog gehoord hebben in Kavka. Het draagt enkel toe aan de naam die de zaal krijgt als echt punkzaaltje, maar minder aan de kwaliteit van de groepen die er op het podium het beste van zichzelf geven.
Na een aardig begin vol meezingers schakelde het viertal even terug met “Gates”. De mooie intensieve ballade was nog voorzien van het nodige poeier, maar het juiste tempo werd hierna niet direct teruggevonden. Het publiek luisterde, maar de energie die er in het begin van hun set nog was, sloop zachtjes aan weg. “The Obituaries” en gouden oldie “Who’s Your Partner” zorgden nog voor een opflakkering, maar het vuur aan de lont doofde al snel weer. De vuisten die gretig in de lucht gingen in het begin, bleven nu eerder dichterbij het de rest van het lichaam. Een bisronde kregen we niet, maar met “Lookers” en “After The Party” werden er nog een paar fanfavorieten afgevuurd. Het mocht echter niet baten, wij bleven op onze honger zitten. Lag het aan de stemproblemen van Barnett? Een té strak toerschema? We hebben ze in het verleden al in een veel betere vorm zien verkeren. We geven hen zeker het voordeel van de twijfel en met plezier een herkansing, want ze hebben de songs om er een waar feestje van te maken. Dit keer was het weliswaar te matig voor hun doen.
Bij momenten hebben we echt genoten van onze avond in Antwerpen. Sincere Engineer was een aangename kennismaking. Joyce Manor stelde ons niet teleur en lijkt nog steeds een groep om in het oog te houden met hun jeugdige en frisse energie. Maar The Menzingers vielen toch een beetje tegen. Na een sterk begin leek alles aanwezig om de zaal in vuur en vlam te zetten, maar de brandweer van Antwerpen mocht blijven kaarten in de kazerne want nooit vloog de Kavka aan de Oudaan in lichterlaaie.
